Niedoskonale piękna: „Mamo, poważnie nie widzisz, jak ładnie wyglądasz?”

Nie mam pojęcia, na czym to polega, ale podobam się sobie tylko wtedy, gdy przeglądam się w swoich własnych domowych lustrach. Najbardziej przyjazne jest to wiszące w łazience, bo pokazuje jedynie moją twarz, szyję i kawałek dekoltu. Poniżej mam biust dwa razy większy niż dawniej, wypukły brzuch, szerokie biodra i pupsko. Na szczęście nie widzę ich, gdy wychodzę spod prysznica. Odkąd pół roku temu urodziłam synka , serdecznie nienawidzę zwierciadeł w sklepowych przymierzalniach, u fryzjera siedzę z zamkniętymi oczami, a do większości wind wchodzę tyłem (co za idiota wymyślił, żeby wieszać tam lustra?!). Wszędzie poza domem widzę utuczoną matkę Polkę !  To okropne, bo w głębi serca wciąż jestem tamtą chudzinką, w której zakochał się Błażej. – Moja maleńka – powtarzał. – Boję się cię mocniej przytulić, żeby nie połamać ci kości.   Kochanego ciała nigdy dość Teraz to pieszczotliwe określenie pasuje do mnie jak pięść do nosa. Niedawno, gdy mąż tak mnie nazwał, nakrzyczałam na niego: – Oślepłeś, czy co? Nie jestem już maleńka! Popatrz, jakie mam cycki! Jaki brzuch!  – Kochanego ciała nigdy dość – odparł i spróbował objąć mnie w talii (to znaczy  w miejscu, gdzie kiedyś była). – Kobietom po porodzie przybywa tu i ówdzie... – dodał. – Nie wszystkim! A na pewno nie aż tak!  – odparłam, wyślizgując się z mężowskich objęć. – W czasie ciąży nie widziałam swoich stóp, bo brzuch mi zasłaniał, teraz też ich nie widzę, tyle że zasłaniają je cycki! Koszmar! Mój głupi mąż, zamiast mi współczuć, wybuchnął śmiechem.  Wtedy dopiero mnie wkurzył! – Ciekawe, z kim pójdziesz w tym roku na sylwestra, bo ja nigdzie się nie wybieram.  – Nie zrobisz mi tego – powiedział Błażej z błaganiem w głosie. – Proszę, Beatko... – Dobra, żartowałam – uspokoiłam go. Błażej...

Aela, mimo kilku poronień, walczy o bycie mamą. W piękny sposób opisała, jak zmienia się jej ciało w ciąży i dlaczego jest w nim szaleńczo zakochana. Przeczytajcie jej wpis jest wzruszający! Dlaczego kocham wszystkie "brzydkie" i znienawidzone objawy ciąży Może to dlatego, że zbliżam się do 40, a może dlatego, że miałam wiele trudności z zajściem w ciążę , ale jestem szaleńczo zakochana w moim ciążowym ciele. Nie wiem, czy myślałabym tak samo, gdybym była młodsza albo moja droga do bycia mamą byłaby łatwiejsza. Jest kilka pięknych części mojego ciała: rosnący brzuszek, pełne piersi, promienna cera. Łatwo jest je kochać. Są jednak te "brzydkie" objawy ciąży i jestem w nich całkowicie zakochana: pajączki na nogach, włókniaki na szyi, pękające naczynka krwionośne na ramionach i twarzy. Wszystko to kocham. Rozumiem, że te wszystkie zmiany w ciele mogą być dla kobiet trudne, ale dla mnie, powód, dla którego się pojawiają, jest najpiękniejszy. Jestem pewna, że przez wszystkie moje poronienia doceniam ten stan jeszcze bardziej. Nawet te brzydkie objawy przypominają o tym cudzie, o tym, że rośnie we mnie dziecko. Nie jestem w stanie patrzeć na nie i nie widzieć, że to samo piękno, nadzieja i odwaga. Moje nogi wyglądają teraz jak pajęcze pole bitwy. Ale zamiast brzydkich żyłek, które powinnam usunąć u dermatologa, widzę gwiazdy miłości, które przesyła mi moja rosnąca córeczka. (...) Patrzę na pękające naczynka pokrywające moje ramiona, twarz i dekolt i widzę pierwsze pocałunki mojej córeczki . Jeśli każdy z tych znaków jest buziakiem, jak mogłabym uważać je za brzydkie? Mam nadzieję, ze dostanę kolejny milion całusków, nieważne w jakiej formie. To wszystko będzie mi przypominało o narodzinach mojej córki, będę to kochać i przypominać sobie cudowny czas, kiedy moje ciało było w końcu zdolne do tego, o co walczyłam przez lata. Kocham to...

Macierzyństwo nie jest łatwe – doskonale wie o tym każda mama. Są jednak momenty, gdy świat się na chwilę zatrzymuje i myśli się tylko o miłości do dziecka i rozpierającej dumie. Poniżej znajdziecie zdjęcia mam, które poproszono o uchwycenie jednego z takich momentów – chwili, gdy poczuły, że są wielkimi szczęściarami właśnie dlatego, że są mamami. Zobacz zdjęcia: To zdjęcie z dnia, kiedy mój syn, który ma autyzm, zdobył pomarańczowy pas w taekwondo. Tak naprawdę czuję się dumna KAŻDEGO dnia, gdy widzę, jak pokonuje swoje przeszkody. Prawdziwe życie. Karmię piersią mojego 6-miesięcznego maluszka i zabawiam 2,5-latka. To było wtedy, gdy wszystko stało się łatwiejsze i zaczęłam myśleć, że naprawdę jestem w stanie "to" robić. Mój mąż wspiera naszego syna podczas meczu. Pierwsze wspólne gotowanie z mamą. Był taki szczęśliwy, że mógł mi pomóc! Ciąża, poród, macierzyństwo – robienie wszystkiego najlepiej, jak się da, to ogromne wyzwanie. Ale wystarczy jeden słodki, mokry buziak, który przypomina, że jestem szalenie dumna z bycia mamą!  Przyłapałam moje dziewczynki, gdy były dla siebie wyjątkowo miłe. Patrzenie na ich miłość sprawia (jak nic innego!), że jestem naprawdę dumna. To zdjęcie zrobiłam, gdy mój 16-letni syn wolał zostać w szpitalu i grać z chorym bratem, niż spotkać się ze znajomymi. Wtedy zrozumiałam, do jakiej miłości zdolne są moje dzieci. To zdjęcie było zrobione w szpitalu, dzień po narodzinach mojego najmłodszego dziecka. To był pierwszy dzień, gdy wszystkie trzy moje "maleństwa" były razem. Ta jedna chwila wciąż jest tak emocjonalna, że doprowadza mnie do łez. To zdjęcie zdecydowanie sprawia, że jestem dumna z bycia mamą. Kiedy byłam w ciąży, bałam się, że nie będę w stanie utulać i pocieszać mojego maluszka. Teraz ma 2 miesiące. Jestem całym jego światem, a on...