Miała tylko 18 lat i wczesne macierzyństwo nie było dla niej łatwe. Tego feralnego grudniowego dnia córeczka była bardzo marudna. Na przystanku zagadnęła ją sympatyczna młoda kobieta. Rozmawiały przez chwilę. Nieznajoma zapytała, czy może na chwilę wziąć na ręce malutką.
Kiedy trzymała już w ramionach, powiedziała, że dziecko potrzebuje zmiany pieluszki. - Widzę, że jesteś zmęczona. Przewinę ją – zaproponowała. Mama początkowo była niechętna. Ale nie czuła się tego dnia dobrze. W końcu przystała na propozycję nowej znajomej, a ta skierowała się w stronę łazienki. Matka już nigdy nie zobaczyła swojej córeczki.
Eleanor Williams ma dziś 53 lata, a jej córeczka April miałaby 35 lat. Dramat rozegrał się na dworcu autobusowym na przedmieściach Waszyngtonu w 1983 roku.
- Poszła przewinąć April. I nigdy więcej jej nie widziałam - opisuje matka. Jej koszmar trwa już tak wiele lat i jak mówi nie ma dnia, aby o tym nie myślała. - Obwiniam się w każdej minucie życia – wyznaje. Chciała o tym wszystkim zapomnieć, chciała się nawet zabić. Przy życiu zatrzymała ją tylko troska o swoje kolejne dzieci.
Ta tragedia powróciła po tylu latach, gdyż zarówno Eleonor, jak i policja liczą na to, że nagłośnienie tej sprawy to jedyna szansa na odnalezienie zaginionej April. W czasach jej porwania, informacja o poszukiwaniach nie mogła dotrzeć do takiej rzeszy ludzi jak dziś, w dobie internetu.
Eleonor nie raz musiała się zmierzyć z komentarzami pod swoim adresem. Jak mówi, ludzie często dziwili się, że oddała swoje dziecko obcej kobiecie. Jak mogła? Sama Eleanor nie potrafi dziś tego zrozumieć. Wtedy obca kobieta wzbudziła w niej zaufanie...
"18 lat- młodziutka dziewczyna, nie wiadomo w jakim domu wychowywana? Może nie była asertywna, zupełnie nie umiała odmawiać, była grzeczna. Z jakiegoś powodu ta kobieta do niej podeszła, na pewno ja obserwowała i widziała w niej ofiarę" – pisze Esada.
"Wszyscy automatycznie myślą o najgorszym, ale czytałem o przypadkach, gdzie kobiety porywały niemowlęta z powodu niespełnionego instynktu macierzyńskiego i opiekowały się potem nimi jak rodzone matki" – zastanawia się Pavvka.
Eleanor miała 18 lat. Jak mówi, była naiwna i ufna. Zgodziła się. Ta decyzja do dziś kładzie się cieniem na jej życiu.
Pamiętajmy o tym, aby nasze maluszki nigdy nie zostawiać bez naszej opieki lub bliskich nam osób.
A wy co sądzicie na ten temat? Podzielcie się swoim zdaniem w komentarzach.
Źródło: gazeta.pl
Zobacz też:
Gdy Letizia poznała Felipe, był on księciem Asturii (prowincji położonej w północnej Hiszpanii nad Zatoką Biskajską). Natomiast ona pochodziła z niearystokratycznej rodziny. W jej żyłach nie płynęła królewska krew, nie była też osobą głęboko wierzącą. Jako rozwódka i dziennikarka nie była idealną kandydatką na małżonkę - na żonę kogoś tak ważnego jak książę. Książe i dziennikarka? Poznali się u wspólnego znajomego. Potem ich drogi krzyżowały się przy różnych uroczystościach i telewizyjnych relacjach. Zawsze służbowo. Dopiero potem zaczęli spotykać się , jednak starali się być dyskretni. Po wyjeździe do Ameryki Południowej w 2003 roku nie mieli wątpliwości, co do swojego uczucia. Zakochany Felipe wbrew sprzeciwu rodziców oraz zwolenników hiszpańskiej monarchii, poślubił ukochaną. Wiedział, że jej życie może stać się koszmarem; że będzie wytykana jej przeszłość. Początki związku Pierwsze miesiące były dla Letizii bardzo ciężkie. Ze względu na małżeństwo m usiała zrezygnować z kariery zawodowej , na której jej bardzo zależało. Ludzie, którzy nie mogli pogodzić się z jej pochodzeniem byli bezlitośni i uszczypliwi. Media wysuwały nieprawdziwe oskarżenia, m.in. o anoreksję, o depresję. Niektórzy pisali nawet, że nosi zbyt wysokie obcasy . Najtrudniejsze jednak okazało się przekonanie rodziców Felipe, co do słuszności swojej decyzji. Juan Carlos - ojciec Felipe - nie rozumiał, dlaczego jego syn chce poślubić kogoś, kto nie ma odpowiedniego statusu społecznego . Po jakimś czasie, gdy Letizia urodziła pierwszą córkę - Eleanor, plotki ustały, a emocje opadły. Z tej samej planety Nie zważając na brak aprobaty, Letizia oraz jej mąż, starali się prowadzić normalne życie. Nie zależało im na blichtrze, wystawnym życiu, unikali sesji zdjęciowych w magazynach . W jednym z...
Jest jak członek rodziny, przyszywana ciocia lub babcia. Troskliwa, czuła, pomocna, doradzi w każdej trudnej sprawie. Taką nianię znaleźć niełatwo. Przekonały się o tym nasze bohaterki. Jeszcze w szpitalu, zaraz po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani . Niby miała jeszcze całe pięć miesięcy do powrotu do pracy, ale wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce , którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna... po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i... Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w...
Każdy rodzic bez wątpienia pragnie, by jego dziecko było zdrowe. Rodzice małej Nadji uważają jednak, że nie mogli w pełni jej ochronić i teraz chcą ostrzec innych. Choroba, którą zaraziła się od innego dziecka w ciągu 3 miesięcy boleśnie wyniszczyła jej maleńkie ciałko. "Dzielę się tą historią, aby przekonać rodziców, którzy mają wątpliwości, czy szczepić dzieci. Każde dziecko ma prawo do ochrony przed zakaźnymi chorobami" - napisała mama dziewczynki na Facebooku. Córka Dragny Petrovic ze względu na chorobę autoimmunologiczną nie mogła zostać zaszczepiona. Z tego samego powodu dziewczynka często przebywała w szpitalu. Na początku stycznia 2018 roku musiała ponownie zostać poddana hospitalizacji. Choć powinna przebywać w izolatce, ze względu na dużą ilość pacjentów, na krótki czas do jej sali trafił chłopiec. Później okazało się, że dziecko chorowało na odrę . Po kilku dniach u dziewczynki pojawiła się gorączka. Małe ciałko niestety nie poradziło sobie z chorobą zakaźną. Lekarze walczyli kilkanaście tygodni o życie dziewczynki. Szukamy idealnego ojca! Zagłosuj w naszym plebiscycie! "Tylko" odra? "To jest moja Nadja, urodziła się 08.05.2015 r. Kiedy miała roczek, wystąpiły u niej objawy autoimmunologicznego zespołu wielomięśniowego typu 1. Straciła włosy, miała ogólnoustrojową kandydozę, autoimmunologiczne zapalenie wątroby i tak dalej… Z tego powodu często przebywaliśmy w szpitalu, ponieważ zwykła terapia doustna nie mogła podnieść poziomu wapnia, który był wyjątkowo niski. Niestety nie mogła zostać zaszczepiona i mieliśmy nadzieję, że zbiorowa odporność ją ochroni w czasie epidemii. 5.01.2018 roku przyjęto nas na oddział intensywnej opieki. Jednak 6.01.2018 roku nie było miejsca w izolatce, a do naszej sali został przyjęty chłopiec. Nadja później została przeniesiona. Ze względu na wysoką aktywność aminotransferaz...
