Reprezentacja Chorwacji to absolutna gwiazda Mundialu 2018 roku. Drużyna Luki Modricia doszła do finału, zachwycając umiejętnościami sportowymi, ale też wielkim zapałem do walki. Jednak serca wszystkim skradł kapitan drużyny - mały, niepozorny, do końca wierzący w swój zespół. Modrić nigdy się nie poddaje, ale też od małego musiał być twardy i dzielny, gdyż jego dzieciństwo pełne było dramatycznych momentów. Ucieczką od nich zawsze była piłka.
W niewielkiej, 4-milionowej Chorwacji, radość z tytułu zdobycia wicemistrzostwa świata w piłce nożnej nie mija. Takiego sukscesu nikt się nie spodziewał, Chorwacja znalazła się na ustach wszystkich. Na powitanie drużyny, do stolicy Zagrzebia zjechało się setki tysięcy ludzi – 23-osobową reprezentację witało około pół miliona fanów. Kiedy na scenie umieszczonej w centrum stolicy piłkarze fetowali zwycięstwo z mieszkańcami, wśród tłumu, z bezgranicznym uwielbieniem wpatrzonego w swoich bohaterów, stał chłopiec z zespołem Downa.
Jak donosi CBSsports, nastolatek od dawna marzył o poznaniu Modricia, na co dzień grającego w Realu Madryt. Kapitan reprezentacji wyciągnął rękę do stojącego pod sceną chłopca i wciągnął go na scenę. Następnie objął go ramieniem. Wzruszający moment, pokazujący jak wrażliwym człowiekiem jest kapitan piłkarzy Chorwacji.
Życie, a już zwłaszcza dzieciństwo Luki Modricia, to gotowy scenariusz filmowy. Kiedy urodził się 32 lata temu w nadmorskim Zadarze była to jeszcze Jugosławia. Już rok później zaczął się tragiczny w skutkach rozpad kraju. Przez Bałkany przetoczyła się wojna domowa, pochłaniająca dziesiątki tysięcy istnień ludzkich. W sieci można obejrzeć niezwykły film pokazujący jak mały, kilkuletni Modrić przemierza pasmo górskie, broniąc stada przed wilkami. To niezwykłe nagranie odnalazło BBC.
Widać na nim drobniutkiego, malutkiego chłopczyka, który uzbrojony w cienki patyk, skacze z kamienia na kamień i pilnuje pasących się w okolicy kóz i owiec. Zawiewa wiatr, chłopiec ma na sobie za dużą kurtkę. Pavle Balenovic, reżyser, który na początku lat 90-tych kręcił dokumenty na Bałkanach, twierdzi, że odnalazł filmy pokazujące życie rodziny Modriciów.
Reżyser podczas kręcenia zdjęć o chorwackich góralach miał zaprzyjaźnić się ze Stipem Modriciem – ojcem Luki i całą jego rodziną, która żyła u podnóża szczytów. "Rodzina Modriciów to byli bardzo skromni i przyzwoici ludzie" – mówi Balenović. Filmowiec twierdzi, że w filmie są sceny z rodziną Modriciów i z małym Luką. Widoczny na filmie z 1990 roku 5-latek, który pasie kozy, to właśnie przyszły największy piłkarz Chorwacji.
Reżyser mówi, że sceny z chłopcem nie znalazły się ostatecznie w wyemitowanym filmie. Chorwaccy reporterzy twierdzą, że opowieść reżysera brzmi prawdopodobnie. Rodzina Modriciów mieszkała w tej części gór. Gdy w 1991 roku wybuchła wojna, ich dom został zniszczony i musieli uciekać.
"To był niezwykle bolesny okres, nie tylko dla mnie, ale także dla mojej rodziny, przyjaciół i całej Chorwacji" - wspominał dzieciństwo w wywiadzie dla "The Telegraph". "Trudno mi o tym mówić, dzisiaj to już niczemu nie służy. Ta sytuacja sprawiła, że jestem dużo silniejszy, ale nie chcę ciągle się z tym mierzyć. Chcę pójść do przodu, teraz już nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć i jestem gotowy na każdą ewentualność".
Ucieczką od dramatycznej rzeczywistości zawsze była dla niego piłka. Początkowo grał wyłącznie na ulicy, potem ojciec zapisał go do szkółki piłkarskiej. Dopiero za kilka lat Luka zacznie się wspinać po futbolowych szczeblach. Nie będzie mu łatwo – jest drobny, ma zaledwie 172 cm wzrostu. Raz po raz będzie słyszał: na granie w piłkę jesteś za mały, zajmij się lepiej czymś innym. Wiele lat później, podczas konferencji prasowej przed wielkim finałem mistrzostw świata, jeden z dziennikarzy zada mu pytanie: - Co dzisiaj odpowiesz osobom, które chciały cię skreślić z listy zawodników, bo byłeś za mały? - Powiem tylko: nigdy się nie poddawajcie i nie przestawajcie marzyć - odpowie.
Po Mundialu 2018 Modrić wrócił do swojego kraju z tytułem najlepszego piłkarza świata. Dzisiaj ma status bohatera narodowego Chorwacji. Jej reprezentacja urzekła cały świat wspaniałą grą, a jej kapitan niezłomną siłą charakteru. Modrić to wspaniały dowód, jak sport może dawać siłę i być szansą na uwolnienie się od trudnego dzieciństwa. Sport daje zdrowie i kształtuje charakter. Nie zapominajmy o tym i zachęcajmy do niego nasze dzieci od małego. Naprawdę warto!
Starcie się, aby wasze dzieci od najmłodszych lat były aktywne fizycznie? Napiszcie w komentarzach co myślicie o sporcie w życiu dziecka.
Źródło: sportbible.com,nczas.com, wp. RealMadryt.pl
Zobacz też:
Rodzi się dziecko. Skąd rodzice mają wiedzieć, jak je wychowywać? – Złośliwie mogłabym powiedzieć, że w szkołach jest przedmiot „ Wychowanie do życia w rodzinie ”, który tworzono po to, żeby pomóc dzieciom, nastolatkom i młodym dorosłym w bardziej przemyślanym rozpoczynaniu dorosłego życia i przygotowaniu do roli rodzica . Myślę jednak, że w większości przypadków nie spełnił swojej roli. Zmieniły się też rodziny. Kiedyś były większe, ludzie mogli się od siebie uczyć. Gdy dziecko było chore albo dziwnie się zachowywało, zjawiała się kuzynka, sąsiadka, aby coś poradzić. Teraz nie ma tego naturalnego źródła pierwszej pomocy. Gdy dzieje się coś niepokojącego, rodzice zostają sami. Można powiedzieć, że jest internet, ale żeby z niego mądrze korzystać – wiem, że zabrzmi to paradoksalnie – trzeba mieć jakąś wiedzę i być krytycznym, bo nie można wszystkiego, co tam napisano, przenosić na własne dziecko. Jest dużo poradników i książek, ale również należy czytać je krytycznie. Z wiedzą rodziców nie jest jednak najlepiej. Widzimy, że są pełni niepokoju. Oceniamy ich „po owocach”, gdy posyłają swoje pociechy do przedszkola, a przedszkolanki narzekają, że dzieci są niesamodzielne . W czym się ta dziecięca niesamodzielność przejawia? – Dziecko siada, wyciąga ręce i nogi, bo trzeba je ubrać, a nie próbuje tego robić samo. To jest bardzo powszechne zjawisko w przedszkolach. Trzeba uczyć dzieci mycia rąk , a przecież powinny to umieć z domu. Jest problem z jedzeniem, z samodzielnym zaspokajaniem potrzeb fizjologicznych. Myślę, że to efekt nadmiaru opieki , która ubezwłasnowalnia dziecko. Jasne, że my, dorośli, sami lepiej i szybciej umyjemy i uczeszemy malucha. Nie myślimy jednak, że odejmujemy mu w ten sposób poczucie, że zrobił coś sam – może krzywo, może nie...
Czasami dorośli, którzy poddają się skrajnym emocjom w czasie kibicowania, zapominają, że one udzielają się też najmłodszym. I to ze wzmożoną siłą. Tylko, że dzieci nie do końca potrafią nad tym później zapanować. Zresztą niektórym dorosłym też to słabo wychodzi. Czarna rozpacz małego kibica na trybunach Do sieci trafiło nagranie ze stadionu w Kazaniu , na którym po przegranej Polaków w meczu Polska-Kolumbia mały kibic wpadł w totalną rozpacz. Mały chłopiec płacze i roztrzęsiony wtula się w ramiona taty. Nie może przestać. Jak zareagowali kibice przeciwnej drużyny, którzy stali obok? Kolumbijscy kibice widząc jak dziecko rozpacza po porażce ukochanej drużyny zaczęli skandować "Polska, Polska!" i głaskali je po głowie. Tak chcieli poprawić chłopcu humor. Czy im się to udało? "Nasze dziecko po wyeliminowaniu Polski z mundialu, zalało się łzami. Kolumbijscy fani zachowali się wobec niego absolutnie fantastycznie. To najlepsza grupa kibiców, z jaką kiedykolwiek miałem styczność. Niesamowite wsparcie" – podpisał filmik na Twitterze tata małego fana. Wyjątkowe zachowanie kolumbijskich kibiców Zobaczcie tę niesamowitą reakcję. Czy polskich kibiców też byłoby stać na taki gest? Wee man was in tears after Poland getting eliminated from the World Cup. The Colombian fans were absolutely fantastic with him after the game - easily the best group of supporters I’ve ever sat with. Amazing support 👏🏼🇨🇴🇵🇱 #monpolska #fifaworldcup #colombia pic.twitter.com/r1s6JYYWLJ — Iain Meiklejohn (@meiklejohn21) 24 czerwca 2018 Na szczęście mały kibic następnego ranka w pokoju hotelowym czuł się już znacznie lepiej. Tata małego fana polskiej reprezentacji opublikował na Twitterze zdjęcie uśmiechniętego już chłopca w kapeluszu w kolumbijskich barwach. Czy to znaczy, że nie należy zabierać dzieci na mecze, ani...
Polscy siatkarze zdobyli w niedzielę mistrzostwo świata , pokonując Brazylię. Podczas finałowego meczu Polacy wygrali z reprezentacją brazylijskich siatkarzy 3:0 (28:26, 25:20, 25:23). Drugi raz z rzędu zgarnęli mistrzostwo Podczas tegorocznych mistrzostw świata rozgrywanych po raz pierwszy w dwóch krajach - Bułgarii i Włoszech Polacy szli przez wszystkie etapy rozgrywek jak burza. Zdarzyły się im co prawda trzy przegrane, ale i tak od początku mistrzostw pokazali, że są w gronie ścisłych faworytów. Nie zawiedli! Obronili tytuł mistrza świata sprzed czterech lat, dając polskim kibicom niezapomniane momenty sportowych emocji. "Jesteśmy najlepsi w całej galaktyce!” To już trzecie złoto polskich siatkarzy w historii. Po raz pierwszy wywalczyli je w 1974 roku podczas mistrzostw w Meksyku, a następnie w 2014 roku w Katowicach, pełniąc równocześnie rolę gospodarzy mistrzostw. Wtedy także pokonali Canarinhos. „Jesteśmy najlepsi na świecie , jesteśmy najlepsi w całej galaktyce!” – wykrzykiwali komentatorzy sportowi, gdy piłka meczowa spadła na boisko Brazylijczyków. Z rodziną na mistrzostwach Kapitan polskiej drużyny Michał Kubiak swój złoty medal odbierał z dwójką dzieci na rękach 4-letnią córeczką – Polą i młodszym synkiem. Najmłodsze trzecie dziecko było na rękach żona Moniki, która z trybun dopingowała polskich siatkarzy. To nie pierwszy raz, kiedy Kubiak radował się z wygranej wraz z dziećmi. Po piątkowym półfinale z Włochami kapitan Biało-Czerwonych Michał Kubiak świętował awans razem z córeczką. Piękne widoki - nasz Generał nasz Dzik!! #POLBRA #FIVBMensWCH pic.twitter.com/5GrRzTuHJ6 — Kaśka 🏐🇵🇱🏐 (@butterfly8921) 30 września 2018 Kubiak ma osobowość lidera Polscy siatkarze od lat plasują się w czołówce...
