Do zdarzenia doszło w poniedziałek 29 sierpnia. 10-letnia dziewczynka z Grajewa (woj. podlaskie), korzystając z nieobecności rodziców, zabrała z domu dużą ilość pieniędzy i udała się w samotną podróż do Sosnowca. Celem podróży było spotkanie z koleżanką poznaną w internecie. 10-latka nigdy wcześniej nie widziała poznanej w sieci koleżanki, nie wiedziała też, jak ona wygląda.
Dziewczynka, pod nieobecność opiekunów, zamówiła taksówkę i poprosiła o zawiezienie do rodziny do Sosnowca. Kierowca miał spore wątpliwości, zaczął pytać o rodziców, jednak 10-latka powiedziała, że są w pracy i nie mogą odebrać telefonu. Wyjaśnienia brzmiały na tyle przekonująco, że mężczyzna przyjął zlecenie: kurs z Grajewa na Śląsk.
W trakcie wspólnej podróży wywiązała się rozmowa, z której jasno wynikało, iż „za pośrednictwem komunikatora internetowego [10-latka – przyp. red.] poznała koleżankę mieszkającą właśnie w Sosnowcu. Nigdy wcześniej nie widziała tej dziewczynki, ale umówiła się z nią przy konkretnym placu zabaw. Oświadczyła również, że poinformowała ją, że ma przy sobie sporą sumę pieniędzy”, poinformowała Izabela Gajewska, oficer prasowa piotrkowskiej policji.
Postawieni w stan gotowości policjanci rozpoczęli poszukiwania 10-latki. „Analizując wszystkie zebrane informacje, ustalili, że dziewczynka mogła poruszać się taksówką. Telefonicznie skontaktowali się z taksówkarzem, który potwierdził, że przyjął kurs do województwa śląskiego i wiezie 10-latkę autostradą A1 do Sosnowca”, informuje Gajewska. Około godziny 16:30 samochód wraz z zaginioną dziewczynką jechał w kierunku miejscowości Ochocice. Tam też 10-latka trafiła pod opiekę miejscowych policjantów i oczekiwała na przyjazd rodziców.
Niech ta dramatyczna historia ze szczęśliwym zakończeniem będzie przestrogą dla innych rodziców. I apelujemy: rozmawiajcie z dziećmi o zagrożeniach, jakie czyhają na nie w internecie, zanim będzie za późno.
Źródło: PAP
Piszemy też o:
Uprowadzona przez porywacza 10 letnia Maja z Wołczkowa (okolice Szczecina) została na szczęście uwolniona. Niestety nie zawsze takie historie kończą się happy endem. Co możesz zrobić, by nie narażać dziecka na porwanie ? Czego je nauczyć, by uniemożliwić przestępcom działanie? Uchroń dziecko przed porwaniem – nie zostawiaj go bez opieki Do porwania może dojść wszędzie. I w mieście, i na wsi, i na odludziu, i tam, gdzie jest tłum, np. w supermarkecie czy na ulicy. Dziecko może też zaginąć, a nie wszystkie się odnajdują kwandras czy dwa później. Czasem nie odnajdują się nigdy. Dlatego nigdy nie zostawiaj dziecka bez opieki. Wystarczy chwila nieuwagi. Uwaga! Nie zostawiaj dziecka w wózku pod sklepem. Nie zostawiaj dziecka w samochodzie (jeśli jest słońce, grozi to także śmiertelnie niebezpiecznym udarem cieplnym). Nie zostawiaj dziecka pod opieką innego, starszego dziecka ani pod opieką osób nieodpowiedzialnych lub pod wpływem alkoholu. Przeczytaj także: Nie zgub mnie, mamo! Uchroń dziecko przed porwaniem – porozmawiaj z sąsiadami Poproś ich, by wszczęli alarm, gdy zobaczą obcych, którzy się podejrzanie zachowują (np. kręcą wokół domu, zaczepiają dzieci itd.) Sam(a) także reaguj na takie zachowania. Zawsze, nie tylko w okolicy domu. Uchroń dziecko przed porwaniem – naucz dziecko, że nie może się od ciebie oddalać Niektóre maluchy są wyjątkowo ciekawskie i bardzo, ale to bardzo samodzielne. Gdy tylko trafi się okazja, wyruszają na samotne wyprawy, podczas których są narażone na wiele niebezpieczeństw : mogą wpaść w łapska porywacza, wejść na ruchliwą jezdnię itd. Przeczytaj także : 8 rad jak nie dopuścić do zaginięcia dziecka Uchroń dziecko...
Ostatnio miało miejsce tragiczne wydarzenie: 11-letni Sebastian z Katowic został uprowadzony, gdy wracał z placu zabaw, a następnie zamordowany. W związku z tą historią reporterka Polsat News zdecydowała się sprawdzić, czy dzieci pamiętają o zasadach bezpieczeństwa, których powinny przestrzegać. Na czym polegał eksperyment? Przedszkole Miejskie nr 10 przy ul. Lelewela oraz Przedszkole Miejskie nr 17 przy ul. Maczka w Gorzowie zgodziły się wziąć udział w eksperymencie. Jego celem było sprawdzenie czujności dzieci w stosunku do obcych ludzi. Zgodę na takie nietypowe działania wyrazili rodzice dzieci oraz wydział edukacji Urzędu Miasta Gorzów. Rodzice wytypowanych maluchów przeprowadzili z nimi wcześniej rozmowę na temat ich bezpieczeństwa, a także tego, że nie powinny zawierać znajomości z nieznajomymi osobami. Dzieci były jednak zupełnie nieświadome przeprowadzanego eksperymentu. Do dzieci bawiących się na placu zabaw podchodziła reporterka, zachęcając je, by poszły obejrzeć z nią króliczka, pieska. Proponowała maluchom też pójście na lody lub po klocki lego. „Kotki lubisz?”, „Chcesz zobaczyć mojego pieska? To dawaj szybko!” – przekonywała dzieci. Cały eksperyment był rejestrowany przez ukrytą kamerę. Reakcja dzieci Większość dzieci bez wahania przyjmowała propozycję i szła z kobietą w stronę wyjścia z placu zabaw. Odmówił tylko jeden chłopiec. „Okazało się, że otwartość dzieci, ciekawość świata, łatwość nawiązywania kontaktów to także zagrożenia. Trzeba o nich rozmawiać i tłumaczyć. Z dwóch placówek po krótkiej rozmowie w sumie chciało ze mną wyjść dziewięcioro na dziesięcioro dzieci. Tylko jeden chłopiec o imieniu Hubert odmówił, nie chciał ze mną rozmawiać i zdecydowanym krokiem odszedł. Ale inna dziewczynka powiedziała »To ja mogę pójść«. Chłopiec tłumaczył później,...
Kiedy czternaście lat temu urodziłam Emilkę, moje rówieśnice były na etapie wyboru gimnazjum dla swoich pociech. Wraz z mężem bardzo długo staraliśmy się o dziecko i nasze wysiłki wreszcie zostały uwieńczone sukcesem. Nasza córeczka stanowiła dla nas prawdziwy dar niebios – pogodna, mądra i bardzo nam oddana. Przynajmniej tak było przez jakieś trzynaście lat, bo ostatni rok spędziliśmy głównie na kłótniach, dyskusjach i awanturach o każdą drobnostkę. – Idę do Kaśki się pouczyć – powiedziała Emilka, wstając od stołu. – Dzisiaj? – uniosłam brwi. – Miałaś odkurzyć i sprzątnąć swój pokój. – Nauka jest chyba ważniejsza? – rzuciła, nie wkładając nawet talerza do zlewu. – Nie rób scen, mamo, jutro mam sprawdzian z geometrii. Potem jak zwykle zaczęłam ją wypytywać, od kiedy wie o klasówce i dlaczego nie przygotowała się wcześniej. Zabroniłam jej iść do koleżanki i kazałam uczyć się u siebie. Ona krzyczała, że nie mam prawa jej więzić, a na koniec rozpłakała się i zamknęła w łazience. Trzy dni później z triumfalną miną położyła przede mną pracę klasową z wielką czerwoną jedynką. – Widzisz? Przez ciebie mam pałę, bo nie pozwoliłaś mi uczyć się z Kaśką! – krzyknęła oskarżycielskim tonem. – Tak, a co dostała Kasia? – zapytałam, siląc się na spokój. Moja córka chwilę coś kręciła, aż w końcu przyznała, że jej przyjaciółka złapała z kolei dwóję. – Więc może to nie jest najlepsza partnerka do nauki? – wycedziłam. – Wiesz co? Załatwimy ci korepetycje. Następne tygodnie upłynęły pod znakiem walki o to, żeby Emilka chodziła na „korki”, odrabiała prace domowe, pomagała w sprzątaniu i nie spędzała aż tylu godzin przed...
