„Sprawa dla reportera”: oskarżył żonę o czary. Porwała dziecko?

Do przykrej sytuacji doszło w programie „Sprawa dla reportera”. Do rozmowy zaproszono rodziców chorego na serce Eryka, którzy zbierają pieniądze na kosztowne leczenie synka. W pewnym momencie matka chłopca i obecna w studio prawniczka zaczęły na siebie krzyczeć, polały się łzy. Matka chorego dziecka powinna usunąć ciążę? Rodzice Eryka walczą o jego życie. Szansą są operacje serca w USA, których łączny koszt to ok. 9 milionów zł. W programie „Sprawa dla reportera” z 9 grudnia dyskutowano o stanie zdrowia chłopca. Spokojną rozmowę przerwały jednak mocne słowa zaproszonej prawniczki – mecenas Maria Wentlandt-Walkiewicz zasugerowała, że matka powinna kilka lat temu usunąć ciążę, by nie skazywać syna na cierpienie. „Ja nie mogę patrzeć na Eryka, bo on cierpi. I temu dziecku bezapelacyjnie trzeba pomóc. Co do tego nie mam żadnych zastrzeżeń. Matka, która kocha dziecko, to musi się zastanowić, jaki mu ewentualnie gotuje los. I wie pani co, zastanawiam się, czy jako matka wtedy nie podjęłabym innej decyzji. Bo kocham dziecko i nie chciałabym, żeby na moim dziecku eksperymentowano” – powiedziała mecenas. Zdenerwowana mama dziecka odwołała się do swojego sumienia: „Nie miałabym sumienia, nie mogłabym spojrzeć sobie w oczy!” – odpowiedziała. „A ma pani sumienie patrzeć w oczy cierpiącemu dziecku?” – brnęła dalej Wentlandt-Walkiewicz. Zaskoczona całą sytuacją Elżbieta Jaworowicz próbowała uspokoić mamę Eryka, która chwilę później zalała się łzami. Jak powiedziała dziennikarka, jej samej brakuje kompetencji, by oceniać decyzje rodziców chorego dziecka. Opinie na temat słów prawniczki były podzielone: część internautów po programie chwaliła panią mecenas za wypowiedzenie wprost tego, o czym wiele osób myśli. Inni nie zostawili na niej suchej nitki za kompletny brak empatii i podcinanie skrzydeł rodzicom, którzy od lat walczą o...

W czerwcu 1998 roku 4-letni wówczas Zhang Yangyang z prowincji Henan w Chinach został porwany przez handlarzy ludźmi. Według chińskich mediów chłopczyk został zwabiony kiełbasą i zupką chińską. Li Feng, matka chłopca, weszła w tym czasie na 10 minut do sklepu, żeby kupić makaron. Mężczyzna, który zabrał chłopca, powiedział mu, że jest jego krewnym. Długoletnie poszukiwania Ówczesny mąż Li i jego rodzina obwiniali kobietę. R ok po uprowadzeniu syna małżeństwo się rozwiodło. Matka całe swoje życie poświęciła na poszukiwanie syna. Prowadziła je na własną rękę, jednak bezskutecznie. Wiele osób dostarczyło wskazówek w ciągu ostatnich 24 lat, ale żadna się nie sprawdziła. Kobieta otrzymała też dużo telefonów od oszustów, a niektórzy podszywali się pod Zhanga, żeby wyłudzić od niej pieniądze. Kobieta zaprzyjaźniła się także z innymi osobami, których dzieci zostały porwane i wykorzystywała każdą okazję, by rozpowszechnić informacje o zaginięciu syna. „Gdybym zrezygnowała z szukania syna, nikt inny by tego nie zrobił. Moją największą nadzieją było znalezienie go” – powiedziała. Chińskie media zainteresowały się sprawą dopiero rok temu – po tym, jak inni rodzice odnaleźli swoje dziecko po wielu latach poszukiwań. Odnalezienie syna „Yangyang, już jesteś dorosły, a ja szukam cię, odkąd mam 28 lat. Teraz mam 52 lata i prawie już nie mogę wytrzymać. Mam nadzieję, że skontaktujesz się ze mną, jeśli zobaczysz tę wiadomość” – ogłosiła mama chłopca. Sprawą zajęli się policjanci, którzy specjalizują się w porwaniach. Odnaleźli mężczyznę za pomocą technologii rozpoznawania twarzy, która jest w Chinach bardzo popularna. Następnie zostały przeprowadzone badania DNA, które potwierdziły, że odnaleziony mężczyzna jest synem Li. Pierwsze spotkanie matki z synem Pierwsze spotkanie matki z synem po wieloletniej...

Sprawa nie była trudna, ale tu liczył się czas. Każdy dzień zwłoki mógł bezbronne dziecko kosztować życie... –  Powiesz mi, gdzie on jest – cedziłem przez zęby. – Powiesz mi, bo to w twoim najlepiej pojętym interesie! Facet naprzeciwko mnie wydął pogardliwie usta. – Nawet gdybym wiedział, gówno bym ci powiedział! Spier...j, psie! No cóż, to był ten moment, w którym musiałem porzucić wrodzoną uprzejmość i niesłychaną delikatność, jakie mnie cechują od wczesnego dzieciństwa. Uderzyłem bez ostrzeżenia, bez zamachu, za to bardzo precyzyjnie – kolbą pistoletu tuż nad nasadą nosa. Tak, jak mnie uczono. Krnąbrny dresiarz powinien zwalić się na ziemię jak długi, ale to był prawdziwy twardziel, więc tylko usiadł. Korzystając z tego, że jego paskudna gęba znalazła się na wysokości sprzyjającej kolejnemu uderzeniu, nie żałowałem sobie. Oberwał kolanem. Wedle zasad „sztuki” powinienem trzasnąć go prosto w nos albo w zęby, ale wtedy trudno byłoby się z nim porozumieć, a ja potrzebowałem informacji. Od tego zależało życie. W dodatku życie bezbronnego dziecka A zatem zamiast trzasnąć go mocno w kły, skręciłem nogę tak, żeby dostał w kość jarzmową tuż pod oczodołem. Natychmiast pożałowałem, bo łeb miał chyba bardziej skamieniały niż mózg. Zabolało mnie w kolanie tak, że przez chwilę zastanawiałem się, czy nie pękła mi rzepka. Ale opanowałem syknięcie, zachowywałem się, jakby nic się nie stało. – Będę cię tłukł, aż powiesz wszystko, co wiesz, gnoju – powiedziałem spokojnie. – Nic ci nie powiem – warknął. Wiedziałem, że będzie trudno. I wiedziałem też, że nie mogę przesadzić. Bezkarne bicie przestępcy przez policjanta albo detektywa jest możliwe tylko w filmach. W realnym życiu wygląda to inaczej. A ja już zdrowo przesadziłem… Z drugiej strony, musiałem od niego wydobyć informacje. Chyba że...