Gdy obca kobieta skomentowała na basenie wygląd Lexi, młoda mama zachowała klasę i grzecznie odpowiedziała, dlaczego nie przejmuje się jej opinią. Opisała swoją historię na swoim profilu na Facebooku:
Dziś z moim 4-miesięcznym synkiem Christianem poszłam na basen. Gdy założyłam mu czapeczkę, nagle koło nas pojawiła się kobieta po pięćdziesiątce i zaczęła coś mówić. Najpierw zapytała mnie o wiek Christiana, ile waży i czy szybko zasypia. Później powiedziała, że jako matka powinnam nosić w publicznym miejscu zabudowany kostium, zwłaszcza, że na basenie są mężczyźni, ja przyszłam tutaj z dzieckiem, a moje ciało nie wygląda jeszcze najlepiej.
Każdy, kto mnie zna wie, że w innej sytuacji odpowiedziałabym coś tej szalonej kobiecie, ale zamiast tego po prostu się uśmiechnęłam, pocałowałam mojego syna i powiedziałam jej: "W czasie ciąży przytyłam prawie 23 kilogramy, a już udało mi się zrzucić 17. Urodziłam zdrowego i cudownego synka. Dzięki mojemu ciału mój synek ma co jeść. Także moje ciało nie jest najlepszym widokiem dla mężczyzn. Mam rozstępy, a mój brzuch pozostawia jeszcze wiele do życzenia. Ale to dowód, że zrobiłam coś niezwykłego – urodziłam dziecko, które mnie kocha, a ja dzięki niemu czuję się piękniejsza niż kiedykolwiek. I szczerze mówiąc nie obchodzi mnie, co myślą o mnie chude dziewczyny z małymi tyłkami, napaleni faceci czy starsze kobiety takie jak Pani. Miłego dnia.
Lexi nie chciała czekać na rekcję kobiety. W rozmowie z dziennikarką portalu The Bump powiedziała: "Stała tam czerwona ze wstydu, z otwartą buzią. Zanim zdążyła odpowiedzieć, odeszłam. Nie miałam ochoty słuchać tego, co miała mi jeszcze do powiedzenia".
Brawa dla tej mamy! Nikt nie powinien oceniać jej ciała, zwłaszcza zupełnie obca osoba. Jeśli młode mamy mają ochotę nosić bikini – proszę bardzo. Lexi wygląda fantastycznie!
Czytaj także: Jak zmienia się ciało po ciąży? Zrób quiz!
źródło: thebump.com, popularne.pl
Wiecie o czym marzę? Chciałabym zaprosić was, czytelniczki, na rozmowę/pogaduchy/zwierzenia... Usiadłybyśmy naprzeciwko siebie i każda opowiedziałaby o swoim macierzyństwie . O tym, kiedy zaczęła myśleć o dziecku, jak wielka jest jej miłość do niego i jak może ona boleć. Ale także o tym, że czasami tej miłości musiała się nauczyć, a myśl o narodzinach malucha, owszem, doprowadzała do łez, ale ze złości czy gniewu. A może niektóre z was przyznałyby, że instynkt macierzyński omija je szerokim łukiem i że nie chcą mieć dzieci? Każda z was to inna historia, wzruszenia, szczęście, radość, lęki i obawy... Wszystkie opowieści są bardzo, bardzo ważne. Kiedy dopada Instynkt macierzyński chodzi różnymi drogami. Czasami budzi się naprawdę bardzo wcześnie (przynajmniej tak się mówi, że to instynkt). Pewnie każda z was zna takie kobiety, które myślały o dziecku już jako nastolatki. Dla nich bycie mamą to sens życia , o niczym innym nie marzyły. I jeśli los nie pokrzyżował ich planów, bardzo szybko je realizowały. Młoda mama pisze na forum internetowym: „Mam dwuletnią córeczkę. Urodziłam ją, mając 19 lat. I nie żałuję tej decyzji! Macierzyństwo to wspaniała rzecz”. Instynkt pojawia się też, gdy kogoś mocno kochasz . I całą sobą czujesz, że tak, z TYM człowiekiem chcę żyć, chcę się zestarzeć i chcę mieć dzieci. Bez cienia wątpliwości. Znacie tę oszałamiającą radość, gdy nagle przychodzi ta pewność? To tak, jakby po burzy wpłynąć statkiem do spokojnego i bezpiecznego portu. Wiem, brzmi to pompatycznie, ale jakież to prawdziwe! Oczywiście zanim urodzi się dziecko, może minąć wiele lat, ale myśl o nim została zasiana. I od tej pory w tym domu, w tej rodzinie czeka się na nie bardzo, bardzo mocno. „Dopadł mnie instynkt macierzyński. Od jakiegoś czasu marzę o tym, by być w ciąży . Wybierać ubranka, czuć ruchy dziecka...
Dzieci pokazały jej, jak naprawdę powinna patrzeć na swoje ciało. Może i ty spróbujesz popatrzeć na siebie oczami dziecka? Bridgette White mama dwójki dzieci dzieli się swoją historią z innymi matkami, by przestały nienawidzić swoje ciała. Historia zaczyna się od fotografii, którą zrobił jej 7-letni syn, bez wiedzy mamy. Kiedy Brigette przeglądając zdjęcia w telefonie, znalazła fotografię samej siebie leżącej na plaży w kostiumie kąpielowym , była przerażona. Natychmiast chciała ją usunąć. Na swoim blogu napisała: "Moją pierwszą reakcją był szok! Kto zrobił mi takie ohydne zdjęcie?! Odraza i obrzydzenie niemal doprowadziły mnie do łez. Gdy chciałam je usunąć, do pokoju wszedł mój syn. - Czy wiesz coś o tym zdjęciu? - zapytałam go. Odwróciłam telefon w jego stronę, by mógł zobaczyć zdjęcie, a on się szczerze uśmiechnął. - Zrobiłem je, gdy byliśmy nad jeziorem Tahoe – odpowiedział i dodał - wyglądałaś tak pięknie, że nie mogłem się powstrzymać. Do pokoju wkroczyła moja córka i zerknęła na zdjęcie. - To mogłaby być pocztówka – powiedziała – jesteś taka piękna! Uwielbiam to zdjęcie! Wzięłam głęboki oddech. To był miód na moje serce. Najczęściej funkcjonuję w trybie skupiającym się na wadach i niedoskonałościach. Teraz zaczynam widzieć nieco więcej. Wciąż widzę moje fałdy tłuszczu (...) Widzę opuchnięte ramiona. Wciąż widzę kobietę w czarnym kostiumie próbującą ukryć problem z waga (...) Podobnie, jak wiele kobiet przez większość życia się odchudzam. Nigdy pewnie mi się to nie uda. Nie mam naturalnie szczupłego ciała. Nigdy będę miała. Teraz ważę najwięcej, biorąc pod uwagę ostatnie 10 lat. Póki, co... Nie pozwolę, by moja waga stała się przeszkodą w moim życiu. Będę nosić koszulki na ramiączka, letnie sukienki i kostiumy kąpielowe. Tego lata będę bawić się z moimi...
Mamy zawsze czują na sobie oceniający wzrok innych. Sąsiadek, pań z pobliskiego sklepu, słowem innych kobiet. Mężczyźni nie mają aż tak dużej tendencji do oceniania postępowań innych, zwłaszcza kobiet. Czemu jednak płeć piękna za te same przewinienia krytykuje matki, a jest w stanie odpuścić ojcom? Constance Hall - blogerka, opisała zdarzenie które przydarzyło jej się osobiście. Matka czwórki dzieci ma świadomość pewnych stereotypów rządzących światem, niemniej jednak czasem się przeciw nim buntuje. " Byłam na śniadaniu w kawiarni z przyjaciółmi i synkiem. Kiedy poszłam do łazienki zmienić mu pieluszkę, okazało się, że nie ma stolika do przewijania. Ponieważ kafejka była w parku, wyszłam więc na zewnątrz i zmieniłam dziecku pieluszkę kładąc go na trawie . Po chwili podeszła do mnie jakaś kobieta i powiedziała: Widziałam że przewijałaś tu dziecko, czy następnym razem możesz użyć stolika do przewijania? Gdy jej odpowiedziałam, że nie znalazłam takiego w kawiarni dodała, że jest taki, tylko w innej części budynku. Poczułam się głupio i dlatego, że nie znalazłam tego miejsca i dlatego, że obca osoba zwraca mi uwagę . Podziękowałam jej za podpowiedź. W następny weekend poszliśmy do parku całą rodziną . Poprosiłam mojego męża, by tym razem on zmienił dziecku pieluchę, więc położył dziecko na trawie i zaczął przewijać. Obok siedziała grupka mam, które... były zachwycone moim mężem. Z daleka było słychać ochy i achy, jak wspaniale sobie radzi i jakim jest świetnym ojcem. Nikt go nie skrytykował, nikt nie kazał mu iść do toalety. To za co ja oberwałam, mojego męża uczyniło królem parku. Tak samo jest, gdy odbieramy dzieci. Na mnie wiecznie spóźnioną i zalataną wszyscy patrzą z wyraźną niechęcią. Kiedy mój mąż odbiera dzieci, nawet gdy jest spóźniony, wszyscy patrzą z podziwem. Dlaczego od...
