„Nie żal mi 50 zł na prezent dla nauczycielki. Ta kobieta żyły sobie wypruwa, żeby mój Jaś wyszedł na ludzi. Niech ma trochę przyjemności” [LIST DO REDAKCJI]

Ze szpitala wypisali nas na trzeci dzień po porodzie. Odbierał nas mąż. Po powrocie… Nie, nie spodziewałam się balonów i wstęgi z napisem: „Witajcie w domu”. Ale nie spodziewałam się, że mieszkanie będzie tak brudne. Śmierdziało niedopałkami papierosów, w kuchni piętrzył się stos niepozmywanych talerzy i patelni. Mąż nawet nie odkurzył… W lodówce: jedno jajko i zepsuty majonez Marzyłam o tym, że wreszcie wykąpię się we własnej łazience. Ale kiedy zobaczyłam porozwalane ciuchy i brudną wannę – od razu zmieniłam zdanie. Nie miałam siły na sprzątanie. Na zakupy też nie miałam siły. A w lodówce znalazłam tylko jedno jajko i stary, zepsuty majonez. W chlebaku: spleśniała bułka. Usiadłam i zaczęłam płakać. Było mi tak żal Franusia, że pierwszy raz przyjechał do swojego domku, a tu wszystko tak śmierdzi i jest tak obrzydliwie brudno… Mąż stwierdził tylko, że nie miał głowy do sprzątania. I że jadł „na mieście”, dlatego nie zrobił żadnych zakupów. Ze sprzątaniem… czekał na mnie! Powiedział też, że ze sprzątaniem czekał na mnie, bo wtedy wszystko pójdzie raz-dwa. Łzy ciekły mi po twarzy. On nie miał pojęcia, jak się czuję. Fizycznie ani psychicznie. Sama nie wiedziałam, jak bardzo jestem obolała do chwili wsiadania do samochodu. Z dziesięć minut próbowałam jakość wejść do auta, a każdy sposób wywoływał ogromny ból… Bolało mnie przy chodzeniu i siedzeniu. Położyłam się na kanapie obok Franusia i płakałam. Mąż usiadł obok z kartką i długopisem, zniecierpliwionym głosem ponaglając mnie w wyliczaniu, co ma kupić. Chyba się zorientował, że ze wspólnego sprzątania na razie nic nie będzie… Przez łzy i ściśnięte gardło dyktowałam: chleb, masło, żółty ser, szynka, cebula, 2 marchewki… itd. Bo im trzeba mówić wprost...

W domu nie jest wcale lekko. Muszę posprzątać, uprać, pozbierać brudy z podłogi, które jaśnie pan rozrzuci, bo do łazienki ma za daleko. Trzydaniowy obiad też sam się nie ugotuje, a że jestem niezłą kucharką, to mąż i dzieci mają codziennie dania jak z restauracji. A kto wyszykuje dzieci do szkoły, kto posiedzi z nimi przy lekcjach, kto zadba o porządek? Cały dom na mojej głowie i jeszcze mam iść do pracy? Nie widzę siebie na etacie, nie wyobrażam sobie szefa zrzędzącego mi nad głową, zresztą mam tylko średnie wykształcenie i mało doświadczenia. Ale przy dwójce dzieci to już w ogóle niewykonalne! Nie wiem, jak to robią kobiety, które pracują po 8 godzin dziennie i jeszcze w domu mają dziecko albo kilkoro. Chyba zatrudniają jakąś pomoc domową, bo jak inaczej to wszystko ogarnąć? Po całym dniu zwykle padam z nóg, ale lubię to. Dzieci mam zadbane, dobrze ubrane, ułożone. Dziewczynki w wieku 5 i 9 lat, moja duma. Dom lśni, obiad pachnie, pranie się suszy – wszystko chodzi jak w zegarku. Tylko mąż wiecznie niezadowolony. Zarabia nieźle, więc nie wiem, o co mu chodzi. Nigdy na nic nam nie brakuje, ale on uważa, że powinnam przynajmniej dokładać się do wynajmu mieszkania.  Nie mam pojęcia, jak on to sobie wyobraża. Może sam wyprawi dziewczynki do szkoły i przedszkola, ugotuje i upierze? Jak go znam, to nawet nie tknie domowych obowiązków, zawsze trzymał się z dala od takiej roboty. A ja biegam cały dzień, jak nie gotowanie, to zakupy, jak nie zakupy, to prasowanie i tak w kółko. Mógłby to docenić, a nie marudzić, że niewiele robię. Przecież jak nie przynoszę pieniędzy do domu, to nie znaczy, że moja praca się nie liczy. Kasia Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy sobie prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub...

Już się zaczęło – na noc muszę odkręcać kaloryfer, bo dzieci narzekają, że im zimno. Jak zrobiłam eksperyment i nie nagrzałam pokoju, to temperatura spadła do 16 stopni. Wszyscy szczękaliśmy zębami. Światło już dawno przestałam włączać, wieczorami czytamy przy latarce. Nie stać nas, by godnie przetrwać zimę Jesteśmy przeciętną rodziną z trójką dzieci. Zawsze jakoś dawaliśmy radę, bez szału, ale też bez większych problemów. Co roku jeździliśmy nad morze na wakacje, dzieci miały książki i nowe buty. Od kilku miesięcy jest coraz gorzej, to jak równia pochyła. Najpierw zaczęło brakować na zajęcia dodatkowe dla starszej dwójki. Teraz przyglądam się uważnie każdej bułce w sklepie, przerzuciliśmy się na tanie mięso, o bakaliach nawet nie marzymy. Cały czas kombinujemy z mężem, na czym jeszcze możemy zaoszczędzić. Najwięcej pieniędzy idzie na jedzenie dla dzieci i to jest dla nas ostateczność, żeby tam ciąć koszty. Ale niestety czasem trzeba. Ceny tak poszybowały, że tak zwana zdrowa żywność w ogóle nie wchodzi w grę. Dobrze przynajmniej, że starsze dzieci mają ciepły obiad w szkole.  Bardzo boję się zimy. Już zrobiło się chłodno i nawet nie chcę myśleć o rachunkach. Najmłodszą córeczkę, która jeszcze nie chodzi do przedszkola, ubieram na dzień w polarowego pajacyka i owijam w koc, żeby tylko nie grzać za mocno. Przestałam używać piekarnika, z łazienki korzystamy po ciemku, póki się da. Ale prawda jest taka, że nie da się tak na dłuższą metę oszczędzać przy trójce dzieci w domu. Przecież one muszą coś jeść, spać w ciepłym łóżku i odrabiać lekcje przy świetle. Czy ktoś pójdzie po rozum do głowy, zatrzyma te ceny? Inaczej nie przetrwamy, wpadniemy w długi, pochorujemy się... I wiem niestety, że takich rodzin jest więcej. Mariola Jeśli  chcesz się podzielić swoją...