Zryte trawniki przed posesjami. Zdjęcia kilkunastu dzików, które nie pozwalają wjechać na posesję. Spacerujące watahy o poranku, w południe, wieczorem… Od kilku miesięcy to jest nasza codzienność. Władze miasta próbowały już wszystkiego (w lesie stała nawet jakaś wielka pułapka, złapane w nią dziki były wywożone do innych lasów). Kiedy zapadła decyzja o odstrzale zwierząt – połowa mieszkańców zaczęła protestować! Wśród nich są nawet matki małych dzieci!
Rozumiem, że ktoś może kochać przyrodę, nie jeść mięsa, nie nosić futer. Każdy ma do tego prawo. Ale ja czuję, że we własnym mieście, w którym płacę podatki, jako matka dwójki dzieci jestem mniej ważna od lochy ze stadem warchlaków. Bo bezpieczeństwo naszych dzieci liczy się mniej od bezpieczeństwa małych dzików! Przecież to jest chore!
Wszędzie jeździmy samochodem. Nie wychodzimy na spacery ani na rowerek. Czytam wpisy na miejskim forum i wiem, że boję się nie tylko ja, ale i wiele innych matek. I najbardziej dziwię się właśnie matkom, które podpisały petycję przeciwko odstrzałowi dzików.
Czy zawsze musi być tak, że dopiero jak coś się stanie, to jest lament i wielka rozpacz? Czy trzeba czekać, aż dziki kogoś zaatakują? Przecież to są tylko zwierzęta.
Mam gdzieś te wszystkie społeczne akcje sprzątania lasów i miasta ze śmieci, które wabią dziki. Mam gdzieś, czy jacyś idioci przestaną dokarmiać dziki, wyrzucając przed domem obierki i resztki obiadu. Mam gdzieś, że miasto sprzedało działki w lasach i tam już coraz więcej domków jednorodzinnych (rzekomo właśnie to – tak jak budowy dróg połączonych z wycinką lasów – wpływa na to, że dziki mają coraz mniej leśnej przestrzeni dla siebie). Powtarzam: mam to gdzieś. Ja chcę tylko móc spokojnie wyjść z dziećmi z domu! I popieram wszystkich, którzy żądają odstrzału dzików – nie tylko w moim mieście, ale w całym kraju.
Paula
Piszemy też o:
„Jestem oburzona trwającą od lat nagonką na nauczycieli. Co chwilę czytam w mediach, że w głowach nam się poprzewracało, że oczekujemy podwyżek za nic. To ja wam powiem, co to jest to >>za nic<<! Jestem nauczycielem dyplomowanym, z wykształcenia oligofrenopedagożką, czyli pedagogiem specjalnym. Studia wybrałam świadomie, a w zawodzie pracuję już 30 lat. I niejedną zmianę w systemie edukacji przeżyłam. I co mnie boli? Czuję, jak społeczeństwo od lat wylewa nam, nauczycielom wiadro pomyj na głowę, a kompletnie nie ma pojęcia, jak wygląda praca w szkole. Widzą tylko przywileje. Skoro tak dobrze być nauczycielem, to dlaczego są braki kadrowe?! Płacisz za swoje albo wylatujesz W swojej karierze ukończyłam trzy rodzaje studiów podyplomowych, aby móc uczyć dzieci. Świetnie, brawo, że się rozwijasz! – ktoś mi powie. Ale nikt nie widzi tego, że po pierwsze musiałam za nie zapłacić, jak większość, jeśli nie wszyscy nauczyciele, z własnej kieszeni, a na szkolenia jeździć we własnym czasie wolnym. Po trzecie, co jest tajemnicą poliszynela, nauczyciele często dostają ultimatum: albo dostosujesz swoje wykształcenie do zmian w programach nauczania, albo kończymy współpracę. Na jedne studia podyplomowe musiałam dojeżdżać z ponad 200 km, a także opłacać sobie nocleg. Kto za to płacił? Ja! I co, nadal jest tak fajnie? To praca obciążająca psychicznie Kocham swoją pracę, uwielbiam dzieci (sama mam dwie dorosłe córki) i nie wyobrażam sobie innej. Dlatego tak mnie boli to, co społeczeństwo mówi o nauczycielach. I boli mnie, że wszystkich nauczycieli wrzuca się do jednego worka. A przecież są różne szkoły, różne wymagania, różne dzieci, a także różni są rodzice. Od 30 lat pracuję w szkole specjalnej i powiem jedno: praca nauczyciela daje ogrom satysfakcji, ale to bardzo, bardzo trudna praca. Niesamowicie obciążająca...
Lata temu postanowiłam, że nazwę swojego synka Maciek. Uwielbiam to imię, kojarzy mi się ze wspaniałymi ludźmi. Wierzę też, że poprzez imiona, które nadajemy dzieciom, przekazujemy im określoną energię i pewne cechy, które dziecko będzie posiadać w przyszłości. Moja przyjaciółka poroniła ciążę Cztery miesiące temu udało mi się zajść w wymarzoną ciążę. Ten maluszek będzie naprawdę upragniony i wyczekany. I wiem, że będzie to Maciek. Postanowiłam to już dawno, a teraz czuję też, że ta żywa istotka w moim brzuchu nie jest po prostu dzieckiem, tylko Maćkiem, tym właśnie konkretnym Maćkiem – moim synkiem. Ta historia ma jednak też drugą stronę. Moja przyjaciółka Ola zaszła w ciążę ponad dwa lata temu. Ona też swojego synka chciała nazwać Maciek... Nie mówiłam jej o tym, jak w przyszłości będę chciała nazwać dziecko, wtedy jeszcze moja ciąża była tylko w sferze marzeń i planów, jej była realna. Ona jednak poroniła... Będę konsekwentna i nazwę dziecko tak, jak planowałam Gdyby Ola urodziła, nie nazwałabym tak dziecka – nawet w codziennych sytuacjach byłoby to jakoś niezręczne, dziwne. Ale z racji tego, że już nie wykorzysta tego imienia – zdecydowałam, że nie będę zmieniać swoich planów i nazwę synka właśnie tak, jak chciałam. Zdaję sobie sprawę, że gdy ona dowie się o mojej decyzji, to na początku może ją to zaboleć, urazić. Wychodzę jednak z założenia, że to tylko moment, chwila, która szybko minie. A jeśli ja nie nazwę swojego dziecka tak, jak chcę – będę tego żałować do końca życia. Uważam, że nie robię nic złego, nie ukradłam jej tego imienia. Obawiam się, że momentami może jej to przypominać o poronieniu, ale idąc takim tokiem myślenia – doszłabym do absurdalnych wniosków, bo wtedy cała moja ciąża mogłaby jej się źle kojarzyć. ...
Mój mąż był moją pierwszą prawdziwą miłością – jesteśmy razem, odkąd zaczęłam studia. Na czwartym roku prawa dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Mała Amelka pokrzyżowała moje plany, ponieważ chciałam skończyć studia, zrobić aplikację, rozwijać się. Ale z drugiej strony byłam strasznie szczęśliwa, kochałam Marka, swojego ówczesnego chłopaka. Szybko wzięliśmy ślub i rozpoczęliśmy nowy etap życia. Studia zostawiłam, wtedy wydawało mi się, że poświęcenie się dla rodziny będzie najlepszym rozwiązaniem. Marek pracował, dobrze zarabiał, więc żyliśmy na fajnym poziomie – nie były to kokosy, ale na nic nam nie brakowało. Ja zajmowałam się domem i dziećmi – bo 3 lata po Amelce na świat przyszedł Staś, nasz synek. Początki problemów... Przez pierwsze kilka lat wszystko układało się dobrze, były kłótnie – jak w każdym małżeństwie, ale szybko godziliśmy się i dochodziliśmy do porozumienia. Starałam się być idealną mamą i żoną, przykładną panią domu. Nie robiłam tego z poczucia obowiązku, tylko dlatego, że kochałam swoją rodzinę, chciałam dla niej jak najlepiej. W głowie miałam jednak ciągle myśl, żeby wrócić na studia, później zacząć pracę, rozwijać się. Ale zawsze były ważniejsze rzeczy od tego. Prawie rok temu mój mąż awansował. I wszystko się zmieniło, on przede wszystkim się zmienił. Kolokwialnie mówiąc – woda sodowa uderzyła mu do głowy. Fakt, zaczął mieć znacznie więcej pracy, ale to nie jest usprawiedliwienie na wszystko. Teraz praktycznie nie spędza czasu z dziećmi. Zaczął traktować mnie „z góry”, nie ma dnia, żebyśmy się nie kłócili. Czuję, że traktuje mnie po prostu źle, coraz częściej też sięga do kieliszka i robi się agresywny w stosunku do mnie. W dodatku przez ostatnie lata byłam przekonana, że mamy oszczędności, a kilka...
