Oczywiste było, że po urlopie macierzyńskim zostaję z Nati na wychowawczym. Nie wyobrażałam sobie, że oddaję ją do żłobka. Byłyśmy tak bardzo zżyte, dni upływały nam jak w bajce. Każdego dnia okazywałyśmy sobie miłość, co było dla mnie niezwykłe, bo w domu rodzinnym nie przytulaliśmy się ani nie mówiliśmy słów „kocham cię”. Długo zastanawiałam się też nad edukacją domową, ale w końcu uznaliśmy z mężem, że dziecko do prawidłowego rozwoju i szczęścia potrzebuje rówieśników. Natalka poszła do przedszkola, ale ja do pracy nie wróciłam…
Kiedy córka była w przedszkolu, zajmowałam się domem i zleceniami, które podsyłali znajomi z uczelni. Korekty artykułów i książek naukowych nie zajmowały mi dużo czasu. Sprzątanie, pranie i te zlecenia wypełniały mi czas do godziny 15, wtedy wychodziłam po Natalkę. Potem był czas tylko dla nas. Około 18 wracał mąż, jedliśmy kolację i albo bawiliśmy się we troje, albo on odpoczywał, a my rysowałyśmy, kolorowałyśmy, czytałyśmy…
Jak to w przedszkolu – córka sporo chorowała. Przynajmniej raz w miesiącu przez tydzień zostawała w domu. Wtedy cieszyłam się, że nie wróciłam do pracy i że nie zaczęłam studiów doktoranckich, które dawniej planowałam. Dziś wiem, że to był błąd. Że niemal wszystkie dzieci chorują, ale to nie znaczy, że ich rodzice nie pracują, nie rozwijają się, nie myślą o sobie… Ja o sobie zapomniałam. Nawet kiedy kupowałam sobie ubrania czy kosmetyki – to nie z myślą o sobie, a o córce. Żeby miała zadbaną mamę, żeby wiedziała, że to ważne, by dbać o siebie.
Byłyśmy nierozłączne. Około 5. roku życia Natalia zaczęła się ode mnie odwracać. Dużo bardziej cieszyła się na widok męża. To za nim tęskniła, kiedy wyjeżdżał na szkolenia albo wychodził spotkać się w gronie przyjaciół. Ja nie wyjeżdżałam ani nie wychodziłam, bo gdzie? Najwyżej do piekarni czy do dentysty. Jeśli spotykałam się ze znajomymi, to tymi, którzy mieli dzieci w wieku Natalii – u nas albo u nich, albo na jakimś wyjeździe. Na tym kończyły się moje kontakty towarzyskie.
O ile nie miałam żalu o przywiązanie Natalii do taty, to bardzo bolało mnie, że córka coraz częściej mówiła o swoich „ciociach” z przedszkola. Uwielbiała swoją wychowawczynię. A dziewczyna, która prowadziła zajęcia z tańca – imponowała jej chyba jak nikt inny… Dziś nawet wiem dlaczego: ta młoda kobieta miała pasję.
Tymczasem moją jedyną pasją było macierzyństwo. Które chyba błędnie rozumiałam jako zaspokajanie potrzeb dziecka. Wszystkich. Moim jedynym celem w życiu było zapewnienie Natalii szczęśliwego dzieciństwa. Bycie zawsze blisko niej, zagwarantowanie jej bezpieczeństwa i wysokiego poczucia własnej wartości. Teraz wiem, że wpajanie jej tego, jaka jest ważna przy jednoczesnym lekceważeniu moich własnych potrzeb – było błędem.
Już w przedszkolu potrafiła być wobec mnie bardzo arogancka. Ale zaraz potem przytulała się, żałowała… A ja, cóż, tak naprawdę niczego od niej nie wymagałam. Marek (mąż) wymagał: szacunku, coraz większej samodzielności i odpowiedzialności za dokonane wybory… Ja najchętniej usuwałabym jej spod nóg każdy kamyk czy gałązkę. Przytulała, rozmawiała, proponowała super przygody…
Mamy mnóstwo pięknych wspomnień. Niestety, z tej naszej więzi zostały same strzępki. Coraz częściej boję się odezwać do Natalii – żeby tylko nie usłyszeć kolejnego dowodu na to, że nie ma dla mnie ani krzty szacunku. „Daj mi spokój”, „Wyjdź stąd”, „Nie interesuje mnie to”. Mówi to jak do kogoś, kim gardzi. Nie potrafię się na nią denerwować, jedyne co czuję to ogromny smutek. Kiedy trzaska drzwiami swojego pokoju, zamykając mi jer przed nosem – idę płakać do kącika, jak jakaś sierotka Marysia.
Według męża sama jestem sobie winna. Tego, że Natalia mnie nie szanuje. I że sama siebie nie szanuję. On nie może słuchać, jak ona do mnie i o mnie mówi („mamusia” zmieniło się na: „ona”, „Grażyna”, „madka”).
Ostatnio Marek nawet złapał ją za ramiona i potrząsnął, krzyczał: „Gówniaro, tak się nie mówi do mamy, nigdy, rozumiesz?”. Potem przez tydzień traktowała mnie jak powietrze – ale nie takie, które jest potrzebne do oddychania. Bardziej jak… zepsute powietrze.
Wiem, że Natalce to przejdzie. Za kilka lat pewnie znów staniemy się sobie bliskie. Tylko że ja będę wtedy tylko cząstką jej świata, a ona – wciąż całym moim światem. Zrezygnowałam z siebie i wiem, że to był błąd. Wciąż robię te korekty książek (umowa o dzieło, miesięcznie nie zarabiam więcej niż 1500 zł), których mogłabym być autorką jako naukowiec. Sprzątam, piorę, robię zakupy, przeglądam zdjęcia, na których widzę maleńką Natalkę. I czekam, aż wróci ze szkoły…
Chyba przesadziłam w tym zaangażowaniu się w bycie najlepszą matką. Coraz częściej myślę, że gdybym nie była tylko matką, ale i kobietą spełniającą się na innych polach – Natalka traktowałaby mnie z większym szacunkiem.
Kasia
Zobacz także:
Gdy poznałam Marka, był raczej szczupłym facetem. Jadł na potęgę, ale nic nie było po nim widać. Wszystko dlatego, że się ruszał, spalał kalorie. Do ślubu regularnie chodził na siłownię i biegał. Mąż przestał o siebie dbać Po ślubie jakoś mu się jednak odechciało. Uznał chyba, że domowe obowiązki i praca to wszystko, na co go stać. Wracał więc zmęczony z roboty i opadał ciężko na fotel. Włączał jakiś film albo mecz i otwierał piwo do obiadu. Po obiedzie wyciągał z lodówki lody albo czipsy i przegryzał bezmyślnie. – Chcesz? – pytał mnie co chwila. – Nie, dzięki. Wiesz, ile to kalorii? – Nigdy ich nie liczyłem i nie będę liczył. To dobre dla jakichś gogusiów. Ja tam problemów z wagą nie mam! To kwestia dobrej przemiany materii. Niestety, przemiana materii zdradziła go jeszcze przed trzydziestką. Od dobrych trzech, czterech lat nie zrobił nic, żeby pobudzić metabolizm. Zupełnie stracił formę. Szybko okazało się, że facet, który kiedyś przebiegał dziesięć kilometrów, ma problemy z wejściem po schodach na szóste piętro, gdy zepsuje się winda. – Co tak sapiesz? – pytałam, gdy zdarzyło nam się podbiec do autobusu albo gdy przekopywał działkę rodziców. – Gorąco… – odpowiadał. – I ciężko – klepałam go po rosnącym brzuchu. Marek tył jak opętany, a im bardziej przybierał na wadze, tym mniej miał energii na ruch. Całkiem się rozleniwił. Gdy dobił wieku chrystusowego, ważył sto piętnaście kilogramów. Jeszcze wtedy żadna refleksja nie nadchodziła. – Chodź, przejdziemy się – zachęcałam. – Nie chce mi się, Iwonka. Jestem zmęczony. – Po czym? Jest sobotnie popołudnie. Wstałeś, zjadłeś śniadanie i pobawiłeś się chwilę z Moniką klockami. – Jestem zmęczony po całym tygodniu. Daj odsapnąć....
Tak trudno jest patrzeć na to, jak najbliższy człowiek cierpi. W dodatku skrzywdzony przez własną matkę. Czuję w głowie prawdziwy mętlik, bo naprawdę nie wiem, co mam doradzić mężowi. Czy powinien pójść teraz na udry z siostrą i walczyć o swoje, czy jednak odpuścić? A chodzi, oczywiście, o testament… Uważała się za lepszą od reszty Rodzina mojego męża nie była ani lepsza, ani gorsza niż inne. Dość dobrze sytuowani, wszystko tak naprawdę zawdzięczali pracy rąk mojego teścia, który pełnił wysokie kierownicze stanowisko. Teściowa nigdy nie pracowała, zawsze była gospodynią domową, ale lubiła wszem i wobec powtarzać, że gdyby nie ona, to nigdy by do niczego nie doszli. – Mamy pieniądze, bo ja potrafię gospodarzyć! Jestem oszczędna! – mawiała, dumnie unosząc podbródek. W ogóle nosiła się „z pańska”, pogardzając gorzej sytuowanymi. Uwielbiała niewinne licytacje, w których przeważnie wychodziło, że ma więcej majątku niż reszta rodziny czy sąsiedzi. A nie daj Boże ktoś z nich wyszedł przed szereg, kupując sobie lepszą pralkę lub samochód. Nie spoczęła, dopóki nie wymusiła na mężu, aby zafundował jej coś identycznego, a najlepiej droższego. Jedną z jej ulubionych rozrywek były wieczorne spacery wzdłuż sąsiednich ulic, podczas których niby to wyprowadzała swojego pieseczka, a tak naprawdę podpatrywała przez nieszczelnie zasłonięte okna, co też sąsiedzi mają w domach. I potem z lubością to komentowała. Jej cały świat kręcił się wokół dóbr materialnych i pieniędzy. Była na tym punkcie przeczulona. Kiedy ją poznałam, wydawało mi się to trochę śmieszne, trochę straszne… Na szczęście mój ukochany Olgierd wdał się w ojca i był zupełnie inny niż matka. Na świat patrzył ze spokojem i nie zważając na to, co inni o nim mówią, zwyczajnie robił swoje. Za to jego siostra to była po prostu...
Basiu, mogę podrzucić ci Marysię? Muszę koniecznie wyjść! – to zdanie słyszałam od teściowej już dziesiątki, jeśli nie setki razy. Jej córeczka praktycznie u nas mieszkała. Teraz też stała już ze spakowanym na noc plecaczkiem i nie czekając na moją odpowiedź, weszła do środka. Miała już nawet swoją szczoteczkę w naszej łazience, bo teściowej wielokrotnie się zdarzało, że zapomniała spakować tego czy innego drobiazgu. Kariera była ważniejsza od córki Teściowa nie miała czasu nawet wejść na kawę. Twierdziła, że musi pilnie zanieść do pracy jakieś papiery, a wieczorem będzie kończyć jeszcze projekt, więc Marysia by jej tylko przeszkadzała. Nie mogłam zrozumieć, jak może mówić przy niej głośno takie słowa. Marysia niestety była już do nich przyzwyczajona, bo nie zareagowała histerią na to, że przeszkadza mamie w jej poukładanym życiu. Teraz był to biznes, ale nieraz zdarzało się, że podrzucała ją, bo miała umówiony manicure czy fryzjera. Jeszcze kilka lat temu, kiedy Dawid przedstawił mi swoją mamę, uważałam ją za wspaniałą kobietę. Podziwiałam to, że jest zadbana, pełna werwy i energii. Zawsze miała modne ubrania i nienaganną fryzurę. W porównaniu z moją mamą, która nie widziała świata poza domem i działką, wydawała się nowoczesną babką. A z tego, co mi opowiadał Dawid, nie miała lekko. Urodziła go jako dziewiętnastolatka, kiedy nie miała za co żyć ani tym bardziej utrzymywać dzieciaka. Szanowny tatuś, który zapewniał, że się z nią ożeni, nagle stracił zapał i się ulotnił. Dawid nigdy nie miał z nim kontaktu. Mama wychowywała go sama, a mimo to postanowiła założyć firmę, hurtownię bielizny, i sama zadbać o ich utrzymanie. To, rzecz jasna, nie było proste. Mimo to nie zamierzała się poddawać i postanowiła zrobić wszystko, żeby wyszedł na ludzi. Osobiście uważałam, że wyszło jej to doskonale, bo...
