„Za chwilę córka zacznie przedszkole, a my na dzień dobry dostaliśmy podwyżkę czesnego. Nam i tak ledwo starcza na opłaty i jedzenie. Inflacja powoli nas niszczy” [LIST DO REDAKCJI]

Mam jak najgorsze wspomnienia ze szkolną stołówką. Za moich czasów gotowano byle więcej i taniej, a nie smaczniej. O zdrowym żywieniu oczywiście nikt nie słyszał. Niestety mam wrażenie, że dzisiaj nic się nie zmieniło. Przez obiadki w przedszkolu córka stała się niejadkiem! Ale w szkole będzie inaczej. Postanowiłam jej sama gotować. Nie będę zmuszać córki do jedzenia w szkole Lilka od zawsze dojadała w domu, bo w przedszkolu karmiono dzieci fatalnie. Bezsmakowe breje, jakieś suche mięso, przejrzałe owoce... Zgroza! Straciłam zaufanie do posiłków w tego typu placówkach, a kłopoty Lili obudziły we mnie najgorsze wspomnienia z dzieciństwa. Nie znosiłam szkolnych obiadów. Stawałam na głowie, żeby udać przed panią, że jako tako zjadłam. Niestety chowanie surówek w rękawie to nie żart – to była moja ponura codzienność i trauma. Nieraz wmuszano we mnie znienawidzoną brukselkę albo zeschnięte kotlety.  Lilka idzie do pierwszej klasy i postanowiłam, że będzie zabierała ze sobą gotowe obiadki, które sama jej ugotuję. Znam się na gotowaniu, wiem, co moja córka lubi, więc będzie miała wszystko, co najlepsze. Chociaż usłyszałam, że jestem wyrodną matką, że dziecko będzie głodne chodzić... – nie przejmuję się tym. Wiem, że inne dzieci będą jej zazdrościć świeżego domowego jedzenia, a moja córeczka będzie syta i zdrowa. A przy tym nie nabawi się traumy, tak jak ja.  Natalia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Uczniowie zrobili zdjęcia szkolnych obiadków. Rodzice w szoku! Marchwianka: zupa na biegunkę i ból brzucha (przepis) Biegunka pędraków – co to jest?

Moja córka jest bardzo samodzielna, sama pakuje swoje rzeczy do szkoły, wybiera sobie ubrania na każdy dzień, potrafi zrobić sobie śniadanie i nawet iść do naszego osiedlowego sklepiku po małe zakupy. Postanowiłam z mężem, że od drugiej klasy podstawówki będzie też sama chodzić do szkoły. Inne dzieci mogą zazdrościć córce odwagi i sprytu! Mamy niedaleko, raptem kilkaset metrów między blokami. Po drodze trzeba przejść przez niewielką ulicę ze światłami. Jestem pewna, że da radę, moja córka na tle innych dzieci wyróżnia się sprytem, jest bardzo ogarnięta. Jeśli będzie padało, może nawet sama podjechać jeden przystanek autobusem, już to ćwiczyłyśmy. Marysia jest bardzo podekscytowana, ale kiedy powiedziała o tym koleżankom, te ją nastraszyły, że na pewno ją ktoś porwie! Co za bzdury! Przyznam, że córka jest jedynym tak samodzielnym dzieckiem w swojej klasie. Inne dzieci, nawet jakby chciały, nie mogłyby chodzić nigdzie same, bo rodzice im na to nie pozwalają. Boją się, jakbyśmy żyli w jakiejś dżungli. Powiedziałam znajomej, że nie będziemy już odprowadzać Marysi, to usłyszałam, że chyba jestem niepoważna! A co w tym złego? Spokojne osiedle, tylko jedna jezdnia – dziecko musi wiedzieć, jak się zachować bez pomocy dorosłych. Jak inaczej ma się tego uczyć? Kasia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: Zdalne nauczanie 2022/2023: czy będzie zdalna nauka? Nowe informacje Kalendarz roku szkolnego 2022/2023: dni wolne od szkoły, ferie, święta Kiedy dziecko może samo wracać ze szkoły?

Nie mam już siły tłumaczyć mężowi, że dziecko powinno słuchać czytanych opowieści, samo czytać i widzieć rodziców czytających książki. To wszystko na nic, w kółko tylko telewizja i telefon. Mój mąż uważa, że dzisiejszy świat taki już jest, a książki nie są potrzebne. Pokazuje synkowi swoje własne pasje, ale kosztem jego nauki. Jaś ma już prawie 8 lat, a nie zna ani jednej książki! „Obcy kontra Predator” zamiast „Dzieci z Bullerbyn” Jak Jaś był malutki, to trochę zaniedbałam czytanie, powinnam zacząć mu czytać wieczorami, kiedy był jeszcze niemowlęciem. Może by się przyzwyczaił. Mąż nie wyobraża sobie za to wieczoru bez telewizji, więc nasz syn, chcąc nie chcąc, patrzył w ten ekran codziennie. A Markowi chyba się spodobało, że Jasiek interesuje się tym samym, co tata, więc zaczął go wciągać w te swoje seanse. Może zaprotestowałam za późno? Odezwałam się dopiero, kiedy włączył mu „Obcego”. Przecież to jest film dla dorosłych, pełny okrutnych scen, a Jaś miał wtedy jakieś 5 lat! Myślicie, że Marek mnie posłuchał? Oczywiście, że nie. Jasiek oglądał te filmy z otwartą buzią, był zafascynowany, raz tylko się popłakał ze strachu, ale szybko wytarł łzy. Chyba się wstydził przed tatą.  Efekt jest taki, że teraz Jaś nie czyta, nie lubi czytania i w ogóle nie interesuje się niczym innym jak potwory z filmów i gier. „Mikołajek” albo „Dzieci z Bullerbyn”? W życiu! Cały jego świat to telewizja i telefon, w większości to takie filmy 16+, gdzie leje się krew i latają jakieś straszydła. Boję się o synka, bo on naprawdę jest bystrym chłopcem, ale już widzę, że gorzej mówi niż rówieśnicy, ma kłopoty ze skupieniem uwagi, nie ma żadnych innych zainteresowań...  Nie mam pojęcia, co robić. Za chwilę szkoła, trzeba będzie skupić się na nauce, czytać...