Ekstremalny poród w święta? To mało powiedziane! Brawa dla tej mamy

O ciąży dowiedzieliśmy się w listopadzie. Nie mogliśmy się doczekać dnia, kiedy nasze maleństwo będzie wśród nas. Na szczęście ciąża przebiegała bezproblemowo .  Poród - czego się mam spodziewać? Cały czas próbowałam namówić mojego męża, by był przy mnie w trakcie porodu , ale bronił się przed tym jak mógł. Postanowiłam więc, że przy porodzie będzie mi  towarzyszyła przyjaciółka jeszcze z czasów podstawówki. Bałam się tego wydarzenia - nie wiedziałam co mnie czeka. Opowieści koleżanek różniły się, w filmach wszystko przebiegało szybko, bezboleśnie albo boleśnie i głośno.  Zaczęłam rodzić 13 sierpnia Tego dnia zdążyłam jeszcze posprzątać mieszkanie (mąż kończył remont kuchni). Wtedy pojawiły się skurcze po raz pierwszy. Zadzwoniłam do koleżanki, ustaliłyśmy, że jest za wcześnie, by jechać do szpitala - pojedziemy tam dopiero wieczorem.  W szpitalu Noc spędziłam na sali przedporodowej , a 14 sierpnia o 5.40 przeniesiono mnie na salę porodową . Przy porodzie miała mi towarzyszyć koleżanka, która ma dwoje własnych dzieci, więc wie "z czym to się je". Niestety nie miała z kim zostawić dzieci, więc poprosiłam, by przyjechał mój mąż . Wiedziałam, że nie chciał, ale ja chciałam mieć przy sobie kogoś bliskiego.  Gdy mąż dotarł do szpitala, poród był już w toku . Położna zapytała, czy chcę, by podano mi znieczulenie. Nie skorzystałam, poprosiłam o czas do namysłu. Gdy się namyśliłam i chciałam znieczulenie, było już za późno, bo miałam rozwarcie na 8 cm .    Czułam się jak pijana Pomyślałam: "Trudno się mówi, przeżyję". Jednak gdy skurcze się nasiliły , moje nastawienie psychiczne nie było już tak dobre. Mąż wspierał mnie jak potrafił, jednak bólu zmniejszyć nie mógł. Położna zaproponowała gaz, zgodziłam się od razu. "Wdech, wydech, wdech, wydech "... i odleciałam. Czułam się...

Chwila narodzin dziecka to piękny czas, ale bez wątpienia powinno się to odbywać w warunkach bezpiecznych dla dziecka i mamy pod okiem doświadczonej pomocy. Pewna rodzina z Lubomina przeżyła jednak chwile grozy podczas porodu. Rodząca została odesłana ze szpitala bez pomocy. Urodziła na tylnym siedzeniu samochodu, w lesie przy minusowych temperaturach. Gdy odejdą wody Późnym wieczorem 7 lutego pani Wiesława Rafałowicz dostała telefon od córki. Odeszły jej wody i pani Wiesława wiedziała, że muszą natychmiast jechać do szpitala. Choć planowali udać się do szpitala w Olsztynie, akcja porodowa zaczęła przebiegać tak dynamicznie , że postanowili podjechać do bliższego szpitala w Dobrym Mieście. Nie ma tam porodówki jednak liczyli, że uzyskają pomoc. Rodzice rodzącej poprosili pielęgniarkę o karetkę, która zawiezie ich córkę do Olsztyna. Wszystko działo się w dużych nerwach, bo poród przebiegał bardzo szybko. Niestety w szpitalu nie było wolnej karetki, a na izbie przyjęć usłyszeli, by zadzwonić na 112. Mimo wykonania telefonu, pomoc nie nadchodziła. Jak relacjonuje pani Wiesława, lekarz ze szpitala zasugerował, by jednak samemu jechać do oddalonego o 25 km Olsztyna. Przez cały czas rodząca krzyczała w bólach, a nikt z personelu nie sprawdził, w jakim jest stanie . Rodzice rodzącej pozostawieni sami sobie, przekonani, że nie mają innego wyjścia, ruszyli do Olsztyna. Ponownie próbowali wezwać karetkę do córki, maluszek jednak nie chciał czekać. Kilka minut drogi od szpitala w Dobrym Mieście przy -10 stopniach wyszła główka. Przerażeni dziadkowie ostatecznie postanowili zatrzymać pojazd na ciemnym poboczu. Zszokowani przyjęli poród przy otwartych drzwiach (samochód był zbyt mały, by udało się inaczej). Maluszka owinęli w kurtkę, a pępowinę obwiązali kawałkiem koszulki. Dopiero wtedy nadeszła pomoc. Do rodziny podjechała karetka, ale nie taka wysłana do...

Gdyby nie rewelacyjna pomoc policjantów z otwockiej drogówki , raczej nie udałoby się dojechać na czas na porodówkę do szpitala. W takich niecodziennych okolicznościach przyszły na świat bliźnięta – Oliwka i Marceli. Właściwi ludzie na właściwym miejscu Mama bliźniąt nie kryje wzruszenia i z całego serca jest wdzięczna policjantom za pomoc. Bez niej nie wiadomo, jakby wyglądał poród jej dzieci. Była w samochodzie w drodze do szpitala - akcja porodowa już się rozpoczęła, kobieta miała regularne skurcze. Wyjechała z domu w powiecie mińskim do szpitala w Warszawie, do przejechania było jeszcze 30 kilometrów. Samochód prowadził mąż, ale poród zaczął przyspieszać i kobieta poczuła, że każda minuta jest w tym momencie na wagę złota. Na świat miały przyjść bliźnięta, więc tym bardziej zaczęła się niepokoić.   Przyszła mama zadzwoniła na komendę policji z prośbą o pomoc w szybszym dotarciu do szpitala. Bała się, że utknie w samochodzie w korku i nie dojedzie na czas. Dyżurny oficer błyskawicznie skontaktował się z załogą ruchu drogowego, przekazując lokalizację samochodu rodzącej. Było to na drodze krajowej nr 17 w rejonie Woli Duckiej. Policjanci z drogówki: starszy sierżant Izabela Lipska i sierżant Marcin Jabłoński, ruszyli z Ostrowika w kierunku Warszawy. W Wiązownie dogonili samochód kobiety i dali kierowcy sygnał, aby ten jechał za nimi. Na sygnale do szpitala Do przejechania było 30 kilometrów - używając sygnałów świetlnych i dźwiękowych, policjanci pokonywali kolejne kilometry dzielące ich od Warszawy. Udało się! Kiedy tylko dotarli do szpitala, kobietą od razu zajęli się lekarze. Trafiła na salę porodową, gdzie urodziła córeczkę i synka : Oliwię i Marcela. Kobieta nie kryła swojej radości. Cały czas powtarza, jak bardzo pomogli jej policjanci. Kiedy już opadły emocje przyznała się, że po raz pierwszy w życiu...