Uczę historii w klasach 4-8 szkoły podstawowej. Mam 15-letni staż pracy. Uwielbiam historię i kocham też tę wiedzę przekazywać uczniom. Gdy zaczynałam swoją pracę, było jakoś... inaczej. Dzieci były bardziej pokorne, rodzice mili. Oczywiste było (tak samo, jak za czasów mojej młodości), że jeżeli nauczyciel postawi ocenę – to się z tym po prostu nie dyskutuje. Niestety, tak wiele się zmieniło.
Co chwilę dostaję telefony od oburzonych rodziców, że ich dziecko ma słabe oceny. Czasami także sami fatygują się do szkoły, żeby oznajmić mi, że ocena ze sprawdzianu lub kartkówki jest niesprawiedliwa. Gdy pokazuje im te wypociny ich dzieci, to są pretensje, że „przecież tutaj zabrakło tylko kilku słów”. Hitem ostatnio było, gdy jeden z rodziców oznajmił mi, że jego genialne dziecko pomyliło się w dacie Bitwy pod Grunwaldem „tylko o kilka lat”. Rodzic tłumaczył mi, że to nic wielkiego, że przecież teraz i tak wszystko można sprawdzić w internecie.
Najgorsze są pretensje o złe oceny dziecka z odpowiedzi ustnych. Gdy zajęcia są prowadzone stacjonarnie, rodzice nie słyszą odpowiedzi dziecka, więc jakim cudem mogą mieć jakieś roszczenia w tej kwestii? Tutaj również słyszę, że „przecież Maciek w domu wszystko umiał”. Co więcej, zarzucają mi czasami, że pewnie zadałam zbyt trudne pytania albo takie, które nie dotyczyły omawianego tematu. Ręce opadają. To mnie po prostu wkurza, ale jest też dla mnie bardzo przykre. Przecież ja naprawdę sprawiedliwie oceniam te dzieci, ze sprawdzianów i kartkówek wyliczam punkty.
Ludzie, opamiętajcie się! To nie ja jestem złą i podłą nauczycielką. Ja po prostu sprawdzam wiedzę Waszych dzieci, która jest... zerowa lub bardzo niska. Takie są fakty. Jeżeli Twój Jaś czy Zosia nie uczą się w domu, nie powtarzają materiału, to nie będą mieć dobrych ocen.
Drogi rodzicu, powinieneś też wiedzieć, że twoją rolą jest dopilnowanie tego, żeby dziecko przygotowało się do lekcji i pomoc mu w tym. Wiele dzieci po prostu nie potrafi się uczyć, ale rodzice mają to gdzieś. Sadzają te biedne dzieci przed książką, idą do swoich spraw i oczekują, że w magiczny sposób dziecko przyswoi wiedzę. Niestety, tak to nie działa.
Jeżeli uczeń nie jest nadzwyczajnie zdolny (a umówmy się, takich dzieci jest najwięcej) potrzebuje on uwagi i pomocy rodzica podczas nauki. Ale większość z nich nie ma też cierpliwości do swoich dzieci.
Gdy pytam tych roszczeniowych rodziców, czy pomagają dziecku w nauce – zawsze słyszę odpowiedź, że tak. Gdy zapytam w jaki sposób – rodzic mówi zazwyczaj, że po prostu pilnuje, by jego pociecha siedziała i się uczyła. No i właśnie takie są efekty.
Ja wiem, że przez pandemię i naukę zdalną uczniom jest trudniej, mają braki, itd. Dużą „zasługę” w tym macie także wy, drodzy rodzice. Dlaczego? Dlatego, że odrabialiście za dzieci zadania domowe, podpowiadaliście im na sprawdzianach i kartkówkach, szepcząc pod stołem. A z nauczycieli robiliście idiotów... Takie są właśnie konsekwencje. Ale nauczyciele teraz wszystkiego sami nie ogarną, potrzebne jest też zaangażowanie rodziców, a nie tylko pretensje.
I na koniec: nie, nie zacznę stawiać Waszym dzieciom dobrych ocen, żeby ich „nie zniechęcać” i żebyście Wy byli zadowoleni. Mają się uczyć! I to z Waszą pomocą.
Grażyna
Piszemy też o:
Zawsze chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę. Według zapewnień polityków powinniśmy czuć się bezpiecznie, bo 500+ i 12 tys. na dziecko, karta dużej rodziny… Szczerze? Wolałabym, żeby te ceny przestały rosnąć. Czy ktoś w tym rządzie wie, ile kosztuje wyprawka dla dziecka? Albo ile trzeba zapłacić za tygodniowe zakupy spożywcze dla czterech czy pięciu osób? „Rodziców jednego dziecka stać na więcej” Nie oszukujmy się, rodziców jednego dziecka stać na więcej niż tych, którzy mają np. troje dzieci. Już np. wiem, że o ile znajomi mający jedno dziecko mogą pozwolić sobie na przedszkole prywatne, o tyle u nas to nie wchodzi w grę. Przegadaliśmy ten temat w gronie przyjaciół – mimo że ich budżet rodzinny wynosi mniej więcej tyle samo co nasz, ci, którzy mają jedno dziecko, są w dużo lepszej sytuacji finansowej. Po co to całe mydlenie oczu? Nic dziwnego, że wszystkie te dodatki dla dużych rodzin nie działają, że ludzie nie chcą decydować się na kolejne dzieci. „Staram się myśleć pozytywnie, ale…” Sama pochodzę z dużej rodziny, mam trzy siostry. Rodzice nie byli bogaci. Ale nigdy nie chodziliśmy głodni – zgodnie z zasadą, że „przy czterech osobach naje się i piąta”. Zwłaszcza jak się nagotuje gar zupy i nasmaży naleśników czy placków. Trochę gorzej było z ubraniami i zabawkami, które jako najmłodsza – musiałam „dodzierać” po starszym rodzeństwie. Cóż, moją najmłodszą córeczkę pewnie czeka to samo. Najważniejsze było jednak to, że wszyscy czuliśmy się kochani. Dlatego staram się myśleć pozytywnie, ale… Nachodzi mnie refleksja, że tak naprawdę od lat 80. niewiele się zmieniło. Politycy zapewniają nas, tak jak wtedy, że powinniśmy czuć się jak pączki w maśle. Że przecież jest cudownie. Wszystkim, haha. A dużym rodzinom to już w ogóle! Wiem jedno: naszym...
Zostało kilka dni do walentynek. Wszędzie trąbi się o tym dniu, każdy szykuje prezenty, niespodzianki dla swojej drugiej połówki. Ogólnie nie jestem zwolenniczką walentynek – uważam, że miłość powinno się okazywać codziennie, a nie w sposób wymuszony świętować akurat ten dzień. Mąż może kupić kwiatka żonie też w inny dzień, nie musi być to akurat 14 lutego. Walentynki – jakiś obcy wymysł... Ale zupełnie nie o to chodzi. Dorośli ludzie – jak mają ochotę, to niech świętują. Niech wszędzie rozlepiają sobie te serduszka i karteczki z napisem „Love”, niech kupują walentynkowe kubki i inne pierdoły. Ale czemu miesza się w to dzieci? Ludzie, opamiętajcie się. Ja sobie po prostu nie życzę, żeby moje dziecko uczestniczyło w świętowaniu walentynek. A niestety musi... Przedszkole, do którego chodzi mój Jakub, już od jakichś trzech tygodni przygotowuje się na walentynki. Robienie laurek walentynkowych, serduszek DIY, wspólne układanie wierszyków. Ale to dopiero przygotowania! W poniedziałek ma się odbyć wielkie świętowanie. No wspaniale... Mają być różne zabawy, a nawet... wróżby walentynkowe! Tak, kilkuletnie dzieci będą sprawdzać, kto będzie ich wielką miłością. Od tego, jak ułoży się pestka, skórka od jabłka lub wahadełko z obrączką ma zależeć przyszłość maluchów. No bzdury totalne. Jeszcze te biedne dzieci naprawdę w to uwierzą... Oczywiście, że uwierzą, bo to są jeszcze... dzieci! Za małe na takie rzeczy. Dzieci są za małe na to święto! Aż ręce opadają. Jak czytam te wszystkie wierszyki miłosne, które są przygotowane jako życzenia walentynkowe dla tych maluchów, to aż mnie trzęsie. „Chcę być Twoją walentynką, pomalować usta szminką, do ucha ci szeptać słodkości, bo dziś jest dzień miłości...”. No przecież ani to święto, ani takie życzenia nie są przeznaczone dla...
Ostatnie pół roku to koszmar. Mamy dwie córki (4 i 6 lat). I Julia, i Emilka chodzą do przedszkola, chyba że są chore albo na kwarantannie. Czyli często. Kto wtedy z nimi zostaje? Ja. Mimo że dla naszych finansów zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby to jednak żona szła na zwolnienie. Zarabiam trzy razy tyle, co ona, ale opiekując się dziećmi, dostaję 80 procent płacy minimalnej (jestem na działalności gospodarczej). W ostatnim czasie naprawdę straciliśmy naprawdę sporo kasy. Nie mówiąc o tym, że spóźniam się z projektami i chłopaki z pracy powoli mają dość moich urlopów. „Każdy weekend bez niej to był jakiś dramat” Mieliśmy przedsmak tego, co się właśnie dzieje, kiedy Kasia zdecydowała, że zrobi podyplomówkę z kosmetologii (z wykształcenia jest biologiem). Miała zajęcia w weekendy i znikała na całe soboty i niedziele. Zaciskałem zęby, bo było mi ciężko zajmować się dziewczynkami i domem. Zwłaszcza że od poniedziałku do piątku naprawdę się nie obijałem. Pracuję w dwóch firmach jako programista, często robię kilka projektów jednocześnie. Ale wiedziałem, że jej zależy, że ta kosmetologia to jej pasja. I że na pewno dobrze jej robią takie „wyjścia do ludzi”. Faktycznie odżyła. W przeciwieństwie do mnie – każdy weekend bez niej to był jakiś dramat. Miałem zero czasu dla siebie, bo: śniadanka, obiadki, kolacje, pranie, wieszanie prania, składanie prania, zakupy, place zabaw. Ale zacisnąłem zęby i dawaliśmy sobie z dziewczynkami radę. „Kto jest bardziej zmęczony, kto jest większym egoistą” Młodsza córka poszła do przedszkola we wrześniu. Żona już w wakacje zaczęła szukać pracy. I znalazła. Jest zachwycona, mimo że dojazd samochodem w jedną stronę zajmuje jej ponad godzinę. W sumie to cieszyłem się, że pokonała strach przed jazdą samochodem po Warszawie… Kasia pracuje w różnych godzinach (od...
