Świętokrzyskie: maszyna rolnicza wciągnęła włosy dziewczynce

Kiedy zdarzy się nagły wypadek, a może do niego dojść w domu i poza nim, warto postępować według konkretnego schematu. Pozwoli on ocenić stan dziecka czy innej osoby poszkodowanej i zapewnić jej bezpieczeństwo oraz pomoc adekwatną do tego, co się wydarzyło. Poniżej schemat postępowania. Warto zawsze mieć go w pamięci! Spis treści: Jak postępować gdy zdarzy się nagły wypadek? Kiedy wezwać karetkę do wypadku? Kiedy trzeba jechać z dzieckiem na SOR? Jak postępować, gdy zdarzy się nagły wypadek? Często wiadomo lub z dużym prawdopodobieństwem można przypuszczać, co się stało. Dzieciom przydarzają się upadki, także z wysokości, zakrztuszenia, ukąszenia, porażenia prądem lub oparzenia. Czasami jednak zdarza się tak, że nie wiadomo, co tak naprawdę się wydarzyło. Jak postępować? 1. Zachowaj spokój. Tylko dzięki niemu racjonalnie ocenisz sytuację i udzielisz pierwszej pomocy. 2. Sprawdź, czy dziecko oddycha i ma zachowane tętno . Należy to zrobić, gdy malec jest nieprzytomny – przytomne dziecko z całą pewnością oddycha, a jego serce pracuje. Aby przekonać się, czy dziecko oddycha, zobacz, czy klatka piersiowa się unosi. Jeśli trudno to stwierdzić, można przysunąć do jego ust wygaszony ekran telefonu – oddech naniesie na niego warstewkę pary wodnej. Jeśli dziecko oddycha, na pewno ma tętno. Brak oddechu wymaga sprawdzenia, czy jest zachowana praca serca. Najłatwiej wyczuć je na szyi dziecka palcem wskazującym i środkowym. Przy braku oddechu, a także przy braku tętna należy natychmiast wezwać pogotowie i rozpocząć resuscytację dziecka . 3. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że nieprzytomne oddychające dziecko doznało urazu głowy lub innej części ciała, nie należy zmieniać jego pozycji. Trzeba za to natychmiast wezwać pogotowie i do jego przyjazdu monitorować stan dziecka. 4. Gdy istnieje...

Nie umiem sobie poradzić. To, co się wydarzyło, jest tak straszne, że nie znajduję odpowiednich słów, by wyrazić swoją rozpacz i poczucie winy. Nie da się opisać grozy, która ogarnia człowieka na widok czteroletniego, ukochanego wnuczka w takim stanie. Stajesz wtedy jakby poza swoim ciałem, widzisz świat w rozmazanych barwach, a potem chcesz umrzeć. Bo wiesz, że to lepsze od konieczności powiadomienia córki o fakcie, że przez twoją nieuwagę straciła dziecko. Tak się właśnie czułam tamtego słonecznego popołudnia, dwudziestego pierwszego lipca. Wtedy nasza rodzina przestała istnieć. Adaś był rozbrykanym, pociesznym chłopcem… Magda i Janusz, po siedmiu latach starań stracili już niemal nadzieję na potomstwo, gdy niespodziewanie udało się. Podczas wigilii w rodzinnym gronie obwieścili wszystkim szczęśliwą nowinę. Dziękowałam Bogu za wysłuchanie moich modlitw. Żałowałam tylko, że Kaziowi nie dane było dożyć tej chwili. Mój mąż zmarł na raka cztery lata wcześniej. Bardzo pragnął wnuka. Specjalnie wcześniej przeszłam na emeryturę Mały rozwijał się modelowo. Nim skończył roczek, nauczył się chodzić. Przed swoimi drugimi urodzinami mówił już dość płynnie. Miał mnóstwo zainteresowań i był wulkanem energii. A także wielkim naszym szczęściem. Magda to moje jedyne dziecko, nic dziwnego, że jej życie stało się moim. Wychowywanie dziecka nie jest oczywiście wolne od problemów. Magda i Janusz pracowali całymi dniami, żeby utrzymać dom, spłacać kredyty na mieszkanie i samochód oraz pozwolić sobie na wakacyjne wojaże. Przeszkodą okazało się przedszkole, a właściwie jego brak. Wszystkie placówki w naszym mieście pękały w szwach. Załatwienie miejsca w jakiejkolwiek placówce graniczyło z cudem, a prywatne przedszkole kosztowało krocie. Bez znajomości człowiek nie mógł zdziałać kompletnie nic. Wyjściem okazała się...

Gdy poznałam Marka, był raczej szczupłym facetem. Jadł na potęgę, ale nic nie było po nim widać. Wszystko dlatego, że się ruszał, spalał kalorie. Do ślubu regularnie chodził na siłownię i biegał. Mąż przestał o siebie dbać Po ślubie jakoś mu się jednak odechciało. Uznał chyba, że domowe obowiązki i praca to wszystko, na co go stać. Wracał więc zmęczony z roboty i opadał ciężko na fotel. Włączał jakiś film albo mecz i otwierał piwo do obiadu. Po obiedzie wyciągał z lodówki lody albo czipsy i przegryzał bezmyślnie. – Chcesz? – pytał mnie co chwila. – Nie, dzięki. Wiesz, ile to kalorii? – Nigdy ich nie liczyłem i nie będę liczył. To dobre dla jakichś gogusiów. Ja tam problemów z wagą nie mam! To kwestia dobrej przemiany materii. Niestety, przemiana materii zdradziła go jeszcze przed trzydziestką. Od dobrych trzech, czterech lat nie zrobił nic, żeby pobudzić metabolizm. Zupełnie stracił formę. Szybko okazało się, że facet, który kiedyś przebiegał dziesięć kilometrów, ma problemy z wejściem po schodach na szóste piętro, gdy zepsuje się winda. – Co tak sapiesz? – pytałam, gdy zdarzyło nam się podbiec do autobusu albo gdy przekopywał działkę rodziców. – Gorąco… – odpowiadał. – I ciężko – klepałam go po rosnącym brzuchu. Marek tył jak opętany, a im bardziej przybierał na wadze, tym mniej miał energii na ruch. Całkiem się rozleniwił. Gdy dobił wieku chrystusowego, ważył sto piętnaście kilogramów. Jeszcze wtedy żadna refleksja nie nadchodziła. – Chodź, przejdziemy się – zachęcałam. – Nie chce mi się, Iwonka. Jestem zmęczony. – Po czym? Jest sobotnie popołudnie. Wstałeś, zjadłeś śniadanie i pobawiłeś się chwilę z Moniką klockami. – Jestem zmęczony po całym tygodniu. Daj odsapnąć....