Wałcz: 2-letni chłopiec chodził po parapecie na 3 piętrze!

15 października obchodzony jest Światowy Dzień Dziecka Utraconego . Data nie jest przypadkowa – to uśredniony termin porodu, jeżeli ciąża rozpoczęłaby się 1 stycznia. Dzień ten ma na celu zwiększenie świadomości oraz wrażliwości na temat poronień. Daje także rodzicom możliwość upamiętnienia swoich dzieci, które nigdy się nie narodziły. Historie innych kobiet potrafią dodać otuchy Wiele kobiet ma obawy, by mówić o swoich doświadczeniach związanych z tym bardzo wrażliwym tematem. Inne decydują się podzielić swoją historią, która dodaje otuchy kobietom z doświadczeniem poronienia. Świadomość, że „nie jestem sama” nie uleczy cierpienia, jednak może pomóc przejść przez tę ciężką drogę.  W naszym serwisie niejednokrotnie opisywałyśmy historie kobiet, które miały odwagę, ale także czuły potrzebę opowiedzenia swojej historii. Wśród nich były osoby znane, między innymi Agnieszka Woźniak-Starak, która wyznała, że dwukrotnie poroniła . Dziennikarka opowiedziała o tym w kontekście zaostrzenia prawa aborcyjnego w Polsce. O stracie dziecka opowiedziała również Maja Hyży . Wokalistka przyznała, że „ta tragedia zmienia wszystko”. Piosenkarka zdradziła, że czekała na kolejne, upragnione dziecko, jednak straciła ciążę. Jej zdaniem stało się to w wyniku stresu. Także Aleksandra Żebrowska  opublikowała smutne wyznanie . W 2020 roku zaskoczyła wszystkich informacją, że nie jest to jej trzecia ciąża. Żona Michała Żebrowskiego przyznała, że poza wsparciem rodziny, jedną z rzeczy, które podnosiły ją na duchu, była świadomość, że „tak wiele kobiet ma za sobą trudne historie”. Joanna Koroniewska rok temu również podzieliła się z fanami swoimi traumatycznymi przeżyciami . Na Instagramie aktorki pojawił się wpis, w którym jednoznacznie wyraziła swój sprzeciw po decyzji Trybunału Konstytucyjnego. Aktorka opowiedziała, jak wiele...

Film może nie był jakiś superwciągający, jednak dziesięć esemesów od mojej siostry skutecznie mnie rozproszyło. Ostatni brzmiał: „Oddzwoń, błagam!”. No więc wyszłam z kina i oddzwoniłam.    Odebrała Pola, moja siostrzenica.   – Cześć, ciocia! – zawołała radośnie. – Jutro do ciebie przychodzę, ale super! Pójdziemy na lody?   Tym sposobem dowiedziałam się, po co siostra tak wydzwaniała. Moje przypuszczenia potwierdziły się minutę później.   – Tak, muszę rano jechać do Poznania, a Pola kończy lekcje o dwunastej piętnaście. Możesz ją odebrać i przechować do wieczora? Błagam!   Westchnęłam ciężko i zwyczajowo wygłosiłam krótką przemowę o tym, że to, iż pracuję w domu, nie oznacza, że mam całe dnie wolne.    – Tak, ja wiem… przepraszam, naprawdę… – Joasia potulnie przyjęła reprymendę. – Ale dasz jej farby, jakąś kartkę i po prostu będzie malowała z tobą. Proszę…   Zgrzytnęłam zębami. Moje farby to nie były plakatówki z papierniczego za dwanaście złotych! Materiały, na których pracowałam, kosztowały setki złotych i na pewno nie zamierzałam dać ich do wypaćkania nadmiernie pobudzonej siedmiolatce! Oczywiście zgodziłam się zaopiekować siostrzenicą  Postanowiłam tylko, że tym razem nie przekroczy nawet progu mojej pracowni malarskiej. Ostatnio przewróciła butelkę z terpentyną i zaczęła dotykać niewyschniętego obrazu olejnego. Ten dzieciak to była chodząca katastrofa!   – Cześć, ciocia! – „katastrofa” skoczyła mi na szyję następnego dnia, kiedy przyszłam ją odebrać ze szkoły. – Ale się cieszę, że dzisiaj będę u ciebie! To moja ciocia! Jest malarką! Prawdziwą! – pochwaliła się trzem przechodzącym koleżankom. – Maluje obrazy! Namaluje mój portret!   Zbyłam jej słowa uśmiechem i czym prędzej zabrałam ją do cukierni.   – Ciocia, a kiedy znowu będziesz...

Piszę w imieniu swoim, ale przy okazji pewnie tysięcy innych matek, ojców i opiekunów dzieci chorych i niepełnosprawnych… O tym, że nasza Emilka nie będzie zdrowym dzieckiem, dowiedzieliśmy się, gdy byłam już w ciąży. Lekarka uprzedziła nas, że mała ma syndaktylię dwóch palców dłoni oraz krótszą rączkę. Jednak dopiero po porodzie dowiedzieliśmy się, co dokładnie jest naszemu dziecku: zrośnięte palce (jednak trzy) i prawa rączka krótsza o 6 centymetrów (dzisiaj już o 10 centymetrów). Poza tym nieprawidłowo wykształcone stawy. Wtedy jeszcze do końca nie wiedzieliśmy, co nas czeka. Wiedzieliśmy, że nie będzie łatwo, ale byłam pewna, że po prostu jedna operacja załatwi wszystko. Nic bardziej mylnego… Czekała nas przede wszystkim żmudna, długa i kosztowna rehabilitacja. Nie miałam na przykład pojęcia, że przez to, iż jedna ręka jest krótsza i mniej aktywna, Emilka jest narażona na skrzywienie kręgosłupa. Zagrożone są także jej bioderka. Dwa lata temu córeczka przeszła pierwszą operację, rozdzielenia palców, która na szczęście zakończyła się powodzeniem. Dzięki temu prawa dłoń jest coraz bardziej sprawna, choć do pełnej sprawności droga daleka.   Ćwiczymy z Emilką sami tyle, ile potrafimy. Poza tym na godzinę dziennie przychodzi do nas profesjonalny rehabilitant, którego musimy opłacać we własnym zakresie. Bez tego mała cofnęłaby się w rozwoju i wszystko, co osiągnęliśmy, poszłoby na marne. Czasem nie mamy siły – ani ja, ani Emilka. Ale wiem, że kilka dni lenistwa mogłoby zaprzepaścić kilka miesięcy ćwiczeń, więc zaciskam zęby, płaczę razem z córeczką i ćwiczymy dalej. Nawet kiedy któraś z nas jest chora, przeziębiona, zmęczona. Nie ma możliwości, by odpuścić sobie ćwiczenia i rehabilitację.   Już wiemy, że za kilkanaście, może kilkadziesiąt miesięcy czeka nas operacja wydłużenia prawej ręki. Nie mogę się jej...