Aela, mimo kilku poronień, walczy o bycie mamą. W piękny sposób opisała, jak zmienia się jej ciało w ciąży i dlaczego jest w nim szaleńczo zakochana. Przeczytajcie jej wpis jest wzruszający!
Może to dlatego, że zbliżam się do 40, a może dlatego, że miałam wiele trudności z zajściem w ciążę, ale jestem szaleńczo zakochana w moim ciążowym ciele.
Nie wiem, czy myślałabym tak samo, gdybym była młodsza albo moja droga do bycia mamą byłaby łatwiejsza. Jest kilka pięknych części mojego ciała: rosnący brzuszek, pełne piersi, promienna cera. Łatwo jest je kochać. Są jednak te "brzydkie" objawy ciąży i jestem w nich całkowicie zakochana: pajączki na nogach, włókniaki na szyi, pękające naczynka krwionośne na ramionach i twarzy. Wszystko to kocham.
Rozumiem, że te wszystkie zmiany w ciele mogą być dla kobiet trudne, ale dla mnie, powód, dla którego się pojawiają, jest najpiękniejszy. Jestem pewna, że przez wszystkie moje poronienia doceniam ten stan jeszcze bardziej. Nawet te brzydkie objawy przypominają o tym cudzie, o tym, że rośnie we mnie dziecko. Nie jestem w stanie patrzeć na nie i nie widzieć, że to samo piękno, nadzieja i odwaga.
Moje nogi wyglądają teraz jak pajęcze pole bitwy. Ale zamiast brzydkich żyłek, które powinnam usunąć u dermatologa, widzę gwiazdy miłości, które przesyła mi moja rosnąca córeczka. (...) Patrzę na pękające naczynka pokrywające moje ramiona, twarz i dekolt i widzę pierwsze pocałunki mojej córeczki. Jeśli każdy z tych znaków jest buziakiem, jak mogłabym uważać je za brzydkie? Mam nadzieję, ze dostanę kolejny milion całusków, nieważne w jakiej formie. To wszystko będzie mi przypominało o narodzinach mojej córki, będę to kochać i przypominać sobie cudowny czas, kiedy moje ciało było w końcu zdolne do tego, o co walczyłam przez lata. Kocham to wszystko. I będę szaleńczo kochać moje perfekcyjnie nieidealne ciało.
Porównanie naczynek do pierwszych pocałunków maluszka jest naprawdę urocze... Jak zmieniły się wasze ciała po ciąży? Pogodziłyście się z tymi zmianami? Piszcie w komentarzach!
Czytaj także: Wiesz, jak zmienia się ciało po ciąży? Zrób quiz!
źródło: babble.com
"Nie jest łatwo ignorować to, co ludzie mówią o twoim ciele" Po urodzeniu 3 dzieci, wiem, czego się spodziewać po porodzie. Tydzień albo dwa później zaczynam dostawać komplementy. Mówią mi, że świetnie wyglądam, pytają, co robię, ja dziękuję i mówię, że nic, że tylko karmię piersią na żądanie. Po kilku tygodniach komplementy cichną, bo moja waga już nie spada. Zaczynam dostawać zaproszenia do grup fitness, zachęcają mnie do kupna cudownych kosmetyków odchudzających, żebym odzyskała sylwetkę sprzed ciąży – tymi słowami zaczęła swój wpis Mary Sauer, mama 3 dzieci. Przyznajcie: brzmi choć trochę znajomo? Mary opublikowała w serwisie Romper wpis, pod którym mogłyby się podpisać niemal wszystkie mamy. Prawie każda kobieta po porodzie jest rozdarta pomiędzy dwoma stronami: tą, która każe jej kochać swoje ciało i w pełni je akceptować i tą drugą, dla której powrót do figury sprzed ciąży jest najważniejszym celem. Jak się w tym wszystkim odnaleźć? "Marzę, żeby ludzie w końcu przestali mówić o ciele po ciąży" Urodziłam 2 miesiące temu, nie gadam o zrzuceniu zbędnych kilogramów, nie bronię mojego prawa do bycia szczęśliwą niezależnie od rozmiaru. Zamiast tego, po prostu chcę przestać mówić o moim ciele. Szczerze mówiąc, w życiu pracującej matki 3 dzieci tego typu gadki, o tym, jak wyglądam i czy to dobrze, zaczynają mnie strasznie wkurzać. [...] Jestem wykończona gadaniem o ciałach po porodzie, bo mamy mają wiele ważniejszych spraw na głowie i nie bardzo się przejmują tym, jak wyglądają. Dlaczego nikt nas nie pyta, jak się czujemy? Czy mamy czas dla siebie ? Czy można nam jakoś pomóc? Przez większość dni jestem tak zajęta, że moje ciało to ostatnia rzecz, o której myślę. Chcę wstawać rano i wygodnie się ubierać, nie przejmując się tym, jak wyglądam. Chcę wykonywać wszystkie obowiązki bez zastanawiania...
Dostałyśmy ponad 100 wypowiedzi, z których każda to oddzielna opowieść o życiu po porodzie. Co się zmienia wokół? Co się zmienia w nas samych? Przeczytajcie opowieści trzech mamy i jednego ojca. Edyta Chmura: 1. Nigdy nie czułam w sobie instynktu macierzyńskiego, a po urodzeniu synka okazało się, że doskonale potrafię się nim zająć. 2. Małe dzieci uważałam za hałasujące, egoistyczne, ciągle czegoś potrzebujące szkodniki... teraz w każdym dziecku widzę aniołka. Każdym – nie tylko w swoim. 3. Kolejna zmiana powiązana jest z dwoma poprzednimi, a mianowicie: kiedyś dzieci mnie nie lubiły, bo nie wiedziałam jak się mam wobec nich zachować, co powiedzieć, żeby ich nie wystraszyć... Teraz nie mam obaw i chętnie zabawiam czyjeś dzieci. 4. Marnowałam mnóstwo czasu na siedzenie przed komputerem czy inne niekonstruktywne zajęcia, nieustannie twierdząc, że na nic nie mam czasu... Po urodzeniu dziecka zrozumiałam, czym jest faktyczny brak czasu! 5. Kiedyś najważniejszymi rzeczami w mojej torebce był: puder, błyszczyk, lusterko i szczotka do włosów... teraz w torebce nie może mi zabraknąć: minizabawek, smoczka, ubranka na zmianę i innych dzieciowych akcesoriów Elżbieta Kmiecik: 1. Przekonałam się na własnej skórze jak w ciągu dnia można od euforii przejść do totalnego załamania nerwowego z powodu przepełnionej pralki, braku snu i płaczącego malucha, a z dołka znów wyjść na prostą, gdy słodko zaśnie nasze młode. 2. Wszystkie złote rady koleżanek i kuzynek nie sprawdzają się ani na jotę, a ja zostałam sama na placu boju z domowym pobojowiskiem. Już teraz wiem, że lepiej zaufać sobie i swojej intuicji. 3. Nigdy nie uwierzę w reklamy z zadbanymi i sztucznie uśmiechniętymi mamuśkami i niemowlakami, bo moja rzeczywistość jest zupełnie inna. 4. Dopiero z dzieckiem w domu zdałam sobie sprawę, że na dobry rok wypadam z towarzystwa i...
Dzieci pokazały jej, jak naprawdę powinna patrzeć na swoje ciało. Może i ty spróbujesz popatrzeć na siebie oczami dziecka? Bridgette White mama dwójki dzieci dzieli się swoją historią z innymi matkami, by przestały nienawidzić swoje ciała. Historia zaczyna się od fotografii, którą zrobił jej 7-letni syn, bez wiedzy mamy. Kiedy Brigette przeglądając zdjęcia w telefonie, znalazła fotografię samej siebie leżącej na plaży w kostiumie kąpielowym , była przerażona. Natychmiast chciała ją usunąć. Na swoim blogu napisała: "Moją pierwszą reakcją był szok! Kto zrobił mi takie ohydne zdjęcie?! Odraza i obrzydzenie niemal doprowadziły mnie do łez. Gdy chciałam je usunąć, do pokoju wszedł mój syn. - Czy wiesz coś o tym zdjęciu? - zapytałam go. Odwróciłam telefon w jego stronę, by mógł zobaczyć zdjęcie, a on się szczerze uśmiechnął. - Zrobiłem je, gdy byliśmy nad jeziorem Tahoe – odpowiedział i dodał - wyglądałaś tak pięknie, że nie mogłem się powstrzymać. Do pokoju wkroczyła moja córka i zerknęła na zdjęcie. - To mogłaby być pocztówka – powiedziała – jesteś taka piękna! Uwielbiam to zdjęcie! Wzięłam głęboki oddech. To był miód na moje serce. Najczęściej funkcjonuję w trybie skupiającym się na wadach i niedoskonałościach. Teraz zaczynam widzieć nieco więcej. Wciąż widzę moje fałdy tłuszczu (...) Widzę opuchnięte ramiona. Wciąż widzę kobietę w czarnym kostiumie próbującą ukryć problem z waga (...) Podobnie, jak wiele kobiet przez większość życia się odchudzam. Nigdy pewnie mi się to nie uda. Nie mam naturalnie szczupłego ciała. Nigdy będę miała. Teraz ważę najwięcej, biorąc pod uwagę ostatnie 10 lat. Póki, co... Nie pozwolę, by moja waga stała się przeszkodą w moim życiu. Będę nosić koszulki na ramiączka, letnie sukienki i kostiumy kąpielowe. Tego lata będę bawić się z moimi...
