Przestańcie się litować! – apeluje matka dziewczynki

"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...

Carly urodziła swoje bliźnięta w 33 tygodniu ciąży. Trochę było strachu i niepokoju na początku, bo lekarze ostrzegli mamę, że ciąża bliźniacza kończąca się o tyle wcześniej może skutkować komplikacjami zdrowotnymi dzieci. Musiała liczyć się z krwawieniem mózgowym u dzieci, mózgowym porażeniem dziecięcym lub ich niepełnosprawnością intelektualną."Ale nikt nie ostrzegł mnie, że jeśli twoje dziecko rodzi się wcześniej, ma większe szanse na znamię. Kto by pomyślał?" - powiedziała Carly. "Pomyślałem: co to jest, do cholery?" Ze znamieniem na twarzy urodziło się jedno z bliźniąt - córeczka Eva . Kiedy mama zobaczyła na jej czole różowy ślad, wpadła w panikę. "Pomyślałam: co to jest, do cholery?". Była przerażona, że jak mówi jej "cudowne maleństwo nie było idealne". Cary od początku była gotowa zrobić wszystko, aby się pozbyć znaku na czole dziecka. Nie ukrawa, że robiła to z próżności. "Jestem próżną mamą. Jestem jedną z tych mam, które chcą, aby ich dzieci były perfekcyjne " - przyznała się. Tłumaczy, że wynika to z jej kompleksów, które miała będąc dzieckiem. "Byłam pyzatym małym dzieckiem o złej fryzurze i wzdrygam się, gdy patrzę na moje zdjęcia ze szkoły podstawowej" - wyznała. Dlatego chce, aby jej dzieci były idealne.   Pielęgniarki wytłumaczyły mamie, że znak na czole dziecka to prawdopodobnie znamię truskawkowe . Kobiecie ciężko było to zaakceptować. "Ojej, to mogło być gdziekolwiek indziej, jeśli byłoby na brzuchu ... przynajmniej mogłabym to ukryć" - analizowała. "Chcę, żeby TO zniknęło jak najszybciej" Poszła do pediatry z zapytaniem jak pozbyć się znamienia. " Spojrzał na mnie, jakbym była szalona " - relacjonuje Carly. Wszyscy powtarzali mamie, że znamię kiedyś zniknie. Sugerowano poczekanie i cierpliwość. Carly bała się jednak, że do tego czasu dzieci będą córce dokuczać z powodu...

Carolina Giraldelli z Brazylii dowiedziała się o tym, że jej syn nie wygląda tak, jak większość dzieci już w dniu narodzin. Gdy lekarze zobaczyli chłopca po raz pierwszy, nie kryli zdumienia. Matka nie chciała jednak, by znamię, które zajmowało większą część twarzy chłopca, stało się jego piętnem. Postanowiła zrobić co tylko w jej mocy, by syn dorastał w przekonaniu, że jest normalny i w pełni wartościowy . Wiedziała jednak, że może spotykać się z różnymi reakcjami ludzi. Żeby przekonać się, z czym będzie musiał się mierzyć, sama zrobiła sobie podobne znamię. Matka namalowała sobie znamię, by upodobnić się do syna Gdy na świat przyszedł syn 26-letniej Caroliny, od początku musiała radzić sobie z różnymi reakcjami ludzi na jego wygląd. Nie godziła się jednak na to, by chłopiec dorastał w przekonaniu, że jest gorszy. Pewnego dnia wymyśliła, że zrobi sobie podobne znamię , by bardziej wczuć się w sytuację syna i nauczy się, jak może mu pomóc zaakceptować odmienność . Poprosiła swoją przyjaciółkę, by zrobiła jej makijaż imitujący znamię podobne do tego, jakie nosił jej syn. Oczywiście nie zostało ono na jej twarzy na stałe, ale spędziła w takim makijażu jeden pełen dzień, robiąc zakupy, spotykając się z ludźmi w pracy i na mieście. Ten eksperyment był jej bardzo potrzebny, dzięki niemu zrozumiała, jak w przyszłości może czuć się jej syn i co może zrobić, by nie czuł wstydu i zakłopotania z powodu odmiennego wyglądu.   Post udostępniony przez Carol Giraldelli (@carolgiraldelli) Maj 29, 2018 o 1:45 PDT Co ciekawe, przyznała, że gdy makijaż był już gotowy, poczuła się najpiękniejszą kobietą na świcie . Przyznała też: „ tak bardzo kocham jego znamię; tak bardzo, że chciałam w końcu choć na moment mieć podobne na sobie ”.   Post udostępniony przez Carol Giraldelli...