Jestem nauczycielką od 20 lat. Swoją przygodę z oświatą zaczęłam jako pełna zapału, młoda dziewczyna poświęcająca swój wolny czas, angażująca się do granic możliwości. Co dostaję w zamian? Pogardę ze strony rodziców. Nawet nie chodzi o wdzięczność, bo na nią przestałam już liczyć, ale odrobinę szacunku.
Wszędzie słyszę, jak to nauczyciele mają wspaniale. No tak, żyć nie umierać... Tylko za co? Bo my harujemy za grosze, za śmieszne państwowe pieniądze, którymi pracownik korporacji pogardziłby na starcie. Czy mamy dużo czasu, skoro pracujemy po kilka godzin dziennie, a nie po osiem, jak typowy pracownik? Tak, na sprawdzanie kartkówek waszych dzieci, przygotowywanie się do zajęć, zostawanie po godzinach w szkole, szykując części artystyczne, na wywiadówki z rodzicami i zebrania grona pedagogicznego. Nikt nie widzi tego, co robimy po skończonych lekcjach, a odważę się na stwierdzenie, że jest to dokładnie druga połowa naszej pracy.
Jako wisienkę na torcie dodam to, że przerw w pracy też zazwyczaj nie mamy, bo musimy wtedy dyżurować na korytarzach, sprawdzając, czy waszym dzieciom przez te 10 minut nie stanie się krzywda.
Co więcej, bo to chyba jest najważniejsze – my nie tylko uczymy wasze dzieci, ale też wychowujemy, a o tym rodzice często zapominają. Bo to między innymi szkoła kształtuje zachowania młodych ludzi.
Podczas lekcji, gdy 30 uczniów drze się czasami wniebogłosy, marzę, by wyjść z tej klasy, choć na chwilę, trzasnąć drzwiami i odpocząć od tego wszystkiego. Ale nie mogę – bo jestem odpowiedzialna za tych uczniów – na lekcji, gdy przypadkiem jeden rozwali drugiemu głowę – to ja będę za to ponosić konsekwencje. A więc oczy muszę mieć dookoła głowy, być uważna na każdy ruch uczniów, każde ich zachowanie, a przy tym prowadzić lekcje w taki sposób, by nie zanudzić całej klasy. Przecież moja praca nie polega na „odbębnieniu” obowiązków danego dnia, nie mogę przyjść i tylko udawać, że coś robię (jak to się dzieje w niektórych pracach). Ja co roku jestem rozliczana z tego, jaką wiedzę przekazuję uczniom – moją wizytówką są ich wyniki na egzaminach.
Po tych dwudziestu latach ja ciągle kocham swoją pracę, kocham wasze dzieci, ale mam dość plucia na nauczycieli! My, nauczyciele, w swoim życiu naprawdę mamy dużo dramatów... I serce mi pęka, gdy słyszę szepty rodziców, kiedy przechodzę obok, że „ta to jest nauczycielką, ona nic nie robi i jeszcze dwa miesiące wakacji”. Takie zachowania połączone z roszczeniową postawą rodziców sprawiają, że niedługo nie będzie miał już kto uczyć. Bo po co? Żeby i tak nikt tego nie docenił? Chętnie zamienię się miejscami z którymś z rodziców, choćby na jeden dzień, żeby zobaczył jak „sielsko i anielsko” pracuje się w tej oświacie.
Małgosia
Piszemy też o:
![On wydzierał się na mnie i dziecko przy wszystkich [list]](https://s3.mamotoja.pl/newsy/on-wydzieral-sie-na-mnie-i-dziecko-przy-wszystkich-list-128217-4_3_800.jpg)
Jesteśmy małżeństwem od 5 lat. Od 2 lat jesteśmy rodzicami cudownego chłopca. Od zawsze chciałam mieć rodzinę, to był i jest mój główny cel w życiu. Szkoda, że nie wzięłam pod uwagę słowa „szczęśliwa”, bo moja rodzina do szczęśliwych nie należy. To wszystko przez męża, a dokładniej przez jego zachowanie. Od dłuższego czasu traktuje mnie jak popychadło. Nie wiem, skąd ta nagła zmiana w jego zachowaniu Mimo jego wybuchowego charakteru mąż traktował mnie dobrze. Wiedziałam, że jest we mnie zakochany i dawał mi to odczuć – prezenty i kwiaty bez okazji, czułe słówka czy przelotne pocałunki to była dla mnie norma. Patrząc z perspektywy czasu, chyba dlatego tak dobrze znosiłam jego wybuchy. Wiedziałam, że mu przejdzie i że znowu będzie dobrze. Zachowanie Marcina zmieniło się diametralnie jakieś dwa lata temu, po narodzinach dziecka. Chcieliśmy go i czekaliśmy na nie. Jednak kiedy pierwsza euforia opadła, a w naszą codzienność wdarły się kolki i dziecięcy płacz, Marcin wybuchał coraz częściej. Z biegiem czasu słyszałam coraz częściej: „uspokój go, bo zaraz zwariuję”, „nie wytrzymam”, „kiedy on w końcu skończy wyć”. Nie było mi z tym dobrze, ale wiedziałam też, że to przejściowe. Z dziecka gniew przerzucił na mnie Kiedy mały już podrósł, Marcin zaczął patrzeć na niego przychylniejszym okiem. Wkrótce potem bawił się z dzieckiem. Ten widok bardzo mnie wzruszał. Miałam wtedy poczucie, że warto było na to czekać. Niestety, kiedy wydawało mi się, że wszystko wychodzi na prostą, mąż zaczął czepiać się mnie. A to, że obiad nie taki jak chciał. Że zupa była za słona (tak, dokładnie tak powiedział, z furią rzucając talerz). Że fryzura nie taka. Że nie tak się ubrałam. Gdy chciałam z nim porozmawiać, ot tak, po prostu, podzielić się swoim dniem, słyszałam tylko, że zawracam mu cztery litery. Miarka goryczy przelała...
Nie mogę odmówić teściowej doświadczenia, w końcu sama z czwórką dzieci nie miała lekkiego życia. Wszystko robiła samodzielnie i na pewno mogłaby służyć mi czasem jakąś radą. Wcale bym się nie obraziła. Tylko że jej metody wychowawcze to nie są moje metody! A jeszcze Igor chce, żebym była jej wdzięczna, bo podobno bez jej pomocy utonęłabym w pieluchach i zagłodziła dzieci. Teściowa steruje naszym domem, ma gdzieś moje zdanie! Tak naprawdę źle zaczęło się dziać dopiero po narodzinach Maciusia, naszego starszego synka. Wcześniej Halina chyba się maskowała, niby czasem wtrąciła swoje trzy gorsze, ale nie miałam poczucia, że się narzuca. Kiedyś kupiła nam firanki i bez pytania przyniosła do domu, bo niby nasze do niczego się nie nadawały. Albo nagotowała zupy i wstawiła nam do lodówki z komentarzem, że my to pewnie głodujemy, no bo nie ma kto w tym domu gotować. Uznałam wtedy, że to nawet zabawne i nieszkodliwe. Ale narodziny Maciusia wyzwoliły w niej jakieś demony! Zaczęła wydzwaniać codziennie, wypytywać, czy mały płacze, ile razy jadł i czy na pewno go wykąpaliśmy. Kazała iść do lekarza, bo dziwnie podkurcza nóżki. Nakupowała mieszanki i kazała dokarmiać, żeby spał i rósł. Wyrzuciła mi większość kosmetyków dla małego, bo tylko stary krem z jej czasów się nadaje. Dostało mi się za to, że śpię z synkiem, i jeszcze kiedy jadłam truskawki, bo przecież Maciuś dostanie wysypki. Kiedy podrósł, wybiła Igorowi z głowy żłobek, bo ja mam siedzieć z dzieckiem, a nie pozbywać się go z domu jak jakaś patologia. Igor bardzo przejmuje się jej uwagami. Mamusia to i mamusia tamto – musimy robić, jak mamusia każe, bo synka zmarnujemy. Ja już nie mam nic do powiedzenia w tym domu. Narodziny Natalki tylko wszystko pogorszyły. Jestem wykończona, nie mam siły na kłótnie, Halina jest u nas ostatnio co drugi dzień, ustawia mi wszystko wg...
