A może jest tak, że cały ten szum wokół postanowień noworocznych to tylko dźwignia handlu? Żeby zwiększyć sprzedaż: karnetów do klubów fitness, kursów do nauki języków obcych, diet pudełkowych, tabletek pomagających rzucić palenie i wielu innych rzeczy. Od lat postanowienia noworoczne zwiększały też moją frustrację...
Tak, do tej pory wierzyłam w magię nowego otwarcia i że zmiana cyferki w dacie sprawi jakieś cuda. Postanawiałam, że zacznę o siebie dbać. Że: siłownia (albo przynajmniej regularne spacery czy ćwiczenia w domu), kosmetyczka lub fryzjer (albo przynajmniej regularne stosowanie kosmetyków pielęgnacyjnych), że suszone niesiarkowane morele zamiast ciastek… I wiecie co? Nigdy nic z tego nie wyszło. Przynajmniej odkąd mam dzieci. Od 5 lat ani nie schudłam, ani nie zaczęłam o siebie bardziej dbać.
Mam 32 lata. Oraz syna i córkę. I dom na głowie. Mój mąż jest ratownikiem medycznym i pielęgniarzem. Z dyżuru na karetce pędzi na dyżur do przychodni. Kiedy wraca do domu, często jest tak zmęczony, że nie mam serca nawet mu się pożalić… Zresztą co tu gadać – nie stać nas na rozwiązania typu niania czy pomoc do sprzątania, którym trzeba byłoby płacić, żebym ja (pracująca w domu) mogła realizować noworoczne postanowienia… Każdą wolną chwilę poświęcam na dorywcze tłumaczenia z francuskiego, żeby trochę podreperować domowy budżet. To, że wszystko drożeje – też powstrzymuje mnie przed tym, by wydawać pieniądze na nowe ubrania, bieliznę i kosmetyki…
Na razie jest, jak jest. Tak bardzo inaczej niż dawniej… Skończyłam liceum plastyczne, potem filologię romańską. Podobno byłam całkiem zdolną dziewczyną. Nosiłam rozmiar s, uwielbiałam delikatnie się malować, modnie ubierać. Z wczesnej młodości została mi jedynie dwie pasje: język francuski i przyroda. Do postanowienia, że zaszczepię w dzieciach miłość do natury i piękna – nie potrzeba mi było Nowego Roku. Rzeczywistość trochę sprowadziła mnie na ziemię – wyprawy z brzdącami do lasu lub do galerii sztuki okazały się nieco trudniejsze, niż sobie to wyobrażałam. Mimo to – staram się jak najczęściej wychodzić z nimi z domu w miejsca ciekawsze niż sklep spożywczy.
Najciężej mi teraz, zimą, kiedy szybko robi się ciemno… I kiedy niemal non stop panuje w domu katar, kaszel i gorączka. Zależy mi, żeby mąż wracał do domu, w którym może odpocząć. Do uśmiechniętej, pewnej swojej wartości żony. Chcę, żeby dzieci miały zadbaną mamę. Ale naprawdę nie mam głowy ani serca do noworocznych postanowień związanych z myśleniem o sobie. Może kiedyś to się zmieni, ale na pewno nie teraz.
Marta
Zobacz także:
Alex ma dwoje dzieci w wieku 5 i 7 lat. Ma też świadomość, że nie zobaczy, jak dorastają. Wszystko przez to, że od 2018 do 2021 roku wszyscy lekarze, którzy ją badali, byli pewni, że cierpi „tylko” na zapalenie jelit. Ona sama na początku sądziła, że jej problemy ze zdrowiem to skutek tego, że wciąż chciała być lepszą mamą... Diagnoza: rak jelita grubego Zaczęło się w 2018 roku od problemów trawiennych. Przez jakiś czas Alex, mama z Manchesteru, sądziła, że to efekt jej trybu życia. Jednak gdy dolegliwości nie ustępowały, próbowała szukać pomocy. „Pamiętam, jak raz lekarz rodzinny powiedział mi: ‘Tylko nie myśl, że to rak’” – wspomina kobieta na łamach „The Sun”. Niestety, trzy lata później, gdy trafiła do szpitala w ciężkim stanie – okazało się, że to jednak rak. Rak jelita grubego. Rak silniejszy niż chemia i operacja Alex przez pół roku przyjmowała chemię. Po chemioterapii okazało się, że nowotwór nie zmniejszył się, a wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej rozprzestrzenił się w jej ciele. Lekarze podjęli się wtedy operacji polegającej na wycięciu zaatakowanego organu. Operacja miała miejsce w marcu 2022 roku. Potem Alex wraz z córkami i partnerem wyjechała na wakacje życia – rodzina spędziła niezapomniane dwa tygodnie na wczasach w Meksyku. Po powrocie czekały na nich złe wiadomości – jej rak nie dawał za wygraną. Medycyna w tej sytuacji jest już bezradna. Kobieta została objęta opieką paliatywną i wie, że umiera. Według lekarzy może pożyć jeszcze najwyżej 12-14 miesięcy. Przyjmując lek przedłużający życie, być może jeszcze o kilka miesięcy dłużej. Pisze pamiętnik i listy dla córek Alex pisze teraz pamiętnik oraz listy do swych córek. Uważa, że to ważne, by dziewczynki mogły sięgnąć po słowa mamy, nawet gdy jej już z nimi nie będzie. Planuje napisać też specjalne listy, które...
Usiadłem wieczorem na ganku i wciągnąłem w płuca rześkie powietrze. Nie lubię upałów i zawsze czekam, aż nieco zelżeją, za to późne lato i wczesna jesień to moje pory roku! Ciepło, lekki wiaterek, i ten zapach mokrej ziemi. Uwielbiam to! To rozkoszowanie się wiejskim klimatem przerwał mi dzwonek komórki. Spojrzałem na wyświetlacz – mój syn . W pierwszym odruchu chciałem odebrać, ale wreszcie zignorowałem sygnał. Andrzej dzwoni tylko wtedy, gdy czegoś chce A ja właśnie po to uciekłem na wieś, żeby uwolnić się od zobowiązań, zależności, żeby po prostu być wolnym. Całe życie razem z żoną poświęciliśmy naszym dzieciom – Andrzejowi i Martynie. Najpierw harowaliśmy, żeby spłacić kredyt za mieszkanie, żeby zapewnić im odpowiednie warunki, opłacić obozy i kolonie, wreszcie studia. Gdy dorośli, pomogliśmy im jeszcze w kupnie mieszkań – na szczęście ja odziedziczyłem jedno po ciotce, więc było nam łatwiej. A potem, kiedy dzieci poszły na swoje i założyły rodziny, a my przeszliśmy na emerytury, to dla odmiany musieliśmy niańczyć wnuki. Być może gdyby nie choroba Marylki, mojej żony, to nadal żylibyśmy w mieście i spędzali całe dnie na załatwianiu spraw innych. Ale żona w pewnym momencie zaczęła niedomagać. Chodziliśmy po lekarzach, robiliśmy badania Diagnoza na szczęście nie była zła – bo już obawiałem się najgorszego – ale lekarz wprost oznajmił, że musimy zmienić tryb życia. – Pana żona jest po prostu zmęczona – powiedział, gdy poprosiłem o rozmowę w cztery oczy. – Ma też lekką nerwicę i osłabione serce. Prawdopodobnie to wszystko na skutek ciężkiej, wieloletniej pracy. Nie wiem, może prowadziliście państwo stresujący tryb życia? Opowiedziałem mu, jak ono do tej pory wyglądało i jak teraz wygląda, a on tylko pokiwał głową. – Typowe – stwierdził. – Coraz więcej starszych...
Na pierwszy rzut oka wyglądali na porządnych, chyba nieźle sytuowanych, może nawet wykształconych ludzi. Nic nie wzbudziło moich podejrzeń. Zostawili pod moją opieką swoje dziecko i... Pracuję w tak zwanym „Małpim Gaju”, czyli sali zabaw dla dzieci Wiecie, takiej przechowalni z piłeczkami, gdzie rodzice zostawiają swoje pociechy, kiedy idą robić zakupy. Posiadamy też zewnętrzny plac zabaw, co sprawia, że praca jest nieco bardziej skomplikowana. Trzeba pilnować, żeby dzieci na pewno nie wybiegły za płot. Nie była to praca moich marzeń, ale kiedy nie dostałam się na studia, musiałam coś robić. Miałam ukończony kurs animatora i to wystarczyło, żebym dostała tę robotę. Po pierwszym tygodniu już miałam dość. Lubię dzieci, ale bez przesady! Tu ich było za dużo i zachowywały się jak psiaki spuszczone ze smyczy. Obserwując te szalejące kilkulatki, dochodziłam do wniosku, że rodzice chyba nie wychodzą z nimi na dwór, dlatego maluchy tu wyładowują całą swoją energię. Były rozwydrzone, nieposłuszne i hałaśliwe. A ja nad tym żywiołem musiałam zapanować i dopilnować, żeby zabawa nie skończyła się jakimś dramatem. Po całym dniu pracy byłam wykończona Pomyślałam, że muszę poszukać innej roboty. Ale to nie było łatwe, więc na razie tu tkwiłam. pewnego dnia, rodzice przyprowadzili do nas pięcioletniego Piotrusia. Dopilnowałam całej procedury: wzięłam od rodziców zgodę na pozostawienie dziecka pod moją opieką, poprosiłam o numer telefonu, założyłam na rączkę chłopca bransoletkę z jego imieniem i namiarami na rodziców i razem z nim pomachałam im, gdy odchodzili. Piotruś był nieśmiały, więc poświęciłam mu kilka minut, żeby się rozkręcił, poznał inne dzieciaki. Kiedy zaczął w końcu szaleć w zabawkach, odetchnęłam z ulgą. Mniej więcej po pół godzinie zrobiłam tradycyjny obchód. Wyłapywałam wszystkie „moje” dzieci, pytałam,...
