Nowością w tegorocznej edycji konkursu Blog Roku była kategoria Tekst Roku. Mogli startować w niej wszyscy blogerzy, bez względu na to, czy piszą o pieniądzach, społeczeństwie, kulturze, rodzicielstwie, podróżach czy stylu życia.
Zwyciężył wpis o byciu mamą: „Anatomia matki” Magdaleny Mikołajczyk (na zdjęciu podczas odbierania nagrody) z bloga parentingowego Matkojedyna.blogspot.com, artystki kabaretowej i mamy dwóch córek.
Podczas wręczania nagrody Joanna Bator, pisarka i jurorka Bloga Roku powiedziała, że to wielka sztuka pisać o macierzyństwie tak, by nawet ci, którzy nie mają dzieci, mogli w tekście odnaleźć samych siebie – i Magdalenie Mikołajczyk ta sztuka się udaje.
– Jestem niezwykle dumna – dla mnie ta nagroda jest chyba najważniejsza z wszystkich, jakie można było otrzymać w konkursie Blog Roku. Docierało to do mnie z każdym krokiem, gdy zbliżałam się do sceny, na której czekała na mnie Joanna Bator – osoba, przed którą najchętniej bym uklękła, którą bardzo cenię nie tylko jako literatkę, lecz także jako osobowość. I ta świetna babka stoi, czeka na mnie i mówi o moim tekście, że pokazuje on, jak można pisać o macierzyństwie, by czytały to nie tylko matki.
– Wszystkie moje teksty powstają pod wpływem impulsu. Nigdy nie siedzę i nie planuję: „O czym by tu dzisiaj?”, choć wiem, że dużo blogerów tak działa i że pewnie powinno się tak działać. Dla mnie jednak takie pisanie miałoby coś z rzemieślnictwa, a ja to, co robię, traktuję bardziej jako iskrę, nie chcę powiedzieć sztukę, bo to może za duże słowo, chociaż – dlaczego nie? Nie chcę wyjść ani na fałszywie skromną, ani na zadzierającą nosa, bo ani taka, ani taka nie jestem, natomiast rzeczywiście nagroda Tekst Roku dała mi dużo poczucia własnej wartości. Wracając do tematu, nie planowałam „Anatomii matki”. Jak każdy mój tekst, i ten powstał pod wpływem potężnych emocji, które wzbudzają we mnie moje dzieci. Nie cyzelowałam go, usiadłam i on po prostu ze mnie wypłynął. Pamiętam dokładnie, jak go pisałam.
– Mam dwie córeczki i ani jedna z nich jeszcze nigdy nie przespała całej nocy, tym samym ja też, od kiedy zostałam matką, nie przespałam jeszcze w całości żadnej nocy. „Anatomię matki” pisałam w dzień, który zaczął się dla mnie o czwartej nad ranem. Myślałam wtedy o tym, że wszystkie matki zaczynają dzień nad ranem: o czwartej, piątej, o szóstej. To są ich godziny – godziny, które dla normalnego człowieka nie istnieją. Moja malutka córeczka, która mnie wtedy obudziła, wspinała się po moim brzuchu i próbowała na mnie siadać, co było urocze, nawet bardzo urocze, ale jednocześnie czułam, jak ona mnie ciągnie za tę luźną skórę wokół pępka, która została mi po porodach, patrzyłam na siebie i myślałam: „Matko jedyna!, to się dzieje naprawdę!”.
– Jestem osobą bardzo emocjonalną, a całe moje pisanie jest po to, żeby pokazać, jak ja odbieram świat. Jak ten świat filtruję przez swoje uczucia. Prawie każdy mój tekst ma pointę: „Anatomia matki” też ją ma. Ta pointa mówi tam, że chociaż ja, matka, jestem umordowana po pachy, niewyspana, niezrobiona, głodna, to moje dzieci to jest szczęście. Największe szczęście, jakie mogło mnie spotkać.
Czytaj blog: Matkojedyna – polecamy!
Sprawdź także: Blog o karmieniu piersią Hafija.pl - najlepszym blogiem parentingowym 2014 r.
Bloga Asi można czytać na kilka sposobów. Praktyczny – kiedy szukamy fajnego pomysłu na prezent: wtedy przydają się filtr: prezenty według budżetu (prezenty do 50 zł, do 100 zł itd). Rekreacyjny – kiedy po prostu mamy ochotę na przejrzenie czegoś oryginalnego i fajnego: blog Asi podpada pod oba te określenia. I najlepszy sposób, mój ulubiony – marzeniowy : kiedy po paskudnym dniu chcemy poprawić sobie humor i znaleźć coś ekstra… dla siebie. Na bloga Prezentujeprezenty.pl trafiłam przez inną zaprzyjaźnioną z Babyonline blogerkę, Hanię Kozłowską z Haart.pl (Czytaj rozmowę z Hanią ), która zachęciła mnie do kontaktu z Asią słowami: „Na samą myśl o spotkaniu z nią tupię nogami, bo wiem, że bez względu na to, o czym będziemy rozmawiać, to będzie fajnie. A jej blog – świetny: sama skorzystałam z jej pomysłów". Dokładnie to samo o Asi mogę powiedzieć teraz ja: to mądra, ciekawa i inspirująca optymistka. Zresztą – chyba to widać w naszej rozmowie… Lubisz dawać prezenty? Uwielbiam! Wiem, że to jest dziwne hobby, ale ja naprawdę lubię wyszukiwać fajne prezenty i dawać je. Daję z wielkich okazji i bez okazji. Teraz, kiedy jesteśmy przed Świętami, mam listę chyba 15 osób, dla których muszę wymyślić coś fajnego, ale jak się tak nad tym zastanawiam, to chyba jeszcze bardziej lubię dawać prezenty bez okazji, bo są niewymuszone, dawane nie dlatego, że ktoś ma imieniny czy urodziny, tylko dlatego, że ktoś o kimś pomyślał i chciał mu sprawić przyjemność. A dostawać też lubisz? Och, no pewnie. Często sama sobie robię prezenty, ale oczywiście też dostaję, choć kupowanie prezentów dla mnie czasem jest wyzwaniem. Z jednej strony jestem łatwa prezentowo, no bo przecież piszę bloga o prezentach, na którym często wspominam, co bym chciała dostać, ale z drugiej strony jestem prezentowo bardzo trudna: bo kocham...
Kiedy pytam Jowitę, jak określiłaby sama siebie, najpierw odpowiada: „Mama pięciolatki”, a po sekundzie dodaje: „Koniecznie dopisz, że jestem z Podlasia”. Miejsce, w którym mieszka, jest dla niej bardzo ważne: właśnie poprzez tamtejszą naturę patrzy na ciążę i rodzicielstwo. Na swoim blogu MinyNiny.blogspot.com i poza nim promuje naturalne rodzicielstwo , bez sztucznych zasad, za to pełne bliskości i uważności. Jest doulą, instruktorką chustonoszenia, prowadzi też Domową Szkołę Rodzenia w Hajnówce, gdzie mieszka. W rodzinne strony powróciła kilka lat temu po urodzeniu Niny, choć mówi, że przed porodem nie sądziła, że kiedyś to zrobi – że po mieszkaniu w Lublinie, Warszawie, Białymstoku i Łodzi, aż tak zatęskni za tym podlaskim spokojem. Przez wiele lat nie sądziła też, że kiedykolwiek zostanie mamą. Udało się, a jak mówi sama Jowita, narodziny Niny totalnie zmieniły jej perspektywę patrzenia na świat. Przeczytajcie rozmowę z nią: Kiedy czytałam twoje najstarsze posty, zauważyłam, że bardzo dużo z nich jest poświęconych akcesoriom dla dzieci i rodziców. Teraz takich recenzji nie ma u Ciebie prawie w ogóle, dlaczego? Tematyka mojego bloga zmienia się razem z wiekiem Niny. Zresztą to chyba jest nie tylko mój przypadek, ale ogólna zasada: kiedy dziecko jest małe, naszą głowę w dużym stopniu zaprzątają kwestie: w co je ubrać, czym myć, co kupić do pokoiku, jakie zabawki wybierać. Z biegiem czasu liczba gadżetów okołodzieciowych się zmniejsza: już nie potrzebujemy tych wszystkich smoczków i butelek, bardziej zastanawiamy się nad tym, jak wychowywać, jak rozmawiać. I teraz to jest główna tematyka twojego bloga, prawda? Mam dwa główne tematy. Pierwszy to kilkulatki i ich świat, a drugi to mój rozwój osobisty, jako matki. Zauważyłam, że w polskiej blogosferze jest dziura: prawie w ogóle nie ma blogów o byciu rodzicem kilkulatka –...
Na Nishkę trafiłam przypadkiem – szukałam do artykułu w „Tato, To Ja" opinii blogerów o klockach Lego i w Google wyskoczył mi tekst „13 powodów, dla których nie należy dawać dziecku w prezencie Lego” . Też byście od razu kliknęły, prawda? Nie rozczarowałam się: post był zabawny i bardzo inteligentny – jak zresztą wszystkie inne zamieszczone na blogu. Na Nishka.pl nie znajdziecie typowych blogowych porad jak przewijać niemowlę, jak karmić je piersią ani jak rozszerzać mu dietę – Natalia na tle innych parentingowych blogerek jest już „starą mamą”. Choć ma dopiero 33 lata, to jej starsza córka jest już gimnazjalistką, a młodsza zaczęła niedawno podstawówkę. Jej blog wypełnia niszę blogów rodziców starszych dzieci, którzy od dylematów typu: „słoiczkowe czy domowe?” przeszli już do etapu: „iPhone czy Samsung?”. Czy w takim razie jej blog nie jest interesujący dla początkujących mam? Absolutnie jest! Mogą na nim nie tylko sprawdzić, co czeka je już za kilka lat albo po prostu porównać swoją wizję macierzyństwa z tym, co opisuje Natalia. A opisuje swoje macierzyństwo fantastycznie – wnikliwie, z leciutką ironią i szczerze. Zajrzyjcie do niej koniecznie! Wyczytałam na Twoim blogu, że jesteś socjolożką. Pomaga Ci to w pisaniu o macierzyństwie? Bardzo. Na pewno moje wykształcenie pozwala mi przyjąć trochę inną perspektywę patrzenia na dzieci, młodzież i na macierzyństwo. Jaka jest ta perspektywa? Wiesz, to jest tak, że z jednej strony patrzę na moją rodzinę jako na zbiór wyjątkowych i niepowtarzalnych osobowości, a z drugiej strony mój blog może być traktowany jako portret typowej matki po trzydziestce i typowych dzieci. Opisuję uniwersalne problemy, które mogą wystąpić wszędzie, nie tylko u mnie, np. w niedawnym wpisie o tym, czy powinnam kupić starszej córce iPhone'a czy nie. Tamten post wzbudził bardzo żywą...
