Kobieta, która była dopiero w pierwszym trymestrze ciąży, spodziewała się tęczowego dziecka. Obawiając się kolejnego poronienia, ona i jej mąż nie chcieli informować szerokiego grona rodziny i znajomych. Jednak radość pary była tak wielka, że postanowili wtajemniczyć jedynie najbliższą rodzinę, w tym mamę przyszłego ojca. Podekscytowana teściowa od razu opublikowała na Facebooku informację, że zostanie babcią. Przyszła mama opisała historię na forum Reddit.
Kobieta jest zrozpaczona. Uważa, że teściowa odebrała jej tę wyjątkową chwilę i możliwość pochwalenia się ciążą na własnych warunkach i zasadach, a przede wszystkim wtedy, kiedy sama będzie na to gotowa. Tym bardziej że po wcześniejszym poronieniu kolejna ciąża niosła ze sobą nie tylko ogromne szczęście i radość, ale też lęk i strach. Kobieta nie ukrywa rozgoryczenia; „Czy jestem szalona, myśląc, że powinna była poczekać na nasze ogłoszenie w mediach społecznościowych, zanim opublikuje u siebie? To nasza pierwsza udana ciąża po poronieniu i naprawdę nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła sama ogłosić tę wiadomość”. Chociaż w kolejnych słowach stara się usprawiedliwić teściową. Uważa bowiem, że zachowanie teściowej było bardziej bezmyślne i pod wpływem emocji, a nie ze złośliwości.
Wśród licznych komentarzy dominują te wspierające przyszłą mamę, ale też takie, w których uczestnicy nie kryją zdenerwowania zachowaniem teściowej, a także dzielą się swoją historią.
Autorka postu podziękowała wszystkim osobom zabierającym głos w sprawie: „Dzięki za wsparcie! Doceniam, że wszyscy dzielą się swoimi historiami i dają mi wirtualny uścisk w tym bardzo dziwnym czasie. Jestem przytłoczona tym, że tak wielu z was dzieli dokładnie to samo doświadczenie. To sprawia, że czuję się nieco mniej samotna. Dziękuję wam”. Po czym usunęła wpis na forum Reddit. Niestety nie wiemy, jak skończyła się ta historia.
Wszystkim osobom, które podejmują decyzje za inne osoby, ponieważ są przekonane o swojej racji i nieomylności lub swoje działanie zwykły usprawiedliwiać stwierdzeniem „nie mogłam się powstrzymać”, przypominamy, że nadgorliwość jest czasem gorsza od faszyzmu.
Źródło: news.yahoo.com
Piszemy też o:
– No cóż, może następnym razem się uda. Do trzech razy sztuka – teściowa westchnęła wymownie i wyszła z sali, stukając obcasami o posadzkę. Na swoją drugą, dopiero co urodzoną wnuczkę spojrzała tylko raz, z wyraźnym niesmakiem . Nawet jej nie dotknęła… Aż mnie zmroziło. Wiedziałam, co prawda, że w rodzinie Kuby liczą się tylko chłopcy. I mimo że od pierwszego USG mówiliśmy jego rodzicom, iż na świat przyjdzie nasza druga córka – do ostatniej chwili liczyli jednak na pomyłkę lekarzy i na to, że urodzę syna. No, ale takie zachowanie – tego było już za wiele! Co ta dziewczyneczka, słodko śpiąca jak aniołek, tym ludziom zawiniła, że tak ją potraktowali? Za kogo się uważali? Na dodatek świadkiem tego upokorzenia była moja siostra… Ze wstydu odwróciłam zaczerwienioną twarz do okna, licząc na to, że Lidka niczego nie zauważy. Niestety, przed bystrym okiem mojej siostry niewiele można było ukryć. Przyjrzała mi się bacznie i powiedziała: – A tę starą wiedźmę co dzisiaj ugryzło? Taka wielka pani, a nie wie, że jak się przychodzi do szpitala, do noworodka, to się nie denerwuje mamy i mówi same miłe rzeczy o maleństwie? – Ona tak zawsze… – odpowiedziałam cicho, kątem oka patrząc na słodko śpiącą Andżelikę – Nie mów, że do tej pory tego nie zauważyłaś. Ja już się przyzwyczaiłam. Natalka też – dodałam, nie potrafiąc ukryć łez, które nieoczekiwanie napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co czuje moja starsza córeczka przez to, że ma takich a nie innych dziadków! Nigdy nie przepadałam za swoją teściową Z wzajemnością zresztą. Ta okropna baba, dyrektorka miejscowego liceum, od pierwszej chwili, odkąd zaczęłam spotykać się z Kubą, dawała mi do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobra dla jej syna. – To kim twój tata jest? Listonoszem? – pytała na przykład...
Kiedy w sklepie spotkałam sąsiadkę, powiedziałam jej „dzień dobry” i byłam pewna, że jak zawsze przystaniemy na chwilę i wymienimy się nowinkami, ale… pani Wanda mnie zignorowała. Zwykle odpowiadała na moje pozdrowienie, a teraz weszła między półki i demonstracyjnie odwróciła się do mnie plecami. Zrobiło mi się przykro. I przyznam, że stchórzyłam – zamiast podejść do niej i poprosić o wyjaśnienie, o co właściwie chodzi, poszłam w drugą stronę. Wróciłam do domu, powłócząc nogami, jak bardzo zmęczony człowiek. Weszłam do kuchni, położyłam zakupy na stole i ciężko usiadłam na stołku. Spojrzałam na siatki – były w nich tylko podstawowe produkty: chleb, masło, mleko… Z bólem serca pomyślałam, że brakuje nutelli i chipsów. Nigdy nie jadłam takich świństw i zawsze krzyczałam na Sebastiana, że je kupuje, bo drogie i w dodatku niezdrowe, a teraz… Tak wiele bym dała, żeby usłyszeć trzask rozrywanej torebki chipsów, poczuć ich drażniący zapach… – Nie przed obiadem! – powiedziałabym natychmiast. – Tylko kilka, mamo! Obiad przecież też zjem! – usłyszałabym od syna. No pewnie, że zjadłby. Wiadomo, uwielbiał rósł. Zresztą potrzebował kalorii i już jakiś rok wcześniej z wiecznego niejadka, zmienił się w głodomora. Ale to się nie stanie… Sebastian nie wejdzie do kuchni i nie pocałuje mnie w policzek na powitanie, i już nigdy nic do mnie nie powie… Pomyślałam o sąsiadce, która mnie tak jawnie zignorowała w sklepie. „A więc paskudne plotki rozsiewane przez moją teściową dotarły już do mojego bloku” – wszystko stało się dla mnie jasne. Westchnęłam, a w oczach pojawiły się łzy. Moja teściowa nie była jedyną osobą, która oskarżała mnie o śmierć mojego syna. Sama także zastanawiałam się wielokrotnie, czy dobrze wtedy postąpiłam. Do końca życia będę miała wątpliwości… I...
Długo starałam się wyrozumiale traktować zachowanie teściowej, ale w końcu miarka się przebrała, i wybuchłam… Zawsze uważałam, że opowieści o wrednych i zatruwających życie teściowych są mocno przesadzone. Moje zdanie było takie: jak się starasz, tak masz. Bo przecież jakość relacji międzyludzkich zawsze zależy od dwóch stron, prawda? Dwie osoby muszą chcieć okazać sobie serdeczność. W każdym razie ja na swoją teściową nie narzekałam. Co prawda, patrząc na to, jak wychowała syna, mogłabym mieć do niej drobne zastrzeżenia, ale bez przesady. W końcu zajmowała się Bartkiem całkiem sama i, siłą rzeczy, pewnych spraw nie była w stanie mu wpoić. Ale ja najbardziej zwracałam uwagę na to, jaki ktoś jest dla drugiego człowieka, i tym, co ujęło mnie w moim przyszłym mężu, były właśnie jego dobroć i troska o drugą osobę. Wiedziałam, że będzie dbał o mnie i nasze dzieci najlepiej, jak tylko można. Pięć lat po ślubie mogłam z całym przekonaniem stwierdzić, że się nie pomyliłam. Bartek był dobrym, kochającym i troskliwym mężem. Niestety, jaki jest w roli ojca, nie mogłam się przekonać, bo po tych kilku latach małżeństwa nie doczekaliśmy się dzieci. Przeszliśmy szereg badań, ale lekarze nie stwierdzili, dlaczego nie możemy cieszyć się potomstwem. In vitro nie wchodziło w grę, więc powoli zaczynaliśmy się godzić z tym, że nie będziemy rodzicami. Dlatego gdy mając nieco ponad 40 lat, nagle poczułam się źle, nawet nie przypuszczałam, że mogę być w ciąży. Podejrzewałam u siebie schorzenia gastryczne, problemy z kręgosłupem, sercem, a nawet wczesną menopauzę, ale nie to, że rozwija się we mnie dziecko. Wielka radość, ale i wielki strach… A jednak tak było. Gdy upewniona przez ginekologa o prawie dwumiesięcznej ciąży wyszłam z gabinetu, trzęsły mi się nogi. Nie byłam w stanie sama wrócić do domu, więc...
