„Samodzielne wycieranie pupy: w jakim wieku dziecko powinno to umieć? Koleżanka pomaga nastolatkowi...” [LIST DO REDAKCJI]

Zawsze chcieliśmy mieć z mężem dużą rodzinę. Według zapewnień polityków powinniśmy czuć się bezpiecznie, bo 500+ i 12 tys. na dziecko, karta dużej rodziny… Szczerze? Wolałabym, żeby te ceny przestały rosnąć. Czy ktoś w tym rządzie wie, ile kosztuje wyprawka dla dziecka? Albo ile trzeba zapłacić za tygodniowe zakupy spożywcze dla czterech czy pięciu osób? „Rodziców jednego dziecka stać na więcej” Nie oszukujmy się, rodziców jednego dziecka stać na więcej niż tych, którzy mają np. troje dzieci. Już np. wiem, że o ile znajomi mający jedno dziecko mogą pozwolić sobie na przedszkole prywatne, o tyle u nas to nie wchodzi w grę. Przegadaliśmy ten temat w gronie przyjaciół – mimo że ich budżet rodzinny wynosi mniej więcej tyle samo co nasz, ci, którzy mają jedno dziecko, są w dużo lepszej sytuacji finansowej. Po co to całe mydlenie oczu? Nic dziwnego, że wszystkie te dodatki dla dużych rodzin nie działają, że ludzie nie chcą decydować się na kolejne dzieci. „Staram się myśleć pozytywnie, ale…” Sama pochodzę z dużej rodziny, mam trzy siostry. Rodzice nie byli bogaci. Ale nigdy nie chodziliśmy głodni – zgodnie z zasadą, że „przy czterech osobach naje się i piąta”. Zwłaszcza jak się nagotuje gar zupy i nasmaży naleśników czy placków. Trochę gorzej było z ubraniami i zabawkami, które jako najmłodsza – musiałam „dodzierać” po starszym rodzeństwie. Cóż, moją najmłodszą córeczkę pewnie czeka to samo. Najważniejsze było jednak to, że wszyscy czuliśmy się kochani. Dlatego staram się myśleć pozytywnie, ale… Nachodzi mnie refleksja, że tak naprawdę od lat 80. niewiele się zmieniło. Politycy zapewniają nas, tak jak wtedy, że powinniśmy czuć się jak pączki w maśle. Że przecież jest cudownie. Wszystkim, haha. A dużym rodzinom to już w ogóle! Wiem jedno: naszym dzieciom nie zabraknie miłości. I na szczęście zależy to...

Ostatnie pół roku to koszmar. Mamy dwie córki (4 i 6 lat). I Julia, i Emilka chodzą do przedszkola, chyba że są chore albo na kwarantannie. Czyli często. Kto wtedy z nimi zostaje? Ja. Mimo że dla naszych finansów zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby to jednak żona szła na zwolnienie. Zarabiam trzy razy tyle, co ona, ale opiekując się dziećmi, dostaję 80 procent płacy minimalnej (jestem na działalności gospodarczej). W ostatnim czasie naprawdę straciliśmy naprawdę sporo kasy. Nie mówiąc o tym, że spóźniam się z projektami i chłopaki z pracy powoli mają dość moich urlopów. „Każdy weekend bez niej to był jakiś dramat” Mieliśmy przedsmak tego, co się właśnie dzieje, kiedy Kasia zdecydowała, że zrobi podyplomówkę z kosmetologii (z wykształcenia jest biologiem). Miała zajęcia w weekendy i znikała na całe soboty i niedziele. Zaciskałem zęby, bo było mi ciężko zajmować się dziewczynkami i domem. Zwłaszcza że od poniedziałku do piątku naprawdę się nie obijałem. Pracuję w dwóch firmach jako programista, często robię kilka projektów jednocześnie. Ale wiedziałem, że jej zależy, że ta kosmetologia to jej pasja. I że na pewno dobrze jej robią takie „wyjścia do ludzi”. Faktycznie odżyła. W przeciwieństwie do mnie – każdy weekend bez niej to był jakiś dramat. Miałem zero czasu dla siebie, bo: śniadanka, obiadki, kolacje, pranie, wieszanie prania, składanie prania, zakupy, place zabaw. Ale zacisnąłem zęby i dawaliśmy sobie z dziewczynkami radę. „Kto jest bardziej zmęczony, kto jest większym egoistą” Młodsza córka poszła do przedszkola we wrześniu. Żona już w wakacje zaczęła szukać pracy. I znalazła. Jest zachwycona, mimo że dojazd samochodem w jedną stronę zajmuje jej ponad godzinę. W sumie to cieszyłem się, że pokonała strach przed jazdą samochodem po Warszawie… Kasia pracuje w różnych godzinach (od poniedziałku do soboty), ale...

Po kolei. Wiem, że groził nam mandat 500 zł albo kara w wysokości do 30 tys. zł. Sprawdzałam w internecie, ale nie zagłębiałam się w to, żeby się nie denerwować. Uznałam, że w razie czego przyjmiemy mandat i po krzyku… Licząc po cichu, że wcale nie będzie to konieczne. To jak z segregowaniem śmieci Cała ta pandemia od początku mi się nie podoba. Zwłaszcza jeśli chodzi o ograniczenia. Pamiętacie pierwszy narodowy lockdown? Siedzieliśmy wtedy w domu, byłam przerażona. Potem zakazy normalnego obchodzenia świąt… Jakby groziło nam wszystkim nie wiadomo co. Czułam się tak, jakby faktycznie wszystko zależało od tego, czy ja i moja rodzina zostaniemy w domu: liczba nowych zakażeń, liczba zajętych łóżek, respiratorów, zgonów… A to jest przecież jak z segregowaniem śmieci. Wmawia się nam, że to od nas zależy, czy nasza planeta zginie, czy nie – podczas gdy odpowiedzialność za stan środowiska ponoszą ogromne koncerny. Moja koleżanka nie lata samolotami, „bo to nieekologiczne”. Do Kaśki nie dociera, że samolot bez niej poleci tak samo… W każdym razie postanowiliśmy zaplanować zimowy wypoczynek na nartach. Nie samolotem, a własnym samochodem, w połowie stycznia, kierunek: Zakopane.  Kwarantanna, kwarantanna, pokój, kuchnia, kibel, wanna Jesteśmy z mężem zaszczepieni, córka nie. Julka ma 8 lat i panicznie boi się igieł. Kiedy w tamtym roku mąż mimo szczepionki zachorował na Covid – oznajmiła nam, że nie zamierza się szczepić, bo sami widzimy, że to nie działa. W dodatku mąż przeszedł Covid bardzo lekko, właściwie nic mu nie było. Tyle że ten test wyszedł pozytywny. Tak, mam świadomość, że może gdyby nie szczepionka, mogło być gorzej. W tym samym czasie koleżanka z pracy została wdową z dwójką dzieci – jej niezaszczepiony mąż po tygodniu w szpitalu umarł na deltę… W każdym razie przez cały czas stosowaliśmy się do wszelkich...