"Przestałam karmić piersią i jestem zdruzgotana" – wyznaje mama 2 dzieci

Karmienie piersią dla niektórych jest czymś normalnym i naturalnym, dla innych niedoścignionym marzeniem. Wiele kobiet musi z różnych przyczyn zrezygnować z takiego sposobu karmienia, co jest dla nich porażką. Choć nie powinno tak być, bo najważniejsze jest przecież, by dziecko rosło i było zdrowe oraz szczęśliwe, a sposób karmienia nie jest wtedy aż tak istotny. Staramy się zrozumieć jednak te mamy i wesprzeć je na duchu. Ta mama napisała list do swojego dziecka tuż po tym, jak okazało się, że nie będzie mogła karmić go piersią. Posłuchajcie! „Kochany synku, karmienie w nocy to szczególny czas dla mam i dzieci. To niesamowity moment, kiedy wszyscy wokół śpią, a my dwoje przytulamy się do siebie i jesteśmy sobie tak bardzo potrzebni. Czytaj: Czy trzeba karmić w nocy? Tak to sobie wyobrażałam, Ciebie wtulonego w moje ciało i ssącego mleko, które wyprodukowało moje ciało. Dlatego jestem tak bardzo smutna, gdy w środku nocy stoję w zimnej kuchni i podgrzewam wodę, by zrobić Ci mieszankę. Ty płaczesz coraz głośniej domagając się jedzenia. Chciałam tak bardzo karmić cię piersią. Czytałam o tych wszystkich niesamowitych korzyściach płynących z karmienia piersią. Pragnęłam takiej bliskości. Oczywiście, słyszałem, że może nie być to łatwe. Inne mamy opowiadały o pękniętych brodawek sutkowych, zapaleniu sutka i głodnych dzieciach, którym nie wystarcza zawartość piersi. Byłam jednak zdeterminowana. Gdy inne matki powiedziały mi, że próbowały karmić piersią, ale im po prostu nie wyszło, myślałam, że może nie próbowały wystarczająco mocno . Obiecałam sobie nie być jedną z tych mam, która się podda. "Moje serce krwawiło..." Zaczęłam walczyć o kp, gdy po nakarmieniu synka po porodzie, maluch budził się co chwilę głodny. Po każdym przystawieniu do piersi położna brała dziecko do ważenia, a kiedy po 2 dniach nadal było za mało...

Autorka bloga Mamabeanparenting.com wrzuciła dwa dni temu na FB zdjęcie znajomej karmiącej mamy. Na zdjęciu Jessica Colletti, mama 16-miesięcznego synka, karmi go piersią – a do drugiej piersi jest przystawiony syn przyjaciółki Jessiki, którym opiekuje się w ciągu dnia. Pod zdjęciem Jessica pisała, że karmi synka przyjaciółki już od roku (czyli od kiedy skończył pięć miesięcy) dzięki czemu między całą czwórką zawiązała się wspaniała więź. (function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/pl_PL/sdk.js#xfbml=1&version=v2.3"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs);}(document, 'script', 'facebook-jssdk')); Mama Jessica's wet-nursing story has created some sizeable waves over the last day or two! So I thought it would be... Posted by Mama Bean - Unconditional Attachment on  10 sierpnia 2015   W komentarzach pod zdjęciem można znaleźć tyle samo zachwytu, co oburzenia: „Ja i moja przyjaciółka urodziłyśmy dzieci w tym samym czasie. Kiedy ona zachorowała i nie mogła przez jakiś czas karmić swojego dziecka, ja karmiłam oboje. To był mój prezent dla niej i dla jej dziecka i dziś, po 44 latach, nadal jest mi miło, gdy o tym myślę.” „Zastanawiam się, jak ci chłopcy będą się czuć, gdy dorosną i zobaczą to zdjęcie w internecie. Dla mnie to wygląda dziwnie (...) Nie zrozumcie mnie źle, w 100 procentach jestem za karmieniem piersią , ale to już jest absurdalna sytuacja.” „Karmiłam obcego noworodka w szpitalu, gdy jego mama nie mogła tego robić z powodu komplikacji porodowych.To była najlepsza rzecz, jaką można było dać tamtemu dziecku.” „Nie pozwoliłabym, żeby inna kobieta karmiła piersią moje dziecko. Karmienie naturalne ma tworzyć więź między dzieckiem a jego matką. Nie zgadzam się na coś takiego!”...

Karmienie piersią może uratować dziecku życie? Tak, to żadna przesada! – przekonała się o tym Agata Krawiec, mama trzyletniego Kacpra, urodzonego w 30. tygodniu ciąży.  Posłuchajcie co mówi o swoim doświadczeniu karmienia piersią:  Przed moim porodem wcale nie byłam taka pewna, że będę karmić piersią. Oczywiście wiedziałam, że karmienie naturalne to najlepsze, co można dać dziecku, ale kiedy myślałam o praktyce, a nie o teorii – to planowałam, że mniej więcej po pierwszym miesiącu wprowadzę karmienie mieszane: raz piersią, raz butelką. Układałam sobie, że nocami wprowadzę jedną butelkę, w ciągu dnia też jedną, dzięki czemu uda mi się zachować laktację, tak długo, jak będę chciała, a jednocześnie nie będę musiała spędzać całej doby na karmieniu. Bardzo mi zależało na tym, żeby po porodzie zachować odrobinę swobody. Wydawało mi się, że o karmieniu wiem wszystko, tymczasem (jak się potem okazało) nie wiedziałam nic.  Przede wszystkim nie wiedziałam tego, że zamiast urodzić swojego synka po 9 miesiącach ciąży – urodzę go o 3 miesiące za wcześnie.  Nie wiedziałam, że pierwsze tygodnie mojego macierzyństwa spędzę, wyjąc nad inkubatorem mojego dziecka. Że na początku nie będę mogła go nawet dotknąć, a kiedy już lekarze mi pozwolą go trzymać za nóżkę a potem nosić skóra do skóry – to będę się bała to zrobić. Bo będę wolała nie dotykać i nie tulić swojego dziecka, niż ryzykować, że się wychłodzi poza inkubatorem. Kto nie przeżył takich chwil, nigdy ich sobie nie wyobrazi, bo ludzka wyobraźnia ma bardzo ciasne granice.  Umiecie sobie wyobrazić, że patrzycie na swoje dziecko podłączone do respiratora, bo nie umie samo oddychać?  Kiedy urodziłam, nie umiałam uwierzyć, że w ciąży godzinami rozmyślałam o tym, kiedy będę mogła podać butelkę i co powinnam robić, żeby moje piersi nie obwisły w...