Starsze poukładane, młodsze zbuntowane?

Badania na temat wychowywania się w pojedynkę przeprowadzili naukowcy z University of Essex w Wielkiej Brytanii. Nie chodzi tutaj tylko o samopoczucie malucha, ale również o budowę jego mózgu, determinującą funkcjonowanie w życiu dorosłym. Kreatywność i inteligencja Powszechna opinia na temat modelu rodziny 2+1 przedstawia dzieciństwo jedynaka jako smutne i egocentryczne. Kiedy dorośnie – większość jego negatywnych cech uzasadnia się właśnie wychowaniem bez rodzeństwa. Tymczasem angielskie badania przeprowadzone na 100 tys. Brytyjczyków udowadniają, że tak naprawdę jedynacy są najszczęśliwszymi dorosłymi. Dlaczego? Mózg dziecka, które nie ma partnera do zabawy, pracuje bardziej intensywnie, ponieważ brakuje mu dodatkowego bodźca do wymyślania zabaw. Dzięki temu rozwijają się zdolności percepcyjne, a co za tym idzie – łatwość do przyswajania wiedzy i nauki języków obcych. Jedynacy są zatem inteligentniejsi i bardziej kreatywni, choć dzieje się to poza świadomością. Pewność siebie i nastawienie na sukces Kolejnymi zaletami, jakie wymieniają naukowcy w byciu jedynakiem są te, związane z osiąganiem celów i poczuciem własnej wartości. Ze względu na to, że dziecko ma rodziców na wyłączność, częściej słyszy od nich pochwały i czuje się bardziej docenione. W ten sposób w dziecku buduje się nastawienie na zdobywanie coraz to nowych umiejętności, aby osiągnąć sukces. Najpierw osiągają lepsze wyniki w nauce, a później w pracy. Nie ma się jednak co martwić, ponieważ na drugim miejscu listy najszczęśliwszych ludzi znajdują się ci, którzy mają jednego brata lub siostrę. Źródło: newsweek.pl

Choć mogłoby się wydawać, że małe dzieci niewiele wiedzą o ludziach i życiu, już niespełna 1,5-roczne maluchy zdają sobie sprawę z tego, że lepiej nie narażać się ludziom, którzy  łatwo wpadają  w gniew . – Nawet 15-miesięczne dzieci w stanie zidentyfikować osoby skłonne do gniewu – informują naukowcy z Uniwersytetu w Waszyngtonie. Nie tylko zauważają i zapamiętują osoby z tzw. "krótkim lontem" (a więc te, które łatwo wybuchają), ale i zachowują wobec nich ostrożność , by nie stać się celem ataku . Zupełnie jakby były wyposażone w sejsmograf, który informuje je "Uwaga! Teren zagrożony trzęsieniem ziemi! Zaleca się ewakuację!" – Dzieci robią co mogą, by uniknąć czyjegoś gniewu . Już w tak młodym wieku wiedzą, jak zachować bezpieczeństwo . To mądra i adaptacyjna reakcja –  powiedziała cytowana przez serwis PAP - Nauka w Polsce Betty Rapacholi, koordynatorka waszyngtońskich badań.  Przeczytaj także: Gdy puszczają nerwy. Jak okiełznać emocje? Zanim naukowcy doszli do takich wniosków, przebadali   270 15-miesięcznych dzieci . Jak informuje PAP, badanie wyglądało tak: maluszki bawiły się z eksperymentatorem, a drugi badacz komentował działania kolegi. W jednej grupie robił to zwyczajnym, neutralnym tonem, w drugiej gniewnym i surowym . Potem dzieci bawiły się samodzielnie.  Maluchy, które były świadkami wybuchu gniewu, miały mniejszą ochotę na zabawę i naśladowanie eksperymentatora, niż te, które nie zetknęły się z niemiłymi komentarzami. Co ciekawe, zachowywały dystans wobec "zagniewanego" badacza także wówczas, gdy był już spokojny. – Rodzice powinni być świadomi tego, jak silne emocje opiekunów oddziałują na ich dzieci – podsumowała Betty Repacholi. Polecamy także : Słowa też mogą ranić! O poczuciu własnej wartości Co zrobić, by dzieci nas słuchały  

Czy masz czasem poczucie, że twoje dwu- lub trzyletnie dziecko nie dba o nikogo wokół siebie i pragnie jedynie zaspokajania jego własnych potrzeb? Naukowcy zbadali, dlaczego tak się dzieje. Jesteś ciekawa? Maluchy nie potrafią inaczej Według nowego badania, którego wyniki zostały opublikowane w Nature Communications, dzieci do czwartego roku życia nie mają w sobie empatii. Dopiero gdy osiągną ten wiek, zaczynają rozumieć, że ktoś inny może odczuwać lub przeżywać coś inaczej, niż one same. Ma to związek z rozwojem mózgu . Naukowcy z Instytutu Maxa Plancka w Lipsku (MPI CBS) oraz z Uniwersytetu w Leiden twierdzą, że taka świadomość społeczna tworzy się w trakcie rozwoju pewnych połączeń w mózgu, które do czwartego roku życia dziecka jeszcze nie zachodzą. Kiedy mózg dziecka przestaje „myśleć egoistycznie”? Gdy dziecko osiąga wiek czterech lat, dopiero wówczas zaczyna rozumieć, że inni mogą myśleć inaczej niż ono. Rozwój płata skroniowego, który jest odpowiedzialny za myślenie o innych oraz płata czołowego, który odpowiada za rozumienie otaczającego świata i myśli innych ludzi, następuje dopiero w okolicach czwartych urodzin . Przed osiągnięciem tego wieku dzieci nie są w stanie pojąć, że to, co same widzą i wiedzą o świecie, nie pokrywa się z doświadczeniami innych. Oto przykład: Kiedy trzylatek otwiera pudełko po czekoladkach wypełnione ołówkami, jest przekonane, że każde inne dziecko również powinno się spodziewać, że w takim pudełku schowane są ołówki (a nie np. czekoladki lub cokolwiek innego). Nie rozumie, że ktoś może pomyśleć, że w danym pudełku znajduje się coś innego, skoro samo widziało, że były tam ołówki. Zobacz też: Co robić, gdy dzieci się nie lubią? Ta teoria pozwala nam zrozumieć, dlaczego nasze pociechy tak często wykazują się brakiem empatii w stosunku do innych, nawet bliskich osób. Nie znaczy to...