Dosłownie minuty dzieliły od tego, aby poród dziecka odbierał jego tata w samochodzie. Warszawa, w przedświąteczną niedzielę, jak zapewne większość miast w Polsce była absolutnie zakorkowana w związku z gorączką bożonarodzeniowych zakupów. Dojechanie do szpitala z rodzącą kobieta było właściwie misją nie do wykonania. Jeden telefon uratował sytuację.
Tak wspomina swoją podróż tata. Teraz już jest tylko ogromna radość i duma z dziecka. Nerwy puściły, ale nie było za wesoło. Kiedy jego partnerka, pani Katarzyna zaczęła rodzić na dzień przed Wigilią, pan Grzegorz niezwłocznie wsiadł do samochodu, aby pojechać do szpitala na porodówkę.
Niestety nie mógł sobie wybrać gorszego momentu, jak i miejsca. Warszawa była dosłownie zatkana korkami w związku z przedświątecznymi zakupami, a już zwłaszcza okolice Mokotowa i ul. Marynarskiej, przez którą musiał jechać, były absolutnie nieprzejezdne. Zaledwie 4 kilometry dzieliły ich od szpitala przy ul. Wołoskiej, ale bezradnie stali w korku. Tymczasem poród bardzo przyspieszył. Partnerkę pana Grzegorza dzieliły dosłownie minuty od urodzenia dziecka. Nie było szans na dojechanie na czas na porodówkę.
Zdeterminowany mężczyzna wyjął komórkę i zadzwonił do mokotowskich policjantów z prośbą o pomoc. Funkcjonariusze używając świateł i sygnałów dźwiękowych, dotarli do samochodu z rodzicami. Policjantka usiadła obok rodzącej kobiety, żeby udzielić jej pomocy w razie zagrożenia i jednocześnie nawigowała przejętego tatę. Drugi policjant natomiast, jadąc przodem, pilotował samochód. W ten sposób rodząca błyskawicznie dotarła na szpitalną porodówkę. Po 30 minutach szczęśliwa pani Katarzyna tuliła w ramionach dziecko. Urodziła zdrowego chłopczyka, Jasia.
Ten poród był wielkim przeżyciem dla jego rodziców, ale i dla policjantów. Następnego dnia mundurowi odwiedzili parę w szpitalu i przynieśli w prezencie dla ich synka misia oraz kwiaty dla jego dzielnej mamy.
"Pomimo trudów codziennej służby dla takich chwil warto żyć" - tak podsumowali swoją akcję st. post. Eliza Borek-Jaksim i st. asp. Wiesław Jaguś z mokotowskiej policji. Rodzice Jasia podziękowali policjantom za bezcenną pomoc, nie wykluczając, że tak wyjątkowe narodziny w ich asyście być może oznaczają, iż ich synek zostanie w przyszłości policjantem.
Czy wasze porody też były tak emocjonujące? Podzielcie się swoim doświadczeniem w komentarzach.
Zapraszamy do naszej internetowej szkoły rodzenia:
Źródło: natemat.pl, policja.pl
Zobacz też:
Nie było żadnych objawów - żadnych mdłości, drażliwości na jakieś zapachy ani dziwnych zachcianek. Ba! Nawet w dniach spodziewanej miesiączki (aczkolwiek nie była ona nigdy zbyt regularna) pojawiało się lekkie krwawienie i jedynie to, że było tak skąpe, było powodem mojej wizyty u lekarza. Wybrałam się do swojego ginekologa. Krótki wywiad, rozebrałam się do badania USG. Po chwili usłyszałam: " Jest pani w ciąży; to 21. tydzień. Czy chce pani znać płeć? ". Myślałam, że zemdleję z wrażenia. Słowa wypowiedziane przez lekarza dudniły w mojej głowie, jak echo. Zaczęłam zadawać mnóstwo pytań: " Czy wszystko w porządku z dzieckiem? ", "Co teraz?", "Co mam zrobić?", "Czy dziecku nic nie będzie skoro tak intensywnie ćwiczyłam?". Na szczęście wszystko było w porządku, mój dzielny chłopiec (oczywiście od razu chciałam znać płeć dziecka ) rozwijał się prawidłowo, a nie miał łatwo! Teraz trzeba było szybciutko zrobić wszystkie badania, więc od razu w przychodni załatwiłam tyle ile się dało. Rozpraszał mnie tylko ciągle wibrujący telefon w kieszeni. Mój mąż wydzwaniał zniecierpliwiony , ponieważ czekał w samochodzie przed przychodnią i nie miał bladego pojęcia, jaką mam dla niego niespodziankę. Gdy wyszłam z przychodni, rozpłakałam się, bo dopiero teraz do mnie dotarło, co się wydarzyło. Mąż był przerażony, nie wiedział, co się dzieje. Przez łzy wydukałam cichutko "Jestem w ciąży". Jeszcze nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego! Ponad połowa ciąży była już za nami Szybciutko zrobiliśmy zakupy dla maleństwa. Gdy byłam w 25. tygodniu ciąży, nasz synek miał już dosłownie wszystko. Teraz odliczaliśmy już tylko dni do porodu. Wieczorem 5 września 2014 r. - dwa dni po terminie - zaczęły się skurcze . Szybciutko wskoczyłam do wanny, aby się upewnić, czy to na pewno "te" skurcze. Zdecydowanie nasiliły się w kąpieli. Ból...
Zaszłam w ciążę mając 24 lata. Byłam przerażona, nie wiedziałam, jak będzie wyglądać moje życie. Miałam masę obaw; nie wiedziałam, czy sprawdzę się w roli mamy. Huśtawka nastrojów Ale im większy stawał się mój brzuch, tym mniejsze były moje wątpliwości. Gdy poczułam pierwsze kopnięcie mojego synka , wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że z pomocą najbliższych na pewno sobie poradzę. Oczywiście miałam emocjonalną huśtawkę . Potrafiłam płakać bez powodu, często kłóciłam się ojcem mojego dziecka. Tych burzliwych dni było więcej niż tych pogodnych. Gdy brzuszek był coraz bardziej widoczny, w panice szykowałam ubranka, wózek, łóżeczko; chciałam mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. To oczywiście była lekka przesada, ale lepiej sie czułam, gdy wiedziałam, że mam już gotowy pokoik dla Jasia. Słyszałam wiele historii na temat zachcianek ciężarnych, lecz ja ich na szczęście nie miałam. Nie wiem, kto z nas dwojga bardziej się cieszył: ja czy mój partner (on głównie dlatego, że nie musiał biegać w nocy po sklepach, np. za agrestem). Może dlatego nie przytyłam za bardzo. Jedynie porodu się bałam . Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądało, czy będę czuła ból, czy go wytrzymam. A miałam obejrzeć film... Wreszcie nadszedł ten wyczekiwany moment. Byłam sama w domu, planowałam obejrzeć "Epokę lodowcową". Lecz ktoś pokrzyżował mi plany, bo postanowił opuścić mój brzuszek dwa dni wcześniej. Rano poczułam ból brzucha , uznałam, że to nic nadzwyczajnego i położyłam się na chwilę. Ale brzuch zaczął mnie boleć coraz bardziej. Domyśliłam się, że właśnie zaczęłam rodzić. Jak typowa gospodyni, zaczęłam rozmrażać mięso na obiad, by mój chłopak miał przygotowany obiad, gdy ja będę rodzić. Niestety nie dałam rady. Położyłam się do łóżka, zaczęłam do niego dzwonić, ale on nie odbierał...
Chwila narodzin dziecka to piękny czas, ale bez wątpienia powinno się to odbywać w warunkach bezpiecznych dla dziecka i mamy pod okiem doświadczonej pomocy. Pewna rodzina z Lubomina przeżyła jednak chwile grozy podczas porodu. Rodząca została odesłana ze szpitala bez pomocy. Urodziła na tylnym siedzeniu samochodu, w lesie przy minusowych temperaturach. Gdy odejdą wody Późnym wieczorem 7 lutego pani Wiesława Rafałowicz dostała telefon od córki. Odeszły jej wody i pani Wiesława wiedziała, że muszą natychmiast jechać do szpitala. Choć planowali udać się do szpitala w Olsztynie, akcja porodowa zaczęła przebiegać tak dynamicznie , że postanowili podjechać do bliższego szpitala w Dobrym Mieście. Nie ma tam porodówki jednak liczyli, że uzyskają pomoc. Rodzice rodzącej poprosili pielęgniarkę o karetkę, która zawiezie ich córkę do Olsztyna. Wszystko działo się w dużych nerwach, bo poród przebiegał bardzo szybko. Niestety w szpitalu nie było wolnej karetki, a na izbie przyjęć usłyszeli, by zadzwonić na 112. Mimo wykonania telefonu, pomoc nie nadchodziła. Jak relacjonuje pani Wiesława, lekarz ze szpitala zasugerował, by jednak samemu jechać do oddalonego o 25 km Olsztyna. Przez cały czas rodząca krzyczała w bólach, a nikt z personelu nie sprawdził, w jakim jest stanie . Rodzice rodzącej pozostawieni sami sobie, przekonani, że nie mają innego wyjścia, ruszyli do Olsztyna. Ponownie próbowali wezwać karetkę do córki, maluszek jednak nie chciał czekać. Kilka minut drogi od szpitala w Dobrym Mieście przy -10 stopniach wyszła główka. Przerażeni dziadkowie ostatecznie postanowili zatrzymać pojazd na ciemnym poboczu. Zszokowani przyjęli poród przy otwartych drzwiach (samochód był zbyt mały, by udało się inaczej). Maluszka owinęli w kurtkę, a pępowinę obwiązali kawałkiem koszulki. Dopiero wtedy nadeszła pomoc. Do rodziny podjechała karetka, ale nie taka wysłana do...
