Swoich (wtedy jeszcze przyszłych) teściów poznałam dokładnie 7 lat temu w Wielkanoc. Do dziś mam odruch wymiotny na samą myśl o zapachu perfum „pani mamy” wymieszanych z wonią majonezu i jaj na twardo… Ale żeby chodziło tylko o to!
To śniadanie było egzaminem na to, czy pasuję do jej wyobrażeń o synowej idealnej. Pytania dotyczyły rozmaitości. Począwszy od tego, czy chodzę do kościoła (nie), aż po to, czy czeszę frędzle w dywanach (nie, w moim domu rodzinnym nie było dywanów z frędzlami). Nie zdałam. Widziałam po pełnych zdumienia spojrzeniach rzucanych na Radka.
„Mama bywa męcząca, ale nie przejmuj się” – powiedział Radek, kiedy odwoził mnie do domu. Zachowanie jego mamy tłumaczyłam sobie wtedy dobrymi intencjami, tym, że wyszło, jak wyszło, tylko dlatego, że bardzo zależało jej, by wyszło dobrze.
Tylko że było coraz gorzej. Kiedy braliśmy ślub, byłam już pewna, że ta kobieta mnie nie znosi. I wcale się z tym nie kryje. Uznałam, że nie ma sensu się tym przejmować. Mieszkaliśmy oddzielnie, więc nie musiałam znosić jej zachowania na co dzień. Jej ulubioną zabawą było udawanie, że mnie nie widzi i nie słyszy – zarówno gdy byłyśmy same, jak i podczas spotkań w większym gronie.
Ze względu na Radka, który bardzo kocha swoją mamę, postanowiłam nie kopać się z koniem. Problem zaczął się, kiedy urodziłam Stasia.
Teściowa przychodziła każdego dnia, by zobaczyć wnuka i to, jakie kardynalne błędy popełniam w kwestii bycia matką. Po pół roku, kiedy pewnego dnia zrobiła mi wykład o tym, że snuję się po domu jak ślimak – coś we mnie pękło i wyprosiłam ją. To było latem i przez pół roku, do Bożego Narodzenia, miałam wreszcie święty spokój. W Wigilię wypadało podzielić się opłatkiem, więc się pogodziłyśmy i nawet było trochę lepiej.
Minęły trzy lata. Staś poszedł do przedszkola, wróciłam do pracy. Już wtedy wiedzieliśmy, że z naszym synkiem nie wszystko jest w porządku. Rozwijał się, był kochany, piękny i bardzo mądry, ale jak to mówiła moja teściowa: „dziwny”. Był „dziwnym dzieckiem” przeze mnie, bo ona, kiedy miała podobne problemy z własnym synem, wiedziała co robić, a ja nie.
Oczywiście całkowicie wyparła ze świadomości, że biła Radka od maleńkości. Tylko że Radek to pamiętał. Podczas jednej z wizyt, kiedy zaczęła się mądrzyć, że dziecko udaje, by nami manipulować, i powinniśmy wreszcie coś zrobić, bo Staś jest bardzo niegrzeczny, Radek powiedział: „Może powinniśmy go wyzywać albo wlać mu wlać kablem od żelazka i w ogóle tłuc jak wy mnie? Po plecach, po głowie, gdzie wlezie?”.
Teściowa nie skomentowała. Jednak niemal za każdym razem powtarzała, że Staś jest takim samym dzieckiem jak Radek, tylko jest niewychowywany i przez to „głupieje coraz bardziej”.
Kilka miesięcy później dyrektorka przedszkola zaprosiła mnie na rozmowę z przedszkolną psycholog. Zaproponowały zajęcia z integracji sensorycznej i zasugerowały, by zrobić Stasiowi diagnozę w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Tak na wszelki wypadek, żeby wykluczyć poważniejsze problemy z emocjami. Synek nie znosił dotyku dzieci, mycia zębów, hałasu. Jego rozwój poznawczy był za to na wyjątkowo wysokim poziomie – znał mnóstwo słów, miał znakomitą pamięć. Zaskakiwał wiedzą na temat nazw ptaków i roślin.
Przecież wiedziałam… Znałam swoje dziecko. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że może dotyczyć go jakaś dysfunkcja związana ze spektrum autyzmu. Zaczął chodzić na SI. Do poradni zgłosiliśmy się z nim dwa lata później. Okazało się, że nasz synek jest „wysoko funkcjonującym dzieckiem w spektrum autyzmu”. To był dla nas szok.
Musieliśmy wypełnić masę kwestionariuszy, rozmawialiśmy z wieloma specjalistami. Okazało się, że mój mąż prawdopodobnie borykał się w dzieciństwie z tymi samymi problemami, co Staś. I kiedy żartowaliśmy, że jest klasycznym przypadkiem programisty komputerowego z autyzmem – nawet nie mieliśmy pojęcia, jak bardzo to nie było śmieszne.
Wtedy ją znienawidziłam. Teściową. Za to, że go biła. Tylko po to, żeby go nauczyć dobrych manier, grzeczności, niestawiania się. Pasem, kablem, pięścią. Że w ten sposób wytresowała w nim zachowania „pożądane”, co zamieniło dzieciństwo Radka w piekło. Późniejsze kłopoty w szkole, złe oceny – również były powodem do lania. Przecież musiał iść na studia…
Przed nami Wielkanoc, podczas której prawdopodobnie będę ignorowana. Za to mój 5-letni syn będzie ścigany do przytulania przez wyperfumowaną (tymi samymi perfumami co zawsze) babcię. Będzie starał się być jak najdalej od niej, bo nie lubi mocnych zapachów ani jej głaskania. Dlatego mój mąż znów usłyszy, że buntuję Stasia przeciw babci. Że nie potrafimy go wychować. Że uwierzyliśmy w bajki, których naopowiadali nam jacyś nawiedzeni ludzie, by wyciągnąć od nas pieniądze.
Nienawidzę jej.
Niech już będzie po tych świętach. Jak to się mówi: Alleluja i do przodu, do naszego domu, gdzie jest ciszej, spokojniej, gdzie nikt nikogo nie uderzył ani nie upokorzył. I gdzie moje dziecko może czuć się bezpiecznie i spokojnie uczyć się tego, że… świat może być przyjazny.
Radkowi nikt w tym nie pomagał. Za każdym razem, kiedy o tym pomyślę, mam łzy w oczach. On wszystko jej wybaczył, tłumaczy ją, że skąd mogła wiedzieć... Ja jej nie wybaczę nigdy.
Kasia
Piszemy też o:
![Żałuję, że jestem mamą [LIST DO REDAKCJI]](https://s3.mamotoja.pl/newsy/zaluje-ze-jestem-mama-list-do-redakcji-123869-4_3_800.jpg)
Napisała do nas jedna z mam z bardzo emocjonalnym wyznaniem. Prosi o zachowanie anonimowości, bo bardzo się wstydzi swoich odczuć i emocji. Stara się być naprawdę dobrą mamą. Tyle że już nie chce nią być. Ty też tak czasem masz? Muszę być mamą „Postanowiłam napisać do was, ponieważ nie wiem, do kogo mam się zwrócić o pomoc. Boję się, że nie zostanę zrozumiana, bo jak to, przecież dziecko o największy skarb. Tak, to prawda. Sama tak uważałam, dopóki nie zostałam mamą. A później okazało się, że rzeczywistość przerosła moje najśmielsze oczekiwania. To nie jest tak, że nie kocham swojego dziecka. Jednak często myślę sobie, że gdybym mogła cofnąć czas, nie wiem, czy podjęłabym decyzję o dziecku, chociaż kiedyś tak bardzo pragnęłam zostać mamą. Z mężem poznaliśmy się na studiach, potem praca, ślub. Klasyka. Nigdy nie planowałam dzieci, ale też nie mówiłam, że nie chce być mamą. Po prostu nie zastanawiałam się nad tym. Aż do czasu. Mając 27 lat, zbzikowałam na punkcie dziecka. Poczułam tak silną chęć bycia mamą, że nie dopuszczałam myśli, że mogłoby być inaczej. Mąż niechętnie patrzył na moją „zachciankę”, ale po długich namowach rozpoczęliśmy starania. I okazało się, że to nie było takie proste. Po pół roku bezowocnych starań poszliśmy do kliniki leczenia niepłodności. I już z pomocą leków, monitoringiem cyklu rozpoczęliśmy starania. To 1,5 roku było koszmarem w naszym związku i jestem pewna, że gdyśmy nie byli małżeństwem, rozstalibyśmy się z dnia na dzień. Byłam jednak tak zdeterminowana, żeby „mieć dziecko”, że całe życie podporządkowałam tej myśli. Leczenie, dieta, seks w określone dni, wszystkie pieniądze szły na wizyty lekarskie. Każda owulacja wiązała się z wielką nadzieją. A potem jedna kreska na teście ciążowym. Za każdym razem płakałam przez tydzień, a potem znów miałam nadzieję. I tak...
Jak to na placu zabaw – dzieci szaleją, a dorośli czasem zaczynają ze sobą rozmawiać. Tym razem na naszym ulubionym placu była moja koleżanka z synkiem i jeszcze dwoje rodziców. Złożyło się, że siedliśmy na sąsiednich ławeczkach i zaczęliśmy rozmawiać. Najpierw o wiośnie, zmianie czasu, a potem… naszych czasach. Okazało się, że wszyscy mamy te same spostrzeżenia, jeśli chodzi o to, jak dzieci zaangażowały się w pomoc uchodźcom z Ukrainy. Dzieci są wspaniałe! Trudno o rodzinę, w której nie zrobiło się nic, by pomóc ludziom, którzy uciekli przed wojną. Tak jak trudno o rodzinę, w której nie rozmawiałoby się o tym, co wydarzyło się i dzieje tak blisko nas. Po prostu nie da się udawać, że nic się nie stało, choć oczywiście maluchom nie mówi się wszystkiego, bo byłoby to zbyt straszne. Okazuje się, że dzieciaki potrafią zachować się wspaniale. Za każdym razem, gdy podjeżdżamy do punktu zbiórek rzeczy dla uchodźców w naszym mieście – rozczula mnie widok maluchów. Np. idzie taki maluszek, taszczy z dumą wielką paczkę pieluszek… Albo w sklepie, kiedy słyszę, jak mała dziewczynka pyta mamę, czy może wrzucić do koszyka z rzeczami dla uchodźców swoje ulubione słodycze. Podczas rozmowy na tym placu zabaw szybko wynikło, że nie tylko ja mam podobne odczucia. Dzielą się pięknie nie tylko rzeczami Moi rozmówcy podawali podobne przykłady. Z własnych lub zaprzyjaźnionych domów. Że dzieci bardzo ładnie podeszły np. do wyboru zabawek, które trafiły potem do najmłodszych uchodźców. Jeden chłopiec, zanim podzielił się swoimi klockami LEGO, szorował je w łazience na błysk – tak długo i dokładnie, że jego rodzice byli w szoku. Albo to: dziecko bierze do ręki maskotkę i mówi, że tej nie da, bo jest stara i niezbyt ładna, że lepiej będzie podarować coś, co na pewno się spodoba. I wybiera kotka, jednego z ulubionych pluszaków. A dzieci z...
Chyba każdy rodzic przekonał się na własnej skórze, że jeśli chodzi o dziadków i opiekę nad dziećmi, bywa bardzo różnie. Są dziadkowie, którzy zawsze chętnie przygarną wnuki, są i tacy, którzy uważają, że to nie ich obowiązek. Są i tacy, którzy w ostateczności zajmą się wnukami, jednak sami nigdy tego nie zaproponują. Ale czy można oczekiwać, nawet od tych, którzy chętnie bawią wnuki, że będą to robić zawsze wtedy, kiedy my tego chcemy? Przeczytajcie list czytelniczki, która bardzo zawiodła się na swoich teściach. Słusznie? Teściowa nie chce zajmować się wnukami „Prawie nigdy nie wychodzimy sami z mężem. Sylwester to jest ten moment, gdy w końcu mamy okazję na fajną imprezę bez dzieci. Kocham je bardzo, ale umówmy się, rodzice czasem potrzebują chwili oddechu. Co roku dzieciaki zostawały u teściów, a my mogliśmy w końcu pobalować i odespać. Nie inaczej miało być w tym roku. Umówiliśmy się na fajną wyjazdową imprezę ze znajomymi i gdy zadzwoniłam do teściowej umówić się, o której mamy przywieźć dzieci, usłyszałam, że nie zamierza się zajmować wnukami, bo nie jest naszą służącą! Mnie dosłownie zatkało. Zawsze chętnie zajmowali się dzieciakami, a teraz jakiś wielki problem. Zupełnie nie rozumiem, z czego to wynika. I tak rzadko zajmują się dziećmi, ten raz w roku chyba nie jest jakimś wygórowanym oczekiwaniem? Sami opowiadają ciągle, jak balowali jako młodzi ludzie, podrzucając mojego męża jednym albo drugim dziadkom. My nawet w połowie tak często nie wychodzimy. Chyba nam się należy trochę luzu, a oni jako dziadkowie też mają jakieś obowiązki wobec wnuków. Przecież nie chodzi tylko o niedzielny obiadek! Nie zabierają ich na weekendy ani na wakacje, czy do kina. Czy raz do roku to tak wiele? I tak odpalą TV i będą w kapciach siedzieć na kanapie. Czy zajmowanie się własnymi wnukami, które połowę czasu i tak prześpią, to taka...
