Piękna pogoda sprzyja rodzinnym spotkaniom. Razem z Tomkiem, moim mężem, postanowiliśmy urządzić u siebie rodzinnego grilla. Zaproszeni byli tylko nasi najbliżsi – moi rodzice, siostra z mężem i dziećmi oraz dwóch braci mojego męża. Tomek zajął się przygotowaniem mięsa na grilla i oczywiście alkoholem – było sporo piwa i winko dla kobiet. Ja zrobiłam pyszne sałatki i przekąski. Wieczór zapowiadał się naprawdę dobrze, a ja tak bardzo cieszyłam się z tego spotkania i z faktu, że wreszcie trochę odpocznę, wyluzuję się w towarzystwie osób dorosłych.
Na co dzień zajmuję się naszymi córeczkami – Zosia ma 7 lat, a Amelka 3. Jak każda mama ponad wszystko kocham swoje dzieci, ale miałam już poczucie, że powoli odzwyczajam się od przebywania z dorosłymi. Ten grill był więc świetnym pomysłem. Zresztą nie tylko ja się cieszyłam, bo dzieci już wcześniej ciągle dopytywały, kiedy przyjadą dziadkowie, ciocie itd.
Gdy nadeszła wyczekiwana sobota, wszystko przebiegało naprawdę świetnie, nikt się nie kłócił (co nie jest wcale takie oczywiste!), wszyscy żartowali, a ja w głowie już planowałam kolejne takie spotkania. Jedliśmy pyszne jedzonko, piliśmy piwko lub winko. Każdy skusił się na trochę alkoholu, bo już wcześniej był plan, że rodzinka u nas nocuje. Mamy piękny, duży dom, więc dlaczego z tego nie skorzystać? My się w końcu wszyscy nagadamy, a dzieciaki wręcz szalały z radości, że będzie „piżama party”.
Powoli zaczynało się ściemniać, ale w ogóle nam to nie przeszkadzało. Było miło, a alkohol powodował, że rozmowy toczyły się bez końca. Ja razem z moją mamą i siostrą wypiłyśmy na spółkę wino, natomiast panowie popijali sobie piwo. Dzieci szalały, biegały, bawiły się, ale w pewnym momencie Zosia się przewróciła. Usłyszałam krzyk i głośny płacz mojego dziecka. Od razu z mężem podbiegliśmy do niej. Zanosiła się od płaczu i ciągle powtarzała, że strasznie boli ją noga. Wyprzytulałam ją, próbowałam rozmasować nóżkę, ale to wszystko na nic. Ona nie mogła w ogóle stanąć, bo przy samej próbie chodzenia pojawiały się łzy.
Z Tomkiem zgodnie stwierdziliśmy, że noga pewnie jest złamana i trzeba jechać na pogotowie. Popatrzyliśmy zakłopotani na siebie: „tylko jak?”. Chyba oboje pomyśleliśmy dokładnie to samo – przecież każdy z nas pił alkohol. W dodatku mieszkamy ponad 30 km od Warszawy. Próbowałam zamówić taksówkę, ale o godzinie 21 w sobotę to jest po prostu niewykonalne.
Nawet sobie nie wyobrażacie, jak potwornie się czułam, jakie miałam wyrzuty sumienia. Przecież wiem, że nie tak powinniśmy się zachować. Jest zasada, że jeden rodzic zawsze musi być trzeźwy! Właśnie na wypadek takich kryzysowych sytuacji. Wiedziałam o tym, ale... byłam przekonana, że nic się nie stanie. Głupio liczyłam na szczęście.
Ustaliliśmy z Tomkiem, że poprosimy o pomoc naszego sąsiada – pana Krzysia. Mieszka tuż obok nas, a w oknie paliło się światło. Poszłam do niego zapytać, czy nam pomoże. Czułam się strasznie. Pan Krzyś to dyrektor pobliskiej szkoły, bardzo ułożony, zawsze miły, pełen klasy. A ja przychodzę do niego, jak kobieta z jakiejś patologii, bo wszyscy u nas musieli się napić i nie ma kto zawieźć dziecka do szpitala. Myślałam, że spalę się ze wstydu.
Zapukałam do drzwi. Sąsiad otworzył jak zwykle z uśmiechem. Opowiedziałam całą sytuację. Powiedział, że oczywiście pomoże, od razu zaczął wkładać buty i szukać kluczyków od samochodu. Ale ja widziałam w jego oczach... potępienie, niezrozumienie. On nie skomentował tej sytuacji ani słowem, nie mówił, że jesteśmy nieodpowiedzialni, ale to wymowne milczenie było jeszcze gorsze. W dodatku wyszła też jego żona – również przemiła, mądra kobieta. Gdy dowiedziała się o całej sytuacji, powiedziała tylko, że „czasami jednak warto zrezygnować z alkoholu”. O Boże, czułam się jak idiotka i w dodatku zła matka. Ale wiedziałam, że ta kobieta ma rację.
Pojechaliśmy do szpitala, noga rzeczywiście była złamana. Wszystko skończyło się dobrze, a ja obiecałam sobie, że zawsze jedno z nas, mąż albo ja, musi być całkowicie trzeźwe! I nie ma odstępstw od tej reguły. I w gruncie rzeczy tak naprawdę wcale nie chodzi o poczucie wstydu przed sąsiadem, tylko o dobro i bezpieczeństwo naszych dzieci.
Alicja
Piszemy też o:
„Mój synek ma 4 lata i wygląda niepozornie. Chudziutki, ładny chłopczyk, zwykle uśmiechnięty... Kto go spotyka, to się zachwyca, a ja? Modlę się, tylko żeby nie zrobił afery! Krew mnie zalewa na samo wspomnienie naszego ostatniego wyjazdu. Pojechałam z Józkiem nad morze i wróciłam wymęczona jak nigdy. Cały urlop spędziłam na ukrywaniu się przed ludźmi i szukaniu miejsc, w których będziemy mogli normalnie zjeść albo skorzystać z uroków plaży. Sami! Bo przed innymi ludźmi zwyczajnie mi wstyd. Józek przy mnie zachowuje się w miarę normalnie, czasem pomarudzi, jak to dziecko. Ale przy ludziach dostaje jakiegoś świra! Zabrałam go do knajpy, to zaczął wrzeszczeć i rzucać makaronem w innych gości. Poszliśmy na plażę, to darł się jak opętany i kopał piasek na plażowiczów. Uciekłam stamtąd! Dlaczego nie potrafi siedzieć i jeść albo bawić się jak normalne dziecko? Nie umiem nad nim zapanować! Jakoś nie zauważyłam, żeby inni rodzice mieli taki problem. Dzieci czasem popłaczą, ale wszystko mieści się w jakiejś normie. Dlaczego mój syn tak wariuje? Może to moja wina? Może popełniłam błąd, bo byłam za bardzo pobłażliwa? Pozwalałam mu na zbyt wiele? Wstyd mi, bo wygląda na to, że wychowałam dzikusa.” Marianna Zobacz też: Ojciec porzucił dzieci w lesie. Odnalazł je policjant TikTok przyczynia się do śmierci dzieci. Rodzice składają pozew 9-latka topiła się przydomowym basenie. Jej stan jest ciężki
Uważam się za normalną matkę, która po prostu traktuje swoje dziecko jak dziecko, a nie jak dorosłą kobietę, która powinna się wstydzić nagości. Proszę, poradźcie mi, czy rzeczywiście robię mojej córce krzywdę, jeśli nie zakładam jej stanika na plaży? Przecież to jest dziecko! Amelka ma dopiero 4 lata. W zeszłym tygodniu wróciliśmy z Władysławowa. Piękna pogoda, słońce, morska bryza – było cudownie! Mała świetnie się bawiła, całe dnie spędzaliśmy na plaży. Tylko te spojrzenia spode łba i jakieś dziwne burczenie pod nosem... Ludzie naprawdę mieli czelność komentować nagość mojego dziecka! Nikt nie powiedział nic wprost, ale ja wiedziałam, o co chodzi. O to, że moja Amelka jest na plaży nago. Tak, czasem biegała tylko w majtkach, a czasem bez. No bo po co bielizna, skoro był upał? Ja rozumiem maluszki w pieluchach, ale starszym kostiumy tylko przeszkadzają. Napiszę też szczerze, że rozglądałam się po tej plaży z niedowierzaniem. Wokół pełno małych dzieci i wszystkie w kostiumach. Dziewczynki w większości nosiły kostiumy dwuczęściowe, ze stanikami, i to takimi fikuśnymi jak u dorosłych kobiet! Sznureczki, kwiatki, ozdoby... No może ja się nie znam, ale moim zdaniem takie ubieranie kilkulatek to jest właśnie seksualizacja. Co niby ma zakrywać taka dziewczynka? I po co? Przecież to tylko dziecko! Za moich czasów dzieciaki biegały nago i jakoś krzywda się nikomu nie stała. Przestańmy udawać, że dzieci to mali dorośli. Kinga Ważne: Jeżeli dziecko nie chce się rozebrać na plaży, nie wyśmiewaj go i nie zmuszaj do tego . Jeśli z kolei coś cię zaniepokoi, np. zobaczysz, że twoje nagie dziecko wzbudza zainteresowanie otoczenia (np. ktoś robi mu zdjęcia), reaguj natychmiast. Zobacz też: "Nie umiem i nie lubię bawić się z dzieckiem. Dlatego oddaję je w wakacje do...
„To był dla nas ciężki rok szkolny. Mój syn skończył pierwszą klasę, mimo covidowej paranoi oraz nauczycieli, którzy czepiają się tych biednych dzieci na każdym kroku. Przysięgam, żyć nie dają! Myślałam, że w wakacje wreszcie odetchniemy, Kacperek zapomni o szkole, nabierze sił... Ale nie! Wychowawczyni popłynęła – kazała przeczytać opasłą książkę na wrzesień! Lektura na wakacje – czy to normalne? Kacperek od początku miał problemy z czytaniem. Do tej pory idzie mu to opornie, duka, myli się i bardzo się przy tym denerwuje. Wcale mu się nie dziwię, ma przecież dopiero 8 lat, nie musi jeszcze czytać płynnie. Nauczycielka jest widocznie innego zdania i uznała, że przeczytanie 200-stronicowej kobyły to dla dzieci bułka z masłem. Kazała całej klasie przeczytać całość na wrzesień. I jeszcze zastrzegła, że to dzieci mają czytać, nie rodzice. I nie wolno słuchać audiobooka, tylko czytać i czytać... Wariactwo! I co teraz, mój synek, zamiast biegać z kolegami po podwórku, ma ślęczeć nad książką?? Kiedy temperatura rośnie, wszyscy się bawią, pluskają w wodzie, on ma myśleć o nawiedzonej pani Kasi ze szkoły i jej chorych pomysłach? Nigdy nie byłam fanką streszczeń, ale w takiej sytuacji chyba nie mam wyjścia. Przeczytam Kacperkowi, o co chodzi w tych 'Dzieciach z Bullerbyn' i będzie miał lekturę zaliczoną. No bo przecież nie zmarnuję mu wakacji!”. Izabela Zobacz też: "Nie umiem i nie lubię bawić się z dzieckiem. Dlatego oddaję je w wakacje do przedszkola" "Wrzask, brud i awantury. Podróż pociągiem z bandą rozwrzeszczanych bachorów to horror!" Dziecko na diecie wegańskiej zmarło. Matka winna śmierci
