„Wiedział, że mam masę pracy, ale zostawił mnie samą z chorym dzieckiem, bo szef zaproponował mu świętowanie… Dnia Chłopaka” [LIST DO REDAKCJI]

Lata temu postanowiłam, że nazwę swojego synka Maciek. Uwielbiam to imię, kojarzy mi się ze wspaniałymi ludźmi. Wierzę też, że poprzez imiona, które nadajemy dzieciom, przekazujemy im określoną energię i  pewne cechy, które dziecko będzie posiadać w przyszłości. Moja przyjaciółka poroniła ciążę Cztery miesiące temu udało mi się zajść w wymarzoną ciążę. Ten maluszek będzie naprawdę upragniony i wyczekany. I wiem, że będzie to Maciek. Postanowiłam to już dawno, a teraz czuję też, że ta żywa istotka w moim brzuchu nie jest po prostu dzieckiem, tylko Maćkiem, tym właśnie konkretnym Maćkiem – moim synkiem. Ta historia ma jednak też drugą stronę. Moja przyjaciółka Ola zaszła w ciążę ponad dwa lata temu. Ona też swojego synka chciała nazwać Maciek... Nie mówiłam jej o tym, jak w przyszłości będę chciała nazwać dziecko, wtedy jeszcze moja ciąża była tylko w sferze marzeń i planów, jej była realna. Ona jednak poroniła... Będę konsekwentna i nazwę dziecko tak, jak planowałam Gdyby Ola urodziła, nie nazwałabym tak dziecka – nawet w codziennych sytuacjach byłoby to jakoś niezręczne, dziwne. Ale z racji tego, że już nie wykorzysta tego imienia – zdecydowałam, że nie będę zmieniać swoich planów i nazwę synka właśnie tak, jak chciałam. Zdaję sobie sprawę, że gdy ona dowie się o mojej decyzji, to na początku może ją to zaboleć, urazić. Wychodzę jednak z założenia, że to tylko moment, chwila, która szybko minie. A jeśli ja nie nazwę swojego dziecka tak, jak chcę – będę tego żałować do końca życia. Uważam, że nie robię nic złego, nie ukradłam jej tego imienia. Obawiam się, że momentami może jej to przypominać o poronieniu, ale idąc takim tokiem myślenia – doszłabym do absurdalnych wniosków, bo wtedy cała moja ciąża mogłaby jej się źle kojarzyć. ...

„Jestem oburzona trwającą od lat nagonką na nauczycieli. Co chwilę czytam w mediach, że w głowach nam się poprzewracało, że oczekujemy podwyżek za nic. To ja wam powiem, co to jest to >>za nic<<! Jestem nauczycielem dyplomowanym, z wykształcenia oligofrenopedagożką, czyli pedagogiem specjalnym. Studia wybrałam świadomie, a w zawodzie pracuję już 30 lat. I niejedną zmianę w systemie edukacji przeżyłam. I co mnie boli? Czuję, jak społeczeństwo od lat wylewa nam, nauczycielom wiadro pomyj na głowę, a kompletnie nie ma pojęcia, jak wygląda praca w szkole. Widzą tylko przywileje. Skoro tak dobrze być nauczycielem, to dlaczego są braki kadrowe?! Płacisz za swoje albo wylatujesz W swojej karierze ukończyłam trzy rodzaje studiów podyplomowych, aby móc uczyć dzieci. Świetnie, brawo, że się rozwijasz! – ktoś mi powie. Ale nikt nie widzi tego, że po pierwsze musiałam za nie zapłacić, jak większość, jeśli nie wszyscy nauczyciele, z własnej kieszeni, a na szkolenia jeździć we własnym czasie wolnym. Po trzecie, co jest tajemnicą poliszynela, nauczyciele często dostają ultimatum: albo dostosujesz swoje wykształcenie do zmian w programach nauczania, albo kończymy współpracę. Na jedne studia podyplomowe musiałam dojeżdżać z ponad 200 km, a także opłacać sobie nocleg. Kto za to płacił? Ja! I co, nadal jest tak fajnie? To praca obciążająca psychicznie Kocham swoją pracę, uwielbiam dzieci (sama mam dwie dorosłe córki) i nie wyobrażam sobie innej. Dlatego tak mnie boli to, co społeczeństwo mówi o nauczycielach. I boli mnie, że wszystkich nauczycieli wrzuca się do jednego worka. A przecież są różne szkoły, różne wymagania, różne dzieci, a także różni są rodzice. Od 30 lat pracuję w szkole specjalnej i powiem jedno: praca nauczyciela daje ogrom satysfakcji, ale to bardzo, bardzo trudna praca. Niesamowicie obciążająca...

To już nawet nie chodzi tylko o to, że Agusia ma problem z adaptacją. Jej krzyki przeszkadzają innym dzieciom, trudno im się bawić i brać udział w zajęciach. Panie rozkładają ręce. Moje dziecko wyje w przedszkolu, to trwa pół dnia! Agusia właśnie skończyła 3 latka i myślę, że powinna już być gotowa do przedszkola. Oczywiście, jest do mnie bardzo przywiązana, ale jak zostawała z babcią, to nigdy nie płakała. Nie wiem, co się dzieje w tym przedszkolu, na moje oko wszystko jest ok, w salach dużo zabawek, panie młode, miłe. A jak przychodzę po córkę po południu, to codziennie słyszę, że rano przepłakała 4 godziny i nic nie dało się z tym zrobić. Panie zaczęły patrzeć na nas wilkiem. Kiedy rano otwieramy drzwi do sali, widzę to przewracanie oczami. Rozumiem ich frustrację. Pamiętam, jak łzy leciały mi po policzkach, kiedy Agusia darła się bez końca jako niemowlę. Wierzę, że panie w przedszkolu robią, co mogą, ale przecież mają jeszcze pod opieką dwudziestkę innych dzieci. Te maluszki podobno zaczęły unikać mojej córki, boją się jej wycia. Co robić, żeby szybciej przyzwyczaiła się do przedszkola? Wiedziałam, że początki będą trudne, ale żeby aż tak? Wcale nie zmuszam jej, żeby tam chodziła, staram się spokojnie rozmawiać, tłumaczyć... I ona nawet czasem chętnie idzie, a potem siada i wyje. Czy to minie? Roksana Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: „Nie dziwię się, że nauczycielki nie chcą pracować w przedszkolu za marne grosze. Za prywatną opiekę płacę im podwójną stawkę” [LIST DO REDAKCJI] „Moje dziecko nie znosi leżakować, ale panie w przedszkolu je zmuszają” [LIST DO REDAKCJI] „Dwa tygodnie...