„Wybiegłam z domu, zostawiając płaczącą córkę. Moja depresja mogła skończyć się tragedią” [LIST DO REDAKCJI]

Narodziny Mani były jednym z najpiękniejszych dni w moim życiu. Była taka malutka, różowiutka, tak pięknie pachniała… Czekałam na nią kilka lat, marzyłam o niej, nie mogłam się doczekać, aż wezmę ją w ramiona. Dziś Mania ma 4 lata, a ja… jestem wykończona. I choć kiedyś planowaliśmy z Filipem, że będziemy mieć dużą rodzinę – dziś już nie chcę. Nie mogę. Wszyscy pytają o dzieci. O mnie nikt nie myśli Są dni, kiedy jestem wykończona. Kiedy po całym dniu pracy, opieki nad Manią, dbania o dom, padam na twarz. Filip jest wspaniałym partnerem i ojcem. Oboje pracujemy (on prowadzi ze swoim ojcem firmę, ja pracuję zdalnie kilka godzin dziennie – jestem tłumaczką), dzielimy się obowiązkami, robimy zakupy, sprzątamy, gotujemy. Jest tak, jak zawsze chciałam – jesteśmy zespołem, drużyną, jak równy z równym. Ale na koniec dnia to ja jestem tą, która obrywa najbardziej, a pokazać, że mi źle, przecież nie powinnam – bo jestem matką, muszę to znosić. Macierzyństwo mnie uskrzydla i wypala jednocześnie. Kiedy Mania wyjeżdża do moich rodziców i nie widzę jej kilka dni, tak się cieszę, że mogę odetchnąć! I jednocześnie tak za nią tęsknię… Myślę, że nie dałabym rady z kolejnym dzieckiem. Nie zniosłabym tego strachu, tej odpowiedzialności, tej frustracji i złości, które się czasem pojawiają. Tej miłości – nieporównywalnej z żadną inną. Tyle mówi się o równouprawnieniu, o kobietach niezależnych, które same podejmują decyzje – a jednak presja dotycząca posiadania rodziny jest ogromna. Myślałam, że kiedy urodzę dziecko, będę miała spokój. Jednak non stop słyszę to samo: od mojej mamy i mamy Filipa, które chcą kolejnego wnuczka lub wnuczkę. Od koleżanek, które mają dwoje, troje dzieci – że przecież Mania musi mieć rodzeństwo, a nas stać, by utrzymać jeszcze co najmniej jedno dziecko. Jakiś czas temu na placu zabaw zagadała do mnie...

Ostatnie pół roku to koszmar. Mamy dwie córki (4 i 6 lat). I Julia, i Emilka chodzą do przedszkola, chyba że są chore albo na kwarantannie. Czyli często. Kto wtedy z nimi zostaje? Ja. Mimo że dla naszych finansów zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby to jednak żona szła na zwolnienie. Zarabiam trzy razy tyle, co ona, ale opiekując się dziećmi, dostaję 80 procent płacy minimalnej (jestem na działalności gospodarczej). W ostatnim czasie naprawdę straciliśmy naprawdę sporo kasy. Nie mówiąc o tym, że spóźniam się z projektami i chłopaki z pracy powoli mają dość moich urlopów. „Każdy weekend bez niej to był jakiś dramat” Mieliśmy przedsmak tego, co się właśnie dzieje, kiedy Kasia zdecydowała, że zrobi podyplomówkę z kosmetologii (z wykształcenia jest biologiem). Miała zajęcia w weekendy i znikała na całe soboty i niedziele. Zaciskałem zęby, bo było mi ciężko zajmować się dziewczynkami i domem. Zwłaszcza że od poniedziałku do piątku naprawdę się nie obijałem. Pracuję w dwóch firmach jako programista, często robię kilka projektów jednocześnie. Ale wiedziałem, że jej zależy, że ta kosmetologia to jej pasja. I że na pewno dobrze jej robią takie „wyjścia do ludzi”. Faktycznie odżyła. W przeciwieństwie do mnie – każdy weekend bez niej to był jakiś dramat. Miałem zero czasu dla siebie, bo: śniadanka, obiadki, kolacje, pranie, wieszanie prania, składanie prania, zakupy, place zabaw. Ale zacisnąłem zęby i dawaliśmy sobie z dziewczynkami radę. „Kto jest bardziej zmęczony, kto jest większym egoistą” Młodsza córka poszła do przedszkola we wrześniu. Żona już w wakacje zaczęła szukać pracy. I znalazła. Jest zachwycona, mimo że dojazd samochodem w jedną stronę zajmuje jej ponad godzinę. W sumie to cieszyłem się, że pokonała strach przed jazdą samochodem po Warszawie… Kasia pracuje w różnych godzinach (od poniedziałku do soboty), ale...

Druga koleżanka (która ma trzy córki) mówi, że jej dzieci między 3. a 4. rokiem życia już były pod tym względem zupełnie samodzielne. Rozmawiałam też z mamą i teściową… Wiem, że to trochę tabu Wiem, że nie jest to zbyt uroczy temat, może nawet jest to temat tabu. Z drugiej strony wiem też, że może być to kwestia indywidualna. Tak jak to, że dzieci w różnym wieku nabywają różne umiejętności (jak np. samodzielne wiązanie sznurowadeł czy sprzątanie w swoim pokoju). W pewnym sensie higiena po zrobieniu kupy to coś innego niż pisanie czy czytanie, z czym dziecko może mieć problem niezwiązany z postawą rodziców… Chłopcy bardziej niesamodzielni? Mam jedno dziecko. Zosia niedawno skończyła 5 lat. Jest dość samodzielną dziewczynką. Sama się ubiera, pomaga nam nakrywać do stołu, chętnie wykonuje proste czynności przy przygotowywaniu posiłków. Wie, że codziennie rano trzeba brać czyste majteczki i skarpetki z szuflady… Jednak do tej pory po wizycie w toalecie za każdym razem wołała nas, żebyśmy wytarli jej pupę, ja lub mąż Według męża jako pięciolatka powinna radzić sobie sama. Uważa wręcz, że nie powinnam też kontrolować sytuacji, tylko zaufać, że córka sobie poradzi. A jak sobie nie poradzi raz, to kolejny raz będzie wiedziała, co trzeba zrobić, by było dobrze. Z ciekawości zapytałam teściową, ile lat miał Marek, kiedy przestała mu podcierać tyłek. Okazało się, że kiedy był w II klasie. Może nie było to zbyt eleganckie, ale przy najbliższej okazji mu to wygarnęłam… „Takie głupoty” czy poważna sprawa? Rozmawiałam też z moją mamą i powiedziała, że nie pamięta „takich głupot”. Jednocześnie stanęła po stronie męża, uważając, że dzieci w wieku przedszkolnym powinny to potrafić. „Chyba że chcesz jak Małgośka Jackowi wycierać d*pę do piętnastego roku życia” – dodała. Małgośka to koleżanka mojej mamy....