Polskie gwiazdy promują rodzicielstwo bliskości! Zobaczcie wzruszający film!

Filmów o macierzyństwie nie brakuje, jednak wiele z nich problemy kobiet spłyca i pokazuje w formie zabawnej anegdoty, choć wielu matkom nie jest do śmiechu. Wygląda na to, że Hollywood jednak pokusiło się o zrobienie filmu, który ukazuje nie tylko blaski, ale i cienie macierzyństwa . Cała prawda o macierzyństwie W "Tully" możemy zobaczyć zupełnie odmienioną Charlize Theron. Choć w przypadku aktorki to genialna charakteryzacja, to dokładnie tak macierzyństwo odmienia wiele kobiet. Marlo, bohaterka filmu, od zawsze robiła wszystko samodzielnie, ale po narodzinach trzeciego dziecka opadła z sił. Czuje się przytłoczona wyzwaniami i wymaganiami macierzyństwa . Jest wyczerpana, ma bałagan w mieszkaniu i poplamione ubrania... każda mama zna to aż za dobrze. Widzimy, jak zmieniły ją dzieci, jak zmieniły się jej relacje z partnerem, a nawet jak zmieniło się jej ciało po porodzie. Za namową brata Marlo decyduje się zatrudnić do pomocy w domowych obowiązkach młodą nianię. Energiczna opiekunka szybko wywraca do góry nogami życie rodziny. Marlo, musi zmierzyć się z przebojową dziewczyną, która ma w sobie wszystko to, co Marlo utraciła... W Polsce film ukaże się dopiero w połowie maja, ale już czekamy z niecierpliwością. Tymczasem zobaczcie trailer. W tym niespełna 2-minutowym filmiku wiele mam zobaczy siebie: Czy ten film ma odstraszyć kobiety od macierzyństwa? Nie! "Tully" wydaje się pokazywać macierzyństwo w sposób, w jaki robi to niewiele filmów. Jeśli film jest tak dobry, jak zajawka, to z pewnością pomoże wielu mamom, które mają wrażenie, że tylko one nie dają rady . Charlize Theron, która prywatnie jest matką dwójki adoptowanych dzieci przyznała, że jest bardzo podekscytowana pracą przy filmie, ponieważ opowiada on o kwestiach związanych z macierzyństwem, które często nie są publicznie poruszane. - To bardzo szczere spojrzenie na rodzicielstwo. Myślę,...

Jak reagować, gdy dziecko jest zafascynowane tematem kupy, siusiaków i innych nietypowych lub nawet tzw. brzydkich wyrazów? I czy w ogóle reagować? Anita Janeczek-Romanowska, psycholog dziecięcy, autorka bloga o rodzicielstwie bliskości, świadomych wyborach i psychologii dziecka - bycblizej.pl , opisała pewien sprawdzony na własnej córce sposób. Kupa, siusiaki i inne jeszcze gorsze słowa - co z tym ma począć biedny rodzic? Psycholożka jest przeciwna kazaniom i morałom oraz zabranianiu dziecku mówienia o kupie i innych tego typu sprawach. Zamiast tego poleca zabawę w blublablul . Na czym ona polega? Przeczytajcie jej facebookowy wpis, a wszystko stanie się jasne. "- Kupa, kupa, kupa, kupa - śpiewała dzisiaj rano nasza córka przy śniadaniu. Znacie to pewnie? Kupa, siku, dupa, tyłek, albo jeszcze "gorzej" - ulubione słowa dzieci 4+. A wiecie, co mogą wtedy zrobić dorośli? Albo co często robią? Kazania i morały. "Że tak nie mówimy, bo to nieładnie" albo, nawet językiem osobistym, że nie chcemy, żeby dziecko tak mówiło. A wiecie, co można zrobić jeszcze? Na pewno wiecie, jeśli czytaliście "Rodzicielstwo przez zabawę" Cohena. I ja też to zrobiłam. - Kupa, kupa, mów sobie kupa, ile tylko chcesz, ale jak powiesz blublabul, to chyba oszaleję - powiedziałam udając przerażoną. - Blublabul, blublabul - zaczęła moja córka - blublabul, blublabul! - O nieeee, zaraz oszaleję! - Blublabul, blublabul - powtarzała i śmiała się w głos - Oszaleję zaraz! - krzyczałam udając napad szału - Blublabul, blublabul - krzyczała i uciekała z piskiem radości. Trwało to jeszcze trochę i dało nam obu mnóstwo frajdy :) Pamiętajcie, psycholog poleca - blublablul (i wszystkie dziwaczne twory językowe) zamiast kupy, tyłka, dupska i wszystkiego tego, co mają w swoim repertuarze czterolatki i starsze dzieci, a co szczególnie lubią mówić w najmniej odpowiednich momentach...

Kiedy moje dzieci płakały, podnosiłam je i przytulałam. Za każdym razem. Nakazywał mi to instynkt macierzyński i intuicja. Na szczęście nikt mi wtedy nie powiedział, że "zepsuję" je w ten sposób, że będą rozpieszczone albo że dziecko musi się wypłakać. Gdybym jednak miała takie osoby w swoim otoczeniu – i tak bym ich nie posłuchała! Głęboko wierzę w rodzicielstwo bliskości , chociaż kiedy moje dzieci były niemowlętami nie wiedziałam nawet, że moje zachowania względem nich mają swoją nazwę i że pisze się o tym książki. To zresztą jest dla mnie w rodzicielstwie bliskości najpiękniejsze: opiera się na naturalnej matczynej intuicji . A ta zawsze mówiła mi, że jeśli dziecko płacze, to znaczy, że czegoś potrzebuje i należy poświęcić mu uwagę. Przytulić i pocieszyć, zaspokoić potrzeby fizjologiczne lub emocjonalne. Noszenie dziecka to naturalny wybór Podnosiłam więc, kiedy płakały w łóżeczkach lub wózkach. Nosiłam w chuście , kołysałam, utulałam do snu. Przez pewien czas walczyłam z wieczornym rytuałem usypiania, bo miałam już dość wysiadywania przy łóżeczku syna, który musiał trzymać mnie za rękę dopóki nie zaśnie (kto przez pół godziny nachylał się nad szczebelkami łóżeczka wie, jak bardzo taka pozycja daje w kość. Dosłownie!). Przeczytałam o metodzie usypiania polegającej na pozwoleniu dziecku płakać przez 3-5-7 minut. Intuicja podpowiadała mi, że to nie dla mnie, ale spróbowałam. Wytrzymałam minutę i nigdy do tego nie wróciłam.  Wierzę w bliskość, dotyk i troskę. Rzeczywiście, jeśli pozwolimy dzieciom się wypłakać, nie grozi nam ich "rozpieszczenie". Odniesiemy pełen sukces przekazując im, że rodzic nie jest po to, by być obok w trudnych chwilach . Jeśli tego chcemy – czemu nie? Ja wolę - i zawsze wolałam - być obok i wspierać. I nie żałuję! Naukowcy z odsieczą: noś i przytulaj! Wiem już z całą...