Rodzic helikopter – czyli jak nie przesadzić z nadmiarem opieki?

Nasz synek ledwo zaczął mówić, a już zaczął zadawać różne trudne pytania, np.: "Kupicie mi braciszka? Dlaczego się całujecie?". Wskazuje intymne części ciała i pyta: "A co to jest?". Próbujemy jakoś odpowiadać, ale właściwie nie wiemy, ile możemy mu powiedzieć i czy już właściwe można rozmawiać z dzieckiem o seksie ? -  Klaudia z Poznania   Odpowiadają:  Prof. Anna Brzezińska, psycholog dziecięcy, kieruje Zakładem Psychologii Socjalizacji i Wspomagania Rozwoju w Instytucie Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracuje w Instytucie Badań Edukacyjnych w Warszawie. Dr Joanna Urbańska, psycholog społeczny, adiunkt w Instytucie Psychologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.     Prof. Anna Brzezińska: Powiem coś, co rodzicom może wydać się dziwne lub kontrowersyjne – wychowanie seksualne zaczyna się od narodzin dziecka. W każdej rodzinie temat seksualności jest obecny w naturalny sposób. Słowa dużo znaczą, więc lepiej mówić po prostu o wychowaniu dziecka także ku szeroko pojętej zdrowej seksualności, w której ważne miejsce zajmują świadomość siebie i ciała, intymność i odpowiedzialność.    Dr Joanna Urbańska: Tematem najczęściej i najszybciej poruszanym z małym dzieckiem jest ciało – nazywanie jego części i określanie ich funkcji. Początkowo mówimy, że penis jest do siusiania (dostosowując język do maluszka), z czasem – że także do tego, by w dorosłości mieć dzieci , którym okażemy czułość i bliskość (np. podczas karmienia). Każda rodzina nadaje różne nazwy częściom ciała w zależności od swojego "kodu językowego" – bardziej naukowe lub codzienne. Najważniejsze, żeby móc się porozumieć w ramach tego kodu, by był on zrozumiały dla dziecka, by mogło ono wyjaśnić, co je boli, a rodzic mógł nazwać dokładnie, co dziecko ma umyć. Warto zwracać uwagę, aby nie oceniać...

Czym jest rodzic helikopter i dlaczego szkodzi dziecku Co znaczy rodzic helikopter ?  Doskonale wyjaśnia to w jednym zdaniu psycholog prof. Anna Brzezińska: „to hiperobecność rodzica, czyli ciągłe krążenie nad dzieckiem”. A co to oznacza dla malucha posiadanie rodzica helikoptera? Taka fizyczna obecność mamy bądź taty jest szalenie przytłaczająca dla malucha.  Nie jest to tylko nadmierna opieka i troska, tylko narzucająca, wyręczająca, przeszkadzająca i związana z ciągłym kontrolowaniem wszechobecność rodzica. A to nie służy dziecku. Ono nie może się rozwijać, gdy rodzic je tak bardzo przytłacza: podaje kredkę zanim ta dobrze sturla się ze stołu, pomaga wstać zanim dobrze maluch upadnie na pupę, pomoże dopasować puzzel, zanim dziecko obejrzy wszystkie części układanki. To hamuje rozwój dziecka. Nie ma wtedy możliwości samo rozwiązywać swoich problemów, więc jak ma je umieć rozwiązywać w przyszłości? Czytaj też: 9 błędów zbyt troskliwych rodziców   Sprawdź, czy jesteś rodzicem helikopterem? Więc jeśli: - (w przypadku niemowlaka ) podajesz mu klocki których nie sięga, łapiesz za rękę kiedy raczkuje, zanim upadnie na pupę, - ( w przypadku maluszka) notorycznie otrzepujesz dziecko z piasku podczas pobytu w piaskownicy, chodzisz za maluchem krok w krok psikając a to preparatem na komary, a to wodą, by je schłodzić w słońcu, albo kremem na opalanie, - ( w przypadku przedszkolaka ) pokonujesz wraz z nim każdy szczebel na przyrządzie na placu zabaw przesuwając rękę i nogę wskazującym tym samym dalszy krok, - (w przypadku dziecka w wieku szkolnym) dzwonisz do niego na okrągło bez konkretnego powodu pytając gdzie jest i co robi, TAK! Możesz być rodzicem helikopterem. Jak się uleczyć? Zobacz parodię tego rodzaju rodzicielstwa na śmiesznym filmiku:   Co sądzicie o tego rodzaju rodzicielstwie? Jeśli zdarzały wam się...

Moja półtoraroczna córeczka ani chwili nie usiedzi spokojnie. Przez cały dzień raczkuje, chodzi, biega, kręci się w kółko, podskakuje, wspina się na meble, ciągle jest w ruchu. Do tego piszczy, krzyczy lub wydaje inne dźwięki. Trudno ją uspokoić. Boję się, czy nie jest nadpobudliwym dzieckiem . Oliwia z Poznania   Dr Joanna Urbańska: Niejeden rodzic, którego dziecko to żywe srebro, chciałby mieć w domu, choć przez dzień, małego flegmatyka. Z kolei niejeden rodzic flegmatyka z nutką zazdrości patrzy na ruchliwe dziecko znajomych – tak szybko się rozwija, tak ciekawi je otoczenie... Rodzice wszędobylskiego malucha często martwią się jego szczególną żywiołowością – jak będzie się dalej rozwijał, czy nauczy się koncentrować uwagę na zadaniach? Czy usiądzie spokojnie w przedszkolu? Jak wytrzyma w szkolnej ławce? Prof. Anna Brzezińska: Obserwując pełne energii dziecko, rzeczywiście trudno oprzeć się wrażeniu, że jest nadpobudliwe . Szczególnie, jeśli nie ma możliwości porównania go z rówieśnikami. Większość mam może jednak spać spokojnie. Maluch, który wreszcie nauczył się chodzić, może, a nawet chce, wszędzie dotrzeć i niemal w każde miejsce zajrzeć. Dr Joanna Urbańska: Raczkuje, wspina się, biega jak szalony. Kiedy na nas spojrzy, zaraz jego wzrok ucieka w inną stronę... Wyniki badań przesiewowych pokazują, że nadpobudliwość jest częstsza u chłopców niż u dziewczynek. Jak ją odróżnić od intensywnego dziecięcego odkrywania świata? Prof. Anna Brzezińska: Jeśli ruchliwość dziecka, jego energia w działaniu niepokoi rodzica, należy porozmawiać o tym z pediatrą, który ewentualnie da skierowanie do neurologa lub psychologa ( Jak wygląda wizyta u psychologa? ). Nie warto diagnozować u dziecka zaburzeń na własną rękę i doszukiwać się patologii tylko dlatego, że dziecko wydaje się inne niż np. my w jego wieku czy dzieci...