Apel młodej matki: Nie mów mi, jaka mam być

"Nie jest łatwo ignorować to, co ludzie mówią o twoim ciele" Po urodzeniu 3 dzieci, wiem, czego się spodziewać po porodzie. Tydzień albo dwa później zaczynam dostawać komplementy. Mówią mi, że świetnie wyglądam, pytają, co robię, ja dziękuję i mówię, że nic, że tylko karmię piersią na żądanie. Po kilku tygodniach komplementy cichną, bo moja waga już nie spada. Zaczynam dostawać zaproszenia do grup fitness, zachęcają mnie do kupna cudownych kosmetyków odchudzających, żebym odzyskała sylwetkę sprzed ciąży – tymi słowami zaczęła swój wpis Mary Sauer, mama 3 dzieci. Przyznajcie: brzmi choć trochę znajomo? Mary opublikowała w serwisie Romper wpis, pod którym mogłyby się podpisać niemal wszystkie mamy. Prawie każda kobieta po porodzie jest rozdarta pomiędzy dwoma stronami: tą, która każe jej kochać swoje ciało i w pełni je akceptować i tą drugą, dla której powrót do figury sprzed ciąży jest najważniejszym celem. Jak się w tym wszystkim odnaleźć? "Marzę, żeby ludzie w końcu przestali mówić o ciele po ciąży" Urodziłam 2 miesiące temu, nie gadam o zrzuceniu zbędnych kilogramów, nie bronię mojego prawa do bycia szczęśliwą niezależnie od rozmiaru. Zamiast tego, po prostu chcę przestać mówić o moim ciele. Szczerze mówiąc, w życiu pracującej matki 3 dzieci tego typu gadki, o tym, jak wyglądam i czy to dobrze, zaczynają mnie strasznie wkurzać. [...] Jestem wykończona gadaniem o ciałach po porodzie, bo mamy mają wiele ważniejszych spraw na głowie i nie bardzo się przejmują tym, jak wyglądają. Dlaczego nikt nas nie pyta, jak się czujemy? Czy mamy czas dla siebie ? Czy można nam jakoś pomóc? Przez większość dni jestem tak zajęta, że moje ciało to ostatnia rzecz, o której myślę. Chcę wstawać rano i wygodnie się ubierać, nie przejmując się tym, jak wyglądam. Chcę wykonywać wszystkie obowiązki bez zastanawiania się, czy przypadkiem...

Haley DePass ma 24 lata i samotnie wychowuje synka. Ta młoda mama próbuje pokazać innym mamom, że samotne macierzyństwo, chociaż jest trudne, nie jest gorsze od wychowywania dziecka razem z jego tatą. Przeczytajcie wpis, który opublikowała Haley. Zgadzacie się z nią? Jestem samotną matką, przestańcie mi współczuć! Bycie samotną mamą nie oznacza, że mój syn coś traci, bo nie ma z nami jego taty. Myślę, że większość samotnych mam zna to spojrzenie, kiedy mówią, że nie są już w związku z ojcem dziecka. Jako samotna mama, spojrzenie "oj, jesteś taka biedna" dostaję za każdy razem, kiedy mówię, że ojciec mojego syna nie jest już zaangażowany w nasze życie. Szczerze mówiąc, kiedy poznaję kogoś nowego, wyjaśnienie tej sytuacji jest czymś, czego się potwornie boję. Zazwyczaj pojawia się wtedy pytanie "Cóż, a czy on w ogóle angażuje się w życie dziecka". Nienawidzę tego pytania szczególnie dlatego, że kiedy mówię o naszej sytuacji – że ojciec mojego syna właściwie w ogóle nie tego nie robi – ludzie odpowiadają "przynajmniej ma twojego tatę i twoich braci, będzie miał porządne męskie wzorce ". Nie zaprzeczam, mój tata i moi bracia będą wspaniałymi męskimi wzorcami dla mojego syna (już są), ale chcę zaznaczyć, że inni nie mają prawa decydować o obecności mężczyzny w życiu mojego syna. Z jakichś powodów, społeczeństwo przypomina mi na każdym kroku, że moim obowiązkiem, jako samotnej matki, jest wprowadzić do życia mojego syna silną męską osobowość, skoro jego ojciec nią nie jest. Przepraszam, ale chrzanić to! Kto powiedział, że ja nie mogę nauczyć mojego syna, co to znaczy " być prawdziwym mężczyzną "? Kto powiedział, że mój syn musi dorastać w tym bzdurnym przekonaniu? Mam wrażenie, że nasze społeczeństwo ma coś nie tak z głową. Uważa, że przez to, że jestem kobietą, nie mogą nauczyć mojego syna, co to znaczy być...

Coraz więcej kobiet wychowuje dzieci bez znaczącego udziału ojca dziecka. Chociaż są sytuacje, w których rodzice mają tak samo duży wpływ na życie malucha i sprawiedliwie dzielą się opieką, niestety, w wielu przypadkach rola ojca sprowadza się do płacenia alimentów i sporadycznych kontaktów z dzieckiem. Samotna mama = gorsza mama? W serwisie Essentialbaby.com.au pojawił się wpis, którego autorka mówi wprost, że ma dość określenia "samotna matka". Choć Julie przyznaje, że wychowuje synka samotnie, nazywanie jej "samotną matką" sprawia, że czuje się gorsza od innych matek. "Nie wiem, którego określenia nienawidzę bardziej: samotna mama czy samotna mama z wyboru. Pierwszy termin jest teoretycznie poprawny. Mam 2-letniego syna. Nie jestem i nie byłam zamężna. Nie mam też potrzeby posiadania męża – chociaż chcę chodzić na randki, być w związku, tak jak to robiłam przez większość dorosłego życia. Co to znaczy być zaszufladkowanym jako samotna matka ? To określenie oddala mnie od innych rodzin, sprawia, że ja i mój syn wydajemy się inni, gorsi, potrzebujący. Nasza kultura kpi z samotnych matek, udając, że to szacunek i podziw. Mówią nam, że jesteśmy takie silne. Tak naprawdę myślą, że wielka szkoda, że nasze dzieci będą takie popaprane " – wyznaje Julie. Samotnie wychowuję dziecko, więc jestem samodzielna! Coraz częściej słyszymy głosy kobiet samotnie wychowujących dzieci, żeby nie nazywać ich "samotnymi matkami". Potwierdzają słowa Julie – przez to określenie czują się gorsze od innych mam, niewystarczająco dobre. W określeniu "samotna" czai się też współczucie, chociaż większość kobiet wychowujących dzieci bez ojca świetnie sobie radzi. Zamiast tego powinniśmy nazywać je " samodzielnymi matkami ". To określenie dużo bardziej oddaje trud, jaki wkładają w wychowanie dziecka, ale też prawdziwy szacunek dla tego, co udaje im się...