"Osoby specjalnej troski"? Oburzony tata chorego chłopca zabrał głos

"Jestem Wojtek. Lubię Star Wars, Power Rangers i krwawe horrory. Chciałbym być pilotem, ale nie mogę. Nawet stróżem być nie mogę" – te słowa wypowiada chłopiec z zespołem Downa . Wraz ze swoim ojcem Jerzym udowadniają, że niepełnosprawność nie musi ograniczać.  "Tata mi powiedział, że gdy będę cierpliwy, to mogę osiągnąć więcej niż inni". Codzienną pracą – czasem niezwykle monotonną i nudną – udowadniają, że każdy może spełniać swoje marzenia . Trzeba tylko chcieć.     (function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/pl_PL/sdk.js#xfbml=1&version=v2.3"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs);}(document, 'script', 'facebook-jssdk')); Jak to dzis zobaczylem az mi sie dzień polepszył :):):)WIECEJ FILMÓW KLIKNIJ TU!https://www.youtube.com/c/PolskaTheBest Posted by Grzegorz Formela on 28 maja 2015 Zobacz także:   Jak stymulować rozwój dziecka z zespołem Downa? Gdy oglądam film o Wojtku i jego wspaniałym tacie. Wspominam Szymona – syna moich przyjaciół. Ciepłego, wiecznie uśmiechniętego chłopca. Chłopca z zespołem Downa. Od dnia swoich narodzin miał "pod górkę". Miał problemy z oddychaniem, problemy z mówieniem , siadaniem, chodzeniem, ale z pomocą rodziny pokonywał swoje ograniczenia . Dzisiaj nie mówi jeszcze pełnymi zdaniami, ale potrafi porozumiewać się wspaniale z otoczeniem. Najbardziej lubi grać w piłkę ze swoim dziadkiem i biegać po trawie z siostrą.  Wojtek i Szymon mają szczęście, bo otaczają ich ludzie, którzy nie widzą ich ograniczeń (jakie mogłaby narzucać im choroba), którzy wierzą, że oni mogą znacznie więcej. Oczywiście, gdy tylko im się na to pozwoli. Nie ograniczajmy naszych dzieci i tych w pełni sprawnych, i tych niepełnosprawnych. Wspierajmy je we wszystkim, pomóżmy im...

W świecie antycznym kult pięknego ciała prowadził do uśmiercania noworodków z widocznymi wadami ciała. Podobnie w hitlerowskich Niemczech. Kuzyn papieża Benedykta XVI miał zespół Downa, wezwano go na badania, z których już nie wrócił. Uznawano, że życie takich osób nie ma wartości. Jak w XXI wieku w Polsce żyją osoby z zespołem Downa? Książka "Pytania, których się nie zadaje" to zbiór 12 reportaży o rodzinach, w których jest osoba z zespołem Downa.   Tematy, o których się nie mówi – Dziś tak ekstremalne zachowania, jak kiedyś, nie mają miejsca, ale to nie znaczy, że wyzbyliśmy się do końca stereotypów – pisze w posłowiu książki "Pytania, których się nie zadaje" prof. Antonina Ostrowska, socjolog. – Bardziej akceptujemy osoby z niepełnosprawnością fizyczną, gorzej z intelektualną. Można powiedzieć: "pytania, których się nie zadaje", albo: "tematy, o których się nie mówi". O problemach osób z zespołem Downa najczęściej mówi się raz w roku: 21 marca, kiedy przypada Światowy Dzień Zespołu Downa, albo wtedy, gdy rodzice niepełnosprawnych dzieci przychodzą protestować przed sejm. Na co dzień o tym się milczy. Osób z zespołem Downa nie widać nie ulicach, niewiele wiadomo o ich życiu. Niechciani? W środkach masowego przekazu panuje kult piękna, każde dziecko ma być mądre, zdolne i skończyć najlepszą szkołę. Stereotyp myślenia o rodzinach, w których jest niepełnosprawne dziecko, to: "koniec własnego życia, samotność, na twarzy wypisana rozpacz". Nic dziwnego, że niektórzy rodzice nie są w stanie zaakceptować dziecka z zespołem Downa i oddają je do adopcji (o tym jest jeden z najbardziej wstrząsających reportaży). Szokujące są też relacje mam, które wspominają, w jaki sposób zostały poinformowane przez personel medyczny o tym, że urodziły dziecko z zespołem...

Widzisz kogoś z zespołem Downa? Uśmiechnij się! 90 proc. ludzi widząc dziecko z zespołem Downa odwraca wzrok. Ich rodzice wiedzą, że nie wynika to ze złej woli, ale onieśmielenia innością tych dzieci. Tymczasem te dzieciaki są bardzo pogodne. Nie musisz robić nic wielkiego. Zarówno one, jak i ich rodzice naprawdę ucieszą się, jeśli poślesz im uśmiech.  O zespole Downa mów wprost Kwestia nazywania dzieci z zespołem Downa bywa drażliwa. Zwłaszcza rodzice, którzy dopiero zaczynają mierzyć się z tematem, mają tendencję do unikania hasła "Down". Zamiast tego mówią "mam dziecko z zespołem", "z wadą genetyczną" itp. Z czasem zazwyczaj nabierają dystansu i mówią po prostu, że ich dziecko ma zespół Downa.  Osoby postronne są w innej sytuacji. Absolutnie nie wolno używać obraźliwych określeń wobec tych dzieci: Down, upośledzony itd. są kategorycznie zakazane. Jeżeli chcesz poruszyć ten temat, mów po prostu "zespół Downa". To powszechnie obowiązująca nazwa. Dzieci, które się z nim urodziły, mają tego pełną świadomość. Dla nich zespół Downa nie jest niczym szokującym.  Rodzicom dziecka z zespołem Downa zaproponuj pomoc Rodzice dziecka, które urodziło się z zespołem Downa są w trudnej, nowej sytuacji. To fakt. Nie lituj się nad nimi, nie mów im, jak bardzo ich podziwiasz lub, że bardzo im współczujesz. To im nie pomoże. Nie pytaj też "i co dalej?", nie komentuj słowami "jakie nieszczęście was spotkało!", nie pocieszaj boskim planem. Jeżeli naprawdę chcesz im pomóc, zaproponuj to. Zapytaj konkretnie – "jak mogę ci pomóc, czego potrzebujesz?". W rozmowie z osobą z zespołem Downa używaj krótkich prostych komunikatów Nawet, jeśli masz do czynienia z 20-latkiem, używaj krótkich prostych zdań. Mów konkretnie, o co ci chodzi. Nie mów "posprzątaj tu", tylko "włóż kredki do pudełka". Unikaj abstrakcji, mów jak do dziecka. Rozmowę z dzieckiem...