Zobaczyła „ducha” w łóżeczku dziecka. Rano odkryła prawdę

Liczyrzepa jest fantastyczną postacią, która zainspirowała artystów i naukowców. Wzmianki o nim pojawiają się w licznych dziełach literackich i nie tylko – na temat Liczyrzepy powstało około 200 prac naukowych – w tym doktoratów i prac habilitacyjnych. Sprawdź, co takiego inspiruje ludzi w postaci Liczyrzepy. Spis treści: Liczyrzepa – kto to i skąd taka nazwa? Liczyrzepa – jak wyglądał? Legenda o Liczyrzepie Liczyrzepa – kto to i skąd taka nazwa? Liczyrzepa jest duchem gór, a konkretnie – Karkonoszy. Jego postać wywodzi się z czasów Średniowiecza i najprawdopodobniej związana jest z pogańskimi wierzeniami, kultem źródeł rzeki Łaby i ucieleśnieniem sił przyrody – Świętowitem, któremu składano w ofierze czarne koguty. W wyniku chrystianizacji Karkonoszy wiele elementów zwyczajów i wierzeń pogańskich wcielono do chrześcijaństwa, aby ułatwić ludności akceptację nowej religii. W ten sposób prawdopodobnie Świętowit stał się Świętym Witem, którego atrybutem na terenach Sudetów stał się czarny kogut. Ale wróćmy do Liczyrzepy. Liczyrzepa nazywany też jest Rzepiórem, Karkonoszem, Rzepoliczem. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z XVI wieku. Przybiera tam postać strażnika gór. W tekstach łacińskich i niemieckich z tamtych czasów wspominany jest jako demoniczna postać towarzysząca górnikom. Podobno zamieszkiwał okolice Śnieżki (wtedy: Risenberg) i lubił płatać ludziom figle, ale nigdy ich nie krzywdził . Imię Liczyrzepa jest prawdopodobnie niedokładnym przekładem niemieckiego Rübezahl czy też Rübenzahl. W tłumaczeniu tym zinterpretowano Rübe jako rzepa lub burak, a zählen – jako: liczyć. Być może  jednak tłumaczenie powinno było oprzeć się na innych znaczeniach: Rabe – kruk i staroniemieckie Zabel – diabeł. Trzeba...

Jak określiłabyś swoje dziecko? Odważne, waleczne, krnąbrne, zadziorne, głośne? Wychowanie takiego malca przypomina nieco opiekę nad dzikim zwierzęciem. Może to niekiedy frustrować i przyprawiać o zawrót głowy, ale dawać też ogromną satysfakcję i radość. Oto klasyczne sygnały świadczące o tym, że twoje dziecko wyrośnie na wielkiego przywódcę! 1. Nigdy się nie poddaje Jest pewne siebie, wie, czego chce i za wszelką cenę dąży do osiągnięcia celu. Może męczyć cię do skutku, byś zbudowała z nim trzypoziomowy statek kosmiczny z krzeseł w salonie lub upierać się, że założy szorty, mimo że na dworze jest -5 stopni Celsjusza. Martwisz się, że nie masz kontroli nad swoim dwulatkiem? Tak naprawdę bunt i wytrwałość, które teraz widzisz, są cechami, które pozytywnie wpłyną na niego i na jego późniejsze życie w wielkim świecie. 2. Nie da się go „wyłączyć” Mimo że twój maluch ma dopiero dwa lata, o drzemkach w dzień już dawno zapomnieliście? W dodatku kładzie się spać o 22, a wstaje skoro świt? To dlatego, że ma aż tyle rzeczy do zrobienia i nie chce niczego przegapić. Maluch ze skłonnościami przywódczymi stale jest czymś zajęty. Jeśli coś go interesuje, potrafi spędzić nad tym dużo czasu, np. układać budowle z Lego do późnych godzin wieczornych. 3. Lubi, gdy jest głośno Oczywiście gdy samo jest w centrum zainteresowania. Nie przejmuje się tym, że wszyscy je słyszą, gdy idzie klatką, mimo że ty jako rodzic już dawno chciałabyś zapaść się pod ziemię ze wstydu. Ma to jednak również pewne korzyści. Głośne dziecko nigdy nie zgubi się w tłumie, nie pozwoli też na żadną niesprawiedliwość wobec siebie. Radzimy tylko, byś uświadomiła go o istnieniu jednej cennej rzeczy zwanej „głosem wewnętrznym”. 4. Nie działa na nie to, co na inne dzieci Inni rodzice z pewnością chętnie udzielają ci tysięcy rad, jak poskromić twoje...

Wróciłam do pustego domu i postawiłam zakupy na podłodze. Nikogo nie było, a do tego nie byłam przyzwyczajona. W moim domu zawsze było mnóstwo ludzi, a przede wszystkim dzieci. W sumie sześcioro. I żadne moje prawdziwe…   Miałam niewiele ponad 20 lat, kiedy wyszłam za mąż. Studiowałam wtedy ekonomię, podobnie jak mój mąż. Wiedzieliśmy, że się kochamy i po prostu nie chcieliśmy czekać ze ślubem. Po co? Mogliśmy ze sobą być legalnie, bez problemów, cały czas, a o to nam chodziło. Dzieci nie mieliśmy na razie w planie, chcieliśmy najpierw skończyć studia. I zrealizowaliśmy ten plan.    Potem ja dostałam pracę, a mąż rozpoczął własną działalność. Nie mówię, że od razu zaczęliśmy się starać o potomstwo, ale też nie robiliśmy nic, żeby się zabezpieczyć. Jednak mijały miesiące, rok, potem drugi, a nasza rodzina się nie powiększała. Zaczęłam się tym martwić, zresztą, Romek też. Nasze działania nie przynosiły skutku. Wreszcie zrobiłam badania – wynik nie pozostawiał żadnych nadziei. To ja byłam bezpłodna. Lekarz od razu mi powiedział – żadne leczenie nic nie da, musiałam się z tym pogodzić. Byłam załamana. Właściwie życie straciło dla mnie sens Bez dzieci go sobie nie wyobrażałam. A wiedziałam, że i dla Romana było to ważne. Pełna rodzina to rodzina z dziećmi i koniec. Byłam na tyle załamana, że zaproponowałam mu wtedy rozwód. Po co mu w końcu taka baba jak ja – bezużyteczna, która nigdy mamą nie zostanie? Ale on się na mnie tylko zezłościł i powiedział, że kocha mnie i już.   Jednak nie przestaliśmy myśleć o dzieciach. Wiadomo, że w naszym wypadku wchodziły w grę tylko dwa rozwiązania – adopcja lub rodzina zastępcza. Zaczęliśmy z Romkiem rozważać te dwie możliwości. Ja wolałam adoptować dziecko, ale Romek upierał się przy rodzinie zastępczej. Postanowiliśmy sprawdzić, jak to wygląda, jakie mamy...