"Obwiniam siebie, że urodziłam wcześniaka..."

Cztery lata temu Shann Eva została matką dwóch maleńkich chłopców. Urodzili się w 26. tygodniu ciąży, po narodzinach spędzili w szpitalu, na oddziale intensywnej terapii odpowiednio: jeden 91, a drugi 93 dni.  Ostatnio Shann zamieściła na swoim blogu Shanneva.com poruszającą listę, w której wylicza cechy mamy dziecka, walczącego o życie – leżącego w inkubatorze, pod respiratorem i z rurką w gardle. Swoją listę adresuje do wszystkich mam i ojców dzieci, które po porodzie przebywają na oddziale intensywnej terapii noworodka.  Przeczytajcie – jest piękna: Kiedy twoje dziecko leży na oddziale intensywnej terapii noworodka Dzwoniący telefon sprawia, że serce podchodzi ci do gardła. Nigdy nie przestajesz się martwić. Płaczesz, kiedy są dobre wieści, płaczesz, kiedy są złe wieści, i płaczesz – kiedy nie ma żadnych wieści... Musisz czekać godzinami, dniami, tygodniami, żeby przytulić albo nawet, żeby dotknąć swoje dziecko. Nie ubierasz swojego dziecka w te wszystkie słodkie ubranka... ...zamiast tego wkładasz swoje ręce przez otwór w inkubatorze, żeby położyć delikatnie dłoń na ciele swojego dziecka. Ostrożnie układasz kable, ustawiasz krzesło i godzinami siedzisz nieruchomo ze swoim maleńkim dzieckiem wpuszczonym w twój stanik sportowy, kiedy wreszcie lekarze pozwolą ci na kontakt skóra do skóry. Kiedy twoje dziecko leży na oddziale intensywnej terapii noworodka Boisz się dotknąć swoje maleńkie, drobniutkie dziecko. Boisz się odłożyć swoje maleńkie, drobniutkie dziecko. Boisz się zbytnio przywiązać do tej słodkiej buzi, która i tak już zresztą zdążyła skraść ci całe twoje serce. Boisz się, że twoje dziecko nie przywiąże się wystarczająco do ciebie, skoro przecież nie ma cię przy nim przez cały czas. Na przemian odczuwasz poczucie winy, szczęście, smutek i strach. Zapach środka...

Gdy na świat przychodzi dziecko, cały dom zaczyna się kręcić wokół małego człowieczka. Mama robi wszytko, by dziecko było zadbane, szczęśliwe i kochane, ale opieka nad maluszkiem może być przytłaczająca. Czasami, gdy presja jest zbyt duża, może pojawić się depresja. O tym zbyt mało się mówi Czy wiesz, że nawet 80 proc. świeżo upieczonych mam doświadcza baby bluesa ? Kobieta może mieć wahania nastroju, być drażliwa i płaczliwa. Na ogół oznaki są łagodne i zanikają w ciągu kilku tygodniach. Jadnak, jeśli objawy są poważniejsze lub nie ustępują, może okazać się, że to depresja poporodowa ( występuje raz na każde 15 porodów ). Niestety nadal zbyt mało się o tym mówi i zarówno kobiety, jak i ich rodziny nie wiedzą, na jakie objawy zwrócić uwagę. Co więcej, problem dotyczy nie tylko mam noworodków. Badacze zauważyli, że największe ryzyko wystąpienia depresji występuje w przeciągu pierwszych czterech lat życia dziecka (dotyczy to, co trzeciej mamy). Natomiast jedna na osiem kobiet doświadcza depresji w ciągu całego życia. Badania jasno pokazują, że depresja to nie tylko coś, co niszczy od środka kobietę, także ma olbrzymi wpływ na osoby, które ją otaczają. To choroba całej rodziny. Specjaliści zauważają, że dzieci, które dorastają w środowisku problemów psychicznych, mogą słabiej się rozwijać, mieć problemy z uczeniem się, a także ze zdrowiem fizycznym i psychicznym. Dzieci matek z depresją są często bardziej niespokojne, mają słabsze zdolności poznawcze, zaburzenia zachowania i zaburzenia psychiczne. Najważniejsze jednak, żebyś nie obwiniała się, jeśli zachorujesz na depresję . To leży poza tobą. Jeśli będziesz się obwiniać, nie pomożesz ani sobie, ani dziecku. Jeśli przyznasz przed sobą, że ten problem cię dotyczy i udasz się po pomoc, zasługujesz na brawa. Pogratuluj sobie tego, zanim martwić się, czy nie zaszkodziłaś...

Nawet jeśli przez całą ciążę czekałaś, aż wreszcie spojrzysz dziecku w oczy, na sali porodowej zamiast miłości do niego mogłaś poczuć tylko zmęczenie. Tak bywa. I to częściej niż mogłoby się wydawać. Wielkie uczucia rozwijają się stopniowo – czasem rzeczywiście szybko i bez problemów, ale niekiedy trzeba im trochę pomóc. Najpierw pojawia się czułość do dziecka... Kiedy po narodzinach noworodek leży na brzuchu mamy (według standardów okołoporodowych dobrze byłoby, aby ten kontakt „skóra do skóry” trwał nieprzerwanie przez dwie godziny po porodzie), w jej organizmie wydzielane są duże ilości oksytocyny. To bardzo ważny hormon, bo nie tylko umożliwia karmienie piersią, ale też sprzyja budowaniu więzi między mamą a dzieckiem. Nie bez przyczyny oksytocyna nazywana jest hormonem matek i zakochanych: inicjuje odczuwanie czułości i uczuć opiekuńczych. Te przyjemne emocje torują drogę miłości, jednak nie są nią samą – więcej mają wspólnego raczej z pojawiającym się zarówno u ludzi, jak i u zwierząt instynktem opieki nad potomstwem. ...a potem baby blues Zanim miłość się rozwinie, młoda mama może o wiele silniej odczuwać mniej pozytywne uczucia: smutek albo np. strach przed zmianami, jakie niesie ze sobą macierzyństwo. Taki stan ma swoją nazwę – to „baby blues” albo bardziej swojsko brzmiący „smutek trzeciego dnia” (bo często pojawia się właśnie trzy, cztery dni po porodzie). Jest zupełnie naturalny – wiele mam zmaga się z nim nawet przez cały okres połogu – i ma swoje źródło zarówno w trudnych poporodowych okolicznościach, jak i w hormonalnym chaosie, który panuje w organizmie kobiety. W dodatku maluszek, chociaż ma rozczulające oczka i słodkie paluszki, w pierwszych tygodniach po narodzinach nie ułatwia nam nawiązania z nim relacji. Pisze o tym Gertrude Teusen, autorka książki „Pierwsze dziecko zmienia wszystko”:...