Zmuszasz dziecko do jedzenia? Po tym tekście przestaniesz!

Choć każdy maluszek jest inny to czasem można mieć wrażenie, że wszystkie dzieci na świecie, bez względu na pochodzenie czy metody rodziców dokładnie tak samo podchodzą do ... talerza. Czyżby jakiś tajny pakt berbeci, które przestrzegają w żywieniu ściśle tych samych zasad. Mamy listę, która doprowadzi was do łez, ale czy na pewno ze śmiechu... Odmawiaj wszytego oprócz słodkich płatków śniadaniowych. W czwartki i co drugi piątek koniecznie bez mleka! Gdy na talerzu pojawia się coś o podejrzanym kolorze, uruchom tryb hiperwentylacji . Nigdy, ale to przenigdy i pod żadnym pozorem nie próbuj nowych smaków. Diametralna zmiana zdania jest całkowicie dopuszczalna i nie musisz się tłumaczyć rodzicom. Bądź podejrzliwy do wszystkiego, co wygląda jakby żyło, najbezpieczniejszy kolor to pomarańczowy. W sklepie pokaż, na co masz ochotę, wybieraj dużo, ale pamiętaj, że: a) możesz o tym wszystkim zapomnieć po powrocie do domu b) odczekaj, aż mama przygotuje z wybranych produktów posiłek i dopiero wtedy powiedz, że tego nie lubisz. Dokładnie przyglądaj się produktom, które mama wkłada do koszyka. Żądaj tylko tych z reklam i przede wszystkim te najdroższe. Absolutnie niedopuszczalne jest czekanie na posiłek dłużej niż 30 sekund. Dopytuj, co 10 sekund, kiedy w końcu dostaniesz coś do jedzenia. Koniecznie użyj do tego pięści, by wyrazić swoje niezadowolenie . Walenie pięściami może sprawić, że dostaniesz zimny lub częściowo zamrożony posiłek, ale to nie ma znaczenia, bo i tak go nie zjesz. Nie jedz w środę po południu, bo... tak! Masz do tego pełne prawo. Upewnij się, że masz łyżkę, nóż i dwa widelce do każdego posiłku (nawet zupy), a potem jedz rękoma. Ręce warto wytrzeć o ubranie i trochę wetrzyj także we włosy. Używaj tylko jednego ulubionego talerza, zrzuć na podłogę, jeśli jest brudny. Zrzuć jak najwięcej jedzenia...

Emily McCombs opublikowała w serwisie The Huffington Post wpis, który wzruszy każdą mamę. Emily porusza temat, o którym wiele mam boi się myśleć, bo kiedy zaczynają, łzy same napływają do oczu. "Ale on szybko rośnie" Ostatnio byłam nieco płaczliwa. Kilka dni temu, kiedy wracałam do domu, jeden smutny fragment książki doprowadził mnie do takiego stanu, jakby ktoś mnie niedawno porzucił. Rozglądałam się wokół w wagonie metra, żeby móc powiedzieć "smutna książka", kiedy ktoś na mnie spojrzy, ale to jest Nowy Jork i unikamy szaleństwa. Następnego dnia, ja i mój 5-letni syn mieliśmy sprzeczkę odnośnie spodni, które dziś założy. Ma bardzo duże oczekiwania – najlepiej szorty, elastyczne, bez sznurka. Od lat wyciągam z jego spodni sznurki. Pokłóciliśmy się, ja krzyczałam, ale w drodze do szkoły przeprosiłam za krzyk i kiedy widziałam, jak znika w przedszkolnym korytarzu, znów zachciało mi się ryczeć. Usłyszałam kiedyś, że bycie rodzicem, to jak pozwolenie swojemu sercu wyjść z ciała i iść obok. Zawsze wydawało mi się to naciągane. Bycie rodzicem przez większość czasu oznacza bycie wkurzonym na dziecko, które nie słucha , bycie zmęczonym, kiedy dziecko się na ciebie wspina albo bycie szczęśliwym, kiedy masz dobry dzień i bardzo je kochasz. A potem gdzieś w jakiejś szkole jest strzelanina i boisz się o tym myśleć, żeby nie przywołać myślami czegoś złego. Oglądasz jakiś głupi film, np. "Grawitację" i zdajesz sobie sprawę, że jeśli twojemu dziecku coś się stanie, mogą cię wystrzelić w kosmos razem z Sandrą Bullock. Rozumiesz wtedy, że jesteś całkowicie bezsilna, bo całe twoje życie może runąć w sekundę. Pewnego dnia, jak dziś, jesteś nieco płaczliwa i nie wiesz dlaczego, dopóki ktoś nie powie "Ale on szybko rośnie" i dopiero wtedy zauważasz, że twój maleńki synek z żabimi nóżkami...

Czy kary są potrzebne? A jeśli tak, to jakie? Współczesna psychologia i pedagogika zajmują w tej sprawie jasne stanowisko. Dla każdego etapu rozwojowego charakterystyczne są pewne zachowania, które - choć denerwujące dla rodziców - są całkiem normalne dla dzieci w określonym wieku ale nie znaczy to, że mamy je akceptować. Profesor psychologii, Teresa Kukołowicz, twierdzi, że każde dziecko, by stać się dobre, musi najpierw „posmakować zła”. Przy czym niewłaściwe zachowanie malucha wcale nie wynika, jak to często wyobrażają sobie rodzice, z chęci zrobienia im na złość, ani ze ‚złego charakteru”. To po prostu eksperyment mający na celu poznanie reakcji innych osób, zwłaszcza rodziców. To od nich zależy, czy niepożądane zachowania wejdą już na stałe do repertuaru malucha, czy będą się zdarzać coraz rzadziej, aż znikną.   Prowokacje małego złośnika To, co nazywamy szantażem, kaprysami lub nieposłuszeństwem, dla małego dziecka jest sposobem na określenie relacji między nim, a mamą lub tatą. Wszystkie dzieci w głębi serca chcą być w zgodzie z rodzicami, z drugiej zaś strony zachowują się prowokacyjnie, doprowadzając ich swoim zachowaniem do rozpaczy. A więc uwaga! Zachowaj spokój i nie daj się sprowokować, kiedy w mniej lub bardziej świadomy sposób Twoja pociecha stara się uzyskać to, czego akurat chce. Dzięki trudnym do zniesienia zachowaniom malec dowiaduje się:   na ile jeszcze może sobie pozwolić - „ jeśli będę głośno wrzeszczeć, babcia sama posprząta zabawki”, że niegrzeczne zachowanie przyciąga uwagę dorosłych - „nie pójdę spać, niech mama ciągle przynosi mi picie i przy mnie siedzi”, kto naprawdę rządzi w domu - „lubię mieć w buzi monetę i będę ją brała kiedy zechcę”. Czy karać małego uparciucha? Zazwyczaj rodzice nie wyobrażają sobie...