Spełnili życzenie 4-latki, więcej marzeń nie będzie już miała...

Przyjęcie urodzinowe 5-letniej Lili May było jednocześnie jej balem maturalnym i ślubem. Nie dlatego, że marzyła o wyjątkowo hucznej imprezie, ale dlatego, że rodzice wiedzieli, że nie dożyje swojego balu , nigdy nie powie "tak" ukochanemu mężczyźnie, stojąc u jego boku na ślubnym kobiercu i była mała szansa, żeby miała jeszcze kiedykolwiek urodziny... Kiedy Lila May miała dwa lata zdiagnozowano u niej 4 stadium neuroblastomy , nowotworu występującego tylko u dzieci. Większość swojego krótkiego życia spędziła w szpitalach, przechodząc wycieńczającą chemioterapię. W końcu podjęto decyzję o zaprzestaniu leczenia , bo jej organizm był zbyt słaby i wyniszczony. Najbliżsi wiedzieli, że zostało jej kilka miesięcy życia. Rodzice dziewczynki, Heidi Hall i Ryan Schow, postanowili, że uczynią jej 5 urodziny najszczęśliwszym dniem jej krótkiego życia. Nie sądzili jednak, że przyjęcie będzie aż tak huczne! "Początkowo chcieliśmy po prostu zrobić jej urodziny księżniczki " – powiedzieli Yahoo Parenting. – "Ale zostało nam tak niewiele czasu z Lilą. Zdecydowaliśmy się podarować jej bal maturalny, na który nigdy nie pójdzie i ślub, którego nigdy nie weźmie. A kiedy mama Lili wspomniała o tym na Facebooku, odzew przerósł nasze oczekiwania". Mieszkańcy Hood River w stanie Oregon (USA) połączyli siły, żeby urządzić Lili May naprawdę wyjątkowe urodziny . Nieznajomi ludzie i przedsiębiorcy z różnych stron kraju oferowali swój czas i pieniądze, żeby wszystko – począwszy od miejsca, jedzenia, poprzez muzykę, a na kostiumach skończywszy - było perfekcyjne.  Lila May, w stroju Kopciuszka, spotkała swoje ulubione księżniczki Disneya , tańczyła i bawiła się ze swoimi przyjaciółmi, a na koniec imprezy "poślubiła" swojego tatę. "Nigdy by się to nam nie udało, gdyby nie pomoc, którą otrzymaliśmy. Jesteśmy tak bardzo...

Co ma w sobie takiego ta mama, że wygrała plebiscyt mamotoja.pl tak zdecydowaną przewagą głosów ? - zadawałam sobie pytanie. Przyznaję, nie oglądałam jej kanału na You Tubie, chociaż moja córka go śledzi i od czasu do czasu o nim opowiada. Przed rozmową trochę nadrobiłam tę zaległość, ale nadal byłam bardzo ciekawa pani Kasi. Ale żeby się tego dowiedzieć musiałam uzbroić się w cierpliwość - nasza supermama jest bardzo zajęta, prowadzenie videobloga pochłania większość jej czasu. Ale w końcu udało się. „Stawiam na szczerość, nigdy jej nie zbywałam” - Zaskoczyła mnie sama nominacja w waszym plebiscycie, a tym bardziej to, że go wygrałam. Cieszę się niezmiernie, bo to jest ogromne wyróżnienie – mówi Katarzyna Błędowska. Jak przyznaje, dobrze zna nasze pismo „Mamo, To Ja”, gdyż czytała je, jak była w ciąży i w pierwszych latach życia córki Pauliny. Jaki jest „przepis na bycie mamą”? - Od najmłodszych lat stawiałam na szczerość z dzieckiem i nigdy jej nie zbywałam, starając się odpowiedzieć na każde pytanie - mówi mama. I kiedy na przykład córka przynosiła z przedszkola różne informacje na temat „tych spraw”, nigdy nie mówiła do niej: „Och Paulinko, powiem ci o tym, jak będziesz starsza”, tylko odpowiednio do jej wieku starała się ciekawość córki zaspokoić. - I chyba tym zaskarbiłam sobie jej zaufanie – mówi.   „Jestem naprawdę zainteresowana życiem dziecka” Każda mama kocha swoje dziecko, ale trzeba umieć mu poświęcić czas. Jak mówi supermama, to nie jest tylko przeczytanie bajki na dobranoc i zaspokojenie potrzeb fizjologicznych czy materialnych dziecka. W byciu rodzicem chodzi o szczere zainteresowanie życiem dziecka. - Jestem naprawdę zainteresowana jej życiem, Paulina to widzi i dlatego przychodzi do mnie ze wszystkim – opowiada pani Kasia. - Wydaje mi się, że nie jestem w tym wyjątkowa, ale dostaję...

Cori Salchert o swoim domu w Wisconsin mówi: "Dom nadziei". Ma ośmioro rodzonych dzieci, a od 3 lat adoptuje porzucone, śmiertelnie chore niemowlęta, aby mogły spędzić ostatnie chwile życia otoczone miłością i czułością.  Pierwszym z adoptowanych przez nią dzieci, była 2-tygodniowa dziewczynka, Emmalynn . Nie miała połowy mózgu, nie widziała, nie słyszała, reagowała jednak na ból. Żyła jeszcze 50 dni. Do ostatniego oddechu jej przybrana matka trzymała ją w swoich ramionach.  – Czuliśmy, że to wielki przywilej dla nas: mieć ją, nadać jej imię i na koniec towarzyszyć jej w ostatnich chwilach jej życia. Tamtego ostatniego dnia tuliliśmy ją, całowaliśmy. Mój mąż śpiewał jej piosenki, żeby się nie bała. Zasnęła, słuchając bicia mojego serca – mówi Amerykanka.  Zanim Cori w 2012 r. założyła domowe hospicjum, najpierw pracowała jako położna. Po traumatycznych przeżyciach z dzieciństwa (kiedy miała kilkanaście lat jej upośledzona psychicznie siostra utonęła w pobliskim stawie), miała nadzieję, że na oddziale położniczym będzie stykała się tylko z radością i cudem życia. Uświadomiła sobie tam jednak, że nie każda kobieta, rodząca w jej szpitalu, wychodzi potem do domu z dzieckiem na rękach. Wtedy jej celem była pomoc matkom, które straciły swoje maleństwa. Potem pracowała jako pielęgniarka w organizacji skupiającej rodziców śmiertelnie chorych dzieci. To właśnie tam nieraz zetknęła się z porzuconymi noworodkami, których rodziców przerosła sytuacja. Cori nie ocenia ich. Stara się zrozumieć ich, że nie umieli poradzić sobie z chorobą swojego dziecka. Od dnia śmierci Emmalynn, Cori i jej rodzina uznały, że pomogą możliwie jak największej liczbie chorych dzieci. Obecnie od 1,5 roku opiekują się śmiertelnie chorym Charliem, podłączonym na stałe do respiratora i rurki do odżywiania dojelitowego. Lekarze są...