To, że moje dziecko jest chude, nie oznacza, że jest chore!

Chcemy, by nasze dzieci zdobywały laury, odnosiły w życiu sukcesy . iloraz inteligencji i skończyć najlepsze szkoły. Potrzebne jest także coś, co nazywamy inteligencją emocjonalną . Warto ją rozwijać.   Czasy, gdy dzieci musiały być bezwzględnie posłuszne, już się skończyły. Cieszysz się, gdy twoje dziecko ma swoje zdanie i nie pozwala rówieśnikom wejść sobie na głowę, bo wiesz, że to zaprocentuje w przyszłości odwagą w podejmowaniu wyzwań i umiejętnością bronienia swoich interesów. Z drugiej strony nie chcesz, by parło naprzód jak czołg, po trupach. Bo człowiek, który szanuje innych, umie się z nimi dogadać, potrafi ustąpić, ale kiedy trzeba, postawi na swoim – ma największe szanse powodzenia w życiu. Jak dziecko tego uczyć? I po co, skoro i tak będzie brało udział w dzisiejszym wyścigu szczurów ? Spróbujemy to wyjaśnić. Szkoła emocji Kiedyś uważano, że aby wiele osiągnąć, potrzebny jest wysoki iloraz inteligencji i wiedza. Dziś wiemy, że przydają się też umiejętności, które razem noszą nazwę inteligencji emocjonalnej (ang. EQ , Emotional Intelligence Quotient ). Składa się na nią wiara w siebie , znajomość własnych zalet i ograniczeń, chęć podejmowania wyzwań. A także empatia (czyli zdolność wczuwania się w doznania innych), umiejętność wzbudzania sympatii i zgodnej współpracy. Wysoki poziom inteligencji emocjonalnej Ludziom o wysokim EQ jest w życiu łatwiej. Są lubiani, mają szerokie grono znajomych (wtedy prościej np. znaleźć pracę, zwrócić się do innych o wsparcie). Chętniej zaprasza się ich do współpracy, bo wiedzą, jak radzić sobie w sytuacjach konfliktowych . W szkole, w miejscu pracy cieszą się sympatią , ceni się ich jako znajomych i współpracowników. Dzięki temu łatwiej im piąć się po szczeblach kariery i realizować marzenia. Czytaj też: 10 niegrzecznych...

Na jednym z forów internetowych dla mam wywiązała się dyskusja dotycząca zabobonów. Pewna użytkowniczka forum przytoczyła następujący fragment tekstu: „Matka chrzestna nie może być w ciąży. W przeciwnym razie grozi to odebraniem zdrowia dziecku, które nosi w brzuchu, albo dziecku, które podaje do chrztu – maleństwa mają sobie nawzajem odebrać zdrowie”. Zapytała, czy inne mamy wierzą w ten przesąd. Okazuje się, że zdania są bardzo podzielone. „Wiara w Boga i zabobony wykluczają się wzajemnie” Większość mam odpowiedziała, że nie wierzy w zabobony. Jako argument podawały fakt, iż wiara w Boga i przesądy wzajemnie się wykluczają. Kobiety jednogłośnie twierdziły, że „wierzą w Boga, a nie w zabobony”. Pojawiło się też wiele komentarzy określających wiarę w przesądy jako „komedię”, „głupotę”. „Ale średniowiecze! Oczywiście, że nie!” – napisała jedna z mam. „Ja będąc w trzecim trymestrze ciąży, podawałam dziecko do chrztu. Oboje są zdrowi. Nie należy wierzyć w taki przesąd” – dodała kolejna. Jedna z internautek bardzo trafnie podsumowała temat: „Chrzest to ma być z zasady piękne przeżycie, zmycie grzechu itd., a jednocześnie miałby się przyczynić do odebrania zdrowia dziecku? Totalna głupota”. Mamy podawały też przykłady z własnego doświadczenia negujące ten przesąd: „Ja byłam w ciąży, kiedy zostałam chrzestną. Ani mojemu dziecku nic się nie stało, ani mojej chrześnicy. Co za zabobony”. „Moja kuzynka 15 lat temu miała być chrzestną. Jak się okazało, że jest w ciąży – odmówiła. Urodziła córkę z bardzo poważną wadą serca, dziecko ledwo przeżyło. Także zbiegi okoliczności w takich sytuacjach są częste” – pisała kolejna. „Nie wierzę, ale...”...