Julia urodziła się 8 stycznia w szpitalu św. Zofii w Warszawie, a 3 dni później zabrano ją z placówki do rodzinnego domu dziecka. Mama dowiedziała się o tym dopiero po tygodniu! Historia rodziców noworodka ściska za serce.
Rodzice małej Julii to Patrycja i Michał, para, której właściwie nic złego nie można zarzucić. Oboje mają lekkie upośledzenie umysłowe. Michał wychowywał się w domach dziecka. Mimo fatalnego startu chłopak świetnie sobie poradził, wyremontował mieszkanie, pracuje, cieszy się dobrą opinią i ogromną sympatią wśród wolontariuszy Fundacji Szczęśliwej Drogi, którzy mu pomagali. W domu wszystko jest przygotowane na przyjazd malutkiej Julii, ale dziecka tam nie ma.
Kiedy dziewczynka się urodziła, prezeska Fundacji, Kamilla Gibas, poinformowała szpital o warunkach, w jakich mieszkają Michał i Patrycja. Budynek jest stary, są też problemy z ogrzewaniem.
„Mamy poważne przypuszczenia i obawy, że powrót p. Patrycji z nowo narodzonym dzieckiem do mieszkania będzie stanowił bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia noworodka. (…) Zwracamy się z prośbą o otoczenie p. Patrycji i jej dziecka specjalną opieką oraz kontakt z odpowiednimi służbami w opisanej sprawie” – napisała.
Tyle że kobieta zupełnie nie spodziewała się tego, co wydarzyło się później. Była pewna, że szpital skontaktuje się z Ośrodkiem Pomocy Społecznej, młodym rodzicom zostanie przydzielony opiekun albo będą mogli pomieszkać jakiś czas w ośrodku interwencji kryzysowej. Tymczasem szpital przekazał pismo Kamilli Gibas faksem do Sądu Rejonowego, dodając: „W trosce o dobro i bezpieczeństwo małoletniej Julii proszę o wydanie zarządzeń opiekuńczych.”
Sąd zareagował błyskawicznie, Julia trafiła do rodzinnego domu dziecka, wszczęto też postępowanie o ograniczenie Patrycji władzy rodzicielskiej. Nie przeprowadzono żadnego wywiadu, nie sprawdzono żadnych informacji. Mama dowiedziała się o wszystkim dopiero po kilku dniach, kiedy przyszła do szpitala do córki, ale dziecka już tam nie było.
„Opiekowałam się nią tylko w pierwszych dniach. Z początku położne pomagały mi zmieniać jej pieluszki, w końcu się tego nauczyłam. Jak malutka popłakała, to ją uspokajałam i usypiała ładnie w łóżeczku. Później dostałam wypis ze szpitala, ale dalej do niej przychodziłam, żeby ją karmić. Tego 17 stycznia też przyszłam, ale okazało się, że już jej nie ma. Pani położna powiedziała tylko, że zabrali mi dziecko. Dlaczego to się stało? Przecież nic złego nie zrobiłam. Od ponad dwóch tygodni nie śpię” – powiedziała mediom 25-letnia Patrycja.
Co więcej, w domu dziecka w Rembertowie, gdzie przebywa dziewczynka, do 13 lutego wstrzymano wszystkie widzenia i spotkania rodzinne. Patrycja nie może więc spotkać się z córką ani jej nakarmić. Może ją oglądać przez kamerę na telefonie.
„Niby pozwolili mi oglądać córeczkę na kamerze, ale co dzwonimy, to ta pani, która opiekuje się Julią, nie ma czasu. Dlatego przez ponad dwa tygodnie widziałam swoje dziecko tylko raz na kamerze. I to jeszcze telefon się ścinał, dlatego marnie było widać” – opisała Patrycja w rozmowie z tokfm.pl.
Sprawą zajmuje się m.in. prawniczka, Ewa Dobrucka-Ruka, która zaskarżyła postanowienie o tymczasowym odebraniu dziecka i złożyła do sądu wniosek o jego zmianę.
„Chodzi o to, żeby otoczyć opieką dziecko i jego mamę, a nie je rozdzielać. Zrobiłam swój wywiad i wiem, że Patrycja z Michałem to nie jest żadna patologia. Nie nadużywali alkoholu ani narkotyków, nigdy nie naruszyli prawa. To są po prostu osoby z lekką niepełnosprawnością intelektualną, którym trzeba pomóc. I to wszystko” – wyjaśniła.
1 lutego sąd wydał zarządzenie, by zawiadomić OPS o „konieczności udzielenia wsparcia socjalnego dla Patrycji Kozłowskiej, w szczególności rozważenia zapewnienia jej właściwych warunków mieszkaniowych”.
W sprawie małej Julii interwencję zapowiedziało Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich. Także wiceminister sprawiedliwości, Marcin Warchoł, obiecał zbadanie jej w trybie pilnym.
Źródło: tokfm.pl
Zobacz też:
Rabat nalicza się automatycznie w koszyku. Oferta dostępna na aniakruk.pl. Promocja obowiązuje na prawie całą ofertę, z wyjątkiem produktów przecenionych, kart podarunkowych i zestawów. Szczegóły na stronie.
Rabat 20% na kolczyki oraz akcesoria przy zakupach za min. 299 zł. Rabat 20% na zegarki do 8 000 zł. Szczegóły w salonach i na wkruk.pl
Aż 25% zniżki na wszystkie produkty kosmetyczne cenionej marki RevitaLash oferującą m.in. najlepszą na rynku odżywkę do rzęs. Oferta i szczegóły dostępne na revitalash.pl.
Rabat -30% na cały asortyment, również produkty przecenione. Kupuj na www.gap.pl. Szczegóły na stronie.
Najniższa cena produktu ze zdjęcia z 30 dni przed obniżką - 239 zł.
Cena produktu po zastosowaniu rabatu – 167,30 zł
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
Rabat -20% przy zakupach produktów za min. 99 zł. Rabat -25% przy zakupach za min. 299 zł. Rabat nalicza się po wpisaniu kodu promocyjnego: CLARINS2024. Rabat nie dotyczy produktów z linii Precious. Kod promocyjny działa do 25.04.2024 do godz. 7:00. Szczegóły na stronie www.
Ryszard Dąbrowski polskiej widowni znany jest jako Szczena z programu „Chłopaki do wzięcia”. W programie występowali mężczyźni z małych miejscowości, którzy szukali miłości. Szczenie los sprzyjał, ponieważ w programie poznał swoją partnerkę Joannę Wielochę. Pod koniec 2020 roku na świecie pojawił się ich syn Marcelek. Rodzinna sielanka nie trwała jednak długo. Mężczyzna poinformował ostatnio, że odebrano mu dziecko . Jego synek, Marcel, trafił do rodziny zastępczej. Powodem miała być „mała awantura”, tłumaczył Ryszard Dąbrowski. W cieniu tej dramatycznej sytuacji Szczena już mówi o kolejnym dziecku, zapewniając, że wychowa je lepiej. Szczena planuje kolejne dziecko? Partnerka Szczeny, Joanna Wielocha, wypowiedziała się dla TVreklama na temat planów powiększania rodziny ze swoim partnerem: „Powiem tak, to będzie wielką niespodzianką. Ja nikomu niczego nie będę zdradzała”. Wypowiedź kobiety podsyciła plotki o drugiej ciąży. Na razie są to jednak tylko domysły fanów, ponieważ sami zainteresowani nie potwierdzili tej nowiny. „Jeżeli będzie, to będziemy starać się je wychować lepiej niż Marcela. Z Marcelem, siłą rzeczy, trochę nam źle to wychodzi. Ale myślę, że z następnym dzieckiem uda nam się to lepiej ogarnąć” – wyjaśnił Szczena. Zobacz także : Joanna Krupa opublikowała wideo ze swojego porodu Radosław Majdan opowiedział o blaskach i cieniach ojcostwa Małgorzata Rozenek przebrała męża i dzieci za upiorną rodzinkę Adamsów
Zawsze chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę. Dlatego już rok po ślubie zaszłam w ciążę. Kiedy nosiłam pod sercem naszą córeczkę Anię, sądziliśmy, że nie pozostanie ona długo jedynaczką. Niestety, los postanowił inaczej… Ogromne problemy, które wystąpiły podczas porodu spowodowały, że straciłam bezpowrotnie szansę na kolejną ciążę. – Bardzo mi przykro… – w oczach lekarza widziałam współczucie. Płakałam, ale łzy nie koiły mojego bólu Pokochałam moją córkę od pierwszego wejrzenia, ale zawsze, ilekroć na nią patrzyłam, myślałam też o tych wszystkich nienarodzonych dzieciach, które – tego byłam pewna – gdzieś tam na mnie czekają. Co się z nimi teraz stanie? Czy Pan Bóg podaruje je jakiejś innej mamie? Ta myśl, że inna kobieta będzie wychowywała moje dzieci , których nie zdołałam urodzić, zaczęła mnie prześladować, stała się wręcz moją obsesją. Kiedy mijałam na spacerze jakąś matkę prowadzącą wózek, nie mogłam się powstrzymać, aby do niego nie zajrzeć, nie sprawdzić, czy dziecko, które w nim leży, nie ma przypadkiem rysów moich albo Sławka, mojego męża. Mijały lata, nasza córeczka rosła jak na drożdżach, zaczęła przyprowadzać do domu koleżanki. To było nieuchronne, że w końcu zada pytanie: dlaczego nie ma brata albo siostry? No i zadała... – Bo mamusia już nie może urodzić dzidziusia, kochanie – powiedziałam jej zgodnie z prawdą. – A to trzeba go urodzić, żeby mieć? – zapytała naiwnie. Miała wtedy zaledwie 6 lat i nie wiedziała nic o prokreacji. Na jej pytanie w pierwszym momencie tylko się uśmiechnęłam. Pewnie ktoś jej powiedział, że dzieci przynosi bocian, albo kupuje się je w specjalnym sklepie. Ale potem w mojej głowie zaczęła kiełkować pewna myśl: „A może pytanie Ani wcale nie było takie bezsensowne?”. Faktycznie, czy musiałam urodzić dziecko, aby je mieć?...
Sprawa toczyła się ponad 11 lat. Wszystko zaczęło się, gdy najmłodszy syn Agnieszki (imię zmienione) chodził jeszcze do przedszkola. W 2005 roku kobieta wzięła rozwód, a sąd przyznał jej pełne prawa do opieki nad synem. O walce Agnieszki o sprawiedliwość jako pierwszy napisał OKO.press. Podzielona rodzina W wywiadzie dla OKO.press Agnieszka przyznała, że były mąż nachodził ją w miejscu pracy i nastawiał ludzi przeciwko niej. W końcu postanowiła, że musi wyprowadzić się z rodzinnego miasta. Dwoje starszych dzieci postanowiło wówczas zostać z ojcem. „Byli zmanipulowani i zmęczeni. Zabrałam ze sobą Maćka, który miał trzy latka, i młodszą córkę. Ona nie udźwignęła rozłąki z siostrą i też postanowiła wrócić do ojca. Już wtedy mieliśmy rozbitą rodzinę. Choć starałam się mieć jak najlepszy kontakt ze wszystkimi dziećmi, przeżywałam koszmar” – mówi w rozmowie OKO.press poszkodowana. Miała zerwać znajomość W 2007 roku na wniosek ojca dzieci sąd ponownie zbadał sprawę opieki rodzicielskiej. Dwa lata później zadecydowano, że „w trosce o bezpieczeństwo chłopca” pełną władzę rodzicielską dostanie ojciec. Żadne apelacje nie przynosiły skutku. Powodem odebrania dziecka Agnieszce było to, że związała się z inną kobietą i otwarcie mówiła, że jest osobą biseksualną. Podczas rozprawy miała usłyszeć, że odzyska syna, jeśli zerwie znajomość z ówczesną partnerką. Wtedy też złożyła skargę do Europejskiego Trybunał Praw Człowieka. Wyrok przyszedł za późno Po 11 latach od złożenia skargi Agnieszka doczekała się sprawiedliwości. Uznano, że doszło do dyskryminacji i braku poszanowania życia rodzinnego. ETPCz przyznał kobiecie 10 tys. euro odszkodowania. Za późno – jej najmłodszy syn ma dzisiaj 19 lat i może sam decydować o swoim losie. Wyrok ma dziś dla niej jednak wymiar symboliczny. „W moim życiu ten wyrok niewiele...
