Rodzice noworodków są zachwyceni – w końcu będą mogli się wyspać!

Często jestem pytana, jak to jest mieć tak dużą różnice wieku u dzieci. Przyznaję, że czasem zbuntowany nastolatek i buntujący się dwulatek  w domu to jest hardcore. Ale ja kocham ten hardcore najbardziej na świecie. Za co? O tym właśnie jest ta historia.   O tym jak skrajnie nieodpowiedzialnymi rodzicami jesteśmy Gdy miesiąc wcześniej poinformowaliśmy nastolatka, że zatrudniliśmy do Olasia (jego duuuużo młodszego brata) nianię w domu zawrzało. Liczyliśmy się z tym. Wiedzieliśmy, że nasze działanie zostanie odebrane jako zamach na wolność i niezależność nastolatka mającego dom tylko dla siebie pomiędzy jego przyjściem ze szkoły a powrotem rodziców z pracy.  Jak przypuszczaliśmy bronił tej wolności jak lew. Tylko linia obrony wydała nam się dziwaczna. Nastolat zrobił nam wykład o skrajnej nieodpowiedzialności rodzicielskiej. „Jak wy możecie Olasia z zupełnie obcą osobą zostawić?!” – grzmiał nastolatek. Na nic się zdały tłumaczenia, że opiekunka jest sprawdzona, bo zostawała już z dzieckiem podczas choroby malucha. „Ale kamerę to na pewno zamontujecie” – dopytywał. „ Są takie malutkie - szpiegowskie” – doradzał.  Kiedy odpowiedzieliśmy, że „nie” - nie zamontujemy wściekł się potwornie.  Czytaj też: Jak oswoić dziecko z opiekunką.   Niczemu winna niania w centrum afery W końcu nadszedł ten dzień. Pierwszy dzień pracy niani w naszym domu. Uprzedziłam o tym nastolatka. Obrażony wyszedł ostentacyjnie do swojego pokoju. Wiedziałam, że następnego dnia po powrocie z pracy będzie się działo. Zadymy nie było, było zdziwienie. „Mamo, ta pani to najcudowniejsza niania świata ” – oznajmił syn.  „Jak ona cudownie się Olaśkiem zajmuje. Jak się z nim bawi. Jaka jest troskliwa”. Słuchałam tego z otwartymi ustami a moje oczy ze zdziwienia powiększały się z każdym kolejnym „achem” i „ochem” nastolatka...

- Po urlopie wychowawczym często pojawia się pomysł założenia własnej firmy, ale większość z nas tego nie robi. Czy mamom brakuje odwagi? - Przede wszystkim brakuje nam pewności siebie. Przez to, że spędzamy tyle czasu z dzieckiem, często nie robiąc nic zawodowo, nasze poczucie wartości spada bardzo nisko. Potrzebujemy czasu na odbudowanie poczucia własnej wartości, żeby móc zrealizować swoje projekty. - Jak przebiega ten proces? - Warto zacząć od poszukiwania swoich mocnych stron. Tego, co umiemy i lubimy robić, co dodaje nam energii, co nas motywuje do działania. Możemy zacząć dzielić się swoją wiedzą lub dowiedzieć czegoś nowego z obszaru, który nas interesuje. Możemy zacząć spotykać się z ludźmi i pomagać im w tym, na czym się znamy. Dzięki takim małym krokom powoli zaczniemy dostrzegać, że to, co wiemy i robimy może mieć wartość dla innych, że jesteśmy w stanie zrobić coś więcej niż zajmować się dziećmi i domem . - Rzeczywiście na tym etapie życia często myślimy, że niczego więcej już nie potrafimy. - To naturalne, skoro spędzamy czas głównie z dzieckiem, zmieniając pieluszki, karmiąc i bawiąc się z nim. Nawet kobiety, które przed narodzinami dzieci zajmowały wysokie stanowiska mogą zacząć wątpić w siebie i swoje kompetencje .  - Nic nie potrafię, wszystko zapomniałam? - Tak czasem myślimy. Ale nie musimy wierzyć tym myślom, możemy zacząć działać pomimo nich. Oczywiście nie wszystkie kobiety potrzebują realizować się zawodowo, niektóre doskonale się spełniają w roli gospodyni domowej. Jeśli jest to ich świadomy wybór, to nie zmuszajmy ich do zmiany. - Czasami nie chcemy wracać do starej pracy, albo nie mamy gdzie. Chciałybyśmy mieć coś swojego, ale brakuje nam pomysłu na firmę. Co wtedy? Skąd czerpać inspirację? - Możemy na przykład zastanowić się, czego nam brakuje, z jakiego produktu lub usługi...

Jest jak członek rodziny, przyszywana ciocia lub babcia. Troskliwa, czuła, pomocna, doradzi w każdej trudnej sprawie. Taką nianię znaleźć niełatwo. Przekonały się o tym nasze bohaterki. Jeszcze w szpitalu, zaraz po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani . Niby miała jeszcze całe pięć miesięcy do powrotu do pracy, ale wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce , którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna... po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i... Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w...