Nasza młodsza córka urodziła się, kiedy Starszak miał 6 lat. Można było go już zostawić na noc, a nawet na weekend z którąś z Babć. Wychodziliśmy na koncerty, jeździliśmy na romantyczne weekendy we dwoje (obowiązkowe zimą), urządzaliśmy całonocne spacery po mieście (zawsze latem). Trochę już zdążyliśmy zapomnieć jak to jest, kiedy ma się malutkie dziecko i trzeba wszystkie plany dostosować do niego.
A potem urodziła się ona. Karmiłam piersią, więc odpadały wyjścia na całą noc. Ominęło mnie kilka koncertów. Kiedy córka miała 2 miesiące zwiedzaliśmy Wrocław. Była w chuście, karmiona na żądanie. Oglądała świat, spała. A my mieliśmy czas dla siebie. Potem okazało się, że można też pójść na koncert plenerowy. Pamiętam karmienie pod PKP Powiśle w pewną letnią noc. Spokojnie potem zasnęła w chuście, wtulona w ojca. Ileż wieczorów załatwił nam ten zestaw: chusta i pierś!
Z czasem zaczęliśmy wychodzić na wieczór tylko we dwoje. Karmiłam córkę, całowaliśmy syna na dobranoc i wychodziliśmy zostawiając pod czułą opieką Babci śpiące już prawie dzieci. Wracaliśmy przed pierwszym nocnym karmieniem.
Teraz, kiedy córka ma 3 lata, a synek 9 lat, zdarza się, że zostawiamy ich na cały weekend. Pierwszy raz wyjechaliśmy kiedy Panienka miała 2 lata i 3 miesiące. Dwa miesiące wcześniej skończyłam karmić piersią, więc wiedziałam, że mogę wyjechać na dłużej z czystym sumieniem.
Czy pojawienie się dzieci coś zmienia? I tak, i nie. Nie przestaliśmy być parą, która lubi koncerty, nocne spacery, spędzanie czasu tylko we dwoje. Uwielbiamy życie rodzinne, ale nie jesteśmy tylko rodzicami swoich dzieci. Ta krótka chwila kiedy karmiłam piersią ( nieco ponad dwa lata, kiedy to zleciało?) minęła, a my codziennie jesteśmy zaskoczeni, że mamy już takie duże dzieci. Gdybym usypiając godzinami przy piersi załamywała się, że tak już będzie zawsze, pewnie życie by mi zbrzydło. Czułam jednak podskórnie, że to przecież kwestia czasu.
No i stało się. Dziś wieczory, kiedy córka przypadkiem zaśnie mi na rękach, traktuję jak święto i odsuwam chwilę odłożenia jej do łóżeczka... Nie możemy wyjść spontanicznie, zawsze trzeba przewidzieć opiekę dla dzieci. Mamy dobrze, ponieważ mamy z kim je zostawić: są Babcie, są przyjaciele. A gdybyśmy nie mieli nikogo? Wypróbowaliśmy taką opcję raz. Jeden dzień urlopu wzięty w środku tygodnia, odprowadzenie dzieci do przedszkola i szkoły i... cały dzień tylko we dwoje! Emocje jak na wagarach z pierwszym chłopakiem. Polecam!
Czytaj blog Koralowamama.blogspot.com – wszystko o naturalnym karmieniu, rodzicielstwie bliskości i byciu szczęśliwą mamą.
Przeczytaj wywiad z autorką bloga Koralowa Mama, Aleksandrą Przeździecką-Kujałowicz
Aktorka Maja Bohosiewicz uważana jest za jedną z najbardziej tajemniczych gwiazd polskiego show-biznesu. Rzadko pojawia się na branżowych imprezach, ale za to jest aktywna w mediach społecznościowych. Na swoim Instagramie bardzo szczegółowo relacjonuje swoje doświadczenia związane z macierzyństwem. Jeden z ostatnich postów traktuje o jej pierwszym od dawna wyjściu z domu bez dzieci - 2,5-letniego Zacharego i 1,5 rocznej córki Leonii. "Poczułam się wolna" Aktorka pochwaliła się, że pierwszy raz od dawna poszła w tango i... wcale tego nie żałuje. Co więcej, zapowiedziała, że będzie tak robić częściej. "Poczułam się wczoraj wolna. Wychodziliśmy czasami ze Starym, to tu, to tam, ale zawsze jakoś tak z głową i odpowiedzialnie, wszystko zaplanowane i grzeczne. Słowa, którego mi brakowało to spontaniczność. Każda z was chyba wie, że ciężko pozwolić sobie na choćby spontaniczne zobaczenie filmu wieczorem, czy spontaniczne wyjście do przyjaciółki tak, żeby nie zaburzać trybu dnia dzieci . Wszystko im podporządkowane, nawet nocne 'szaleństwa'. Mieliśmy iść na godzinę, złożyć życzenia i wracać" - zaczęła swój wpis. Aż do tej pory. Celebrytka oznajmiła swoim obserwatorom, że pierwszy raz postanowiła zaszaleć. Spontanicznie."Tańczyliśmy do 3:00. Tańczyliśmy tak, że wychodziłam z domu w rajstopach, a wracałam bez. Bawiłam się, nie zastanawiając co z dziećmi, czy trzeba wracać, jak jutro do nich wstaniemy. Nie dlatego, że nie musiałam wstać. Ale dlatego, że pozwoliłam sobie na bycie 'matką do kitu' , która na śniadanie daje banana i puszcza od rana bajki, zamiast czytać książki " - zdradziła. Aktorka napisała, że dzieci były szczęśliwe. Rodzice też. Mama i tata mieli czas tylko dla siebie, byli jak dawniej partnerami, a nie tylko zarządcami rodziny. "Jeżeli jesteś rodzicem i wydaje Ci się, że to wieczne usługiwanie i praca u podstaw się nie...
Gdy dziecko postanawia zrezygnować z piersi, mama ma prawo czuć się smutna i przygnębiona. Przeczytajcie, jak opisała ten stan młoda mama, odstawiająca od piersi 15-miesięcznego synka. Koniec karmienia = koniec czułości? Właśnie skończyłam karmić piersią mojego 15-miesięcznego synka i szczerze mówiąc, jestem zdruzgotana. Widzicie, jestem jedną z tych szczęściar, które nigdy nie miały problemów z karmieniem piersią . Moje dzieci od razu przyssały się do piersi, karmienie było łatwe. Nigdy nie miałam problemów z laktacją, zapalenia sutków czy nawet poranionych brodawek! Szaleństwo, prawda?! Nie chcę wyjść na kogoś, kto się chwali. Chcę tylko wyjaśnić, dlaczego tak bardzo to kochałam. To było łatwe, naturalne. Kiedy urodziła się moja córka, położyłam ją przy piersi. Szukała noskiem tego, na czym jej zależało, a jak już znalazła, to samo poszło! Nie przejmowałam się, że na początku potrzebowała 1,5 godziny na jedzenie z jednej piersi. Oglądałam w tym czasie Chirurgów (tak, wciąż zależy mi na Meredith i Dereku). Mogłabym zagubić się w jej ślicznej, malutkiej twarzyczce – nie sprawdzałam nawet swojego telefonu. Tak samo było z moim synem – może nawet intensywniej, bo wiedziałam, że to moje ostatnie dziecko. Ostatni podjadacz jest najsłodszy Rozstałam się z mężem zaraz po narodzinach synka, więc sama musiałam zająć się niemowlakiem i 3-latką. Karmiłam nocami i uspokajałam ich, kiedy się budzili. Chociaż to było wyczerpujące, scalało naszą małą rodzinę. Jeszcze bardziej zaczęłam doceniać czas spędzony z synkiem przyssanym do mojej piersi. Był bardzo szybki – jak to chłopak – więc chłonęłam te krótkie chwile, które spędzaliśmy razem. W moim domu panowała zasada, że kiedy mama karmi, córeczka nie może być w tym czasie w pokoju. Nie zawsze się to udawało – często wczołgiwała się do pokoju tak, żebym jej...
Jego ojciec zawsze powtarzał, że weekend spędzony w domu to porażka. Ona, córka kapitana żeglugi wielkiej, świat poznawała dzięki pocztówkom. Pierwsze lata małżeństwa spędzili na podróżowaniu. Kiedy urodziły im się dzieci, nie zrezygnowali ze swojej pasji, a zdjęcia i opisy kolejnych wypraw zamieszczali w internecie na stronie Małego Podróżnika (www.malypodroznik.pl). Ile dni w roku spędzacie w domu? Krzysztof: Za dużo. Anna: W pierwszym roku życia Michaś przejechał z nami 35 tysięcy kilometrów po Polsce bocznymi drogami. Teraz nasz starszy syn ma już 10 lat, a Staś o rok mniej i muszą chodzić do szkoły. W ciągu roku jesteśmy poza domem osiem tygodni, ale trzeba jeszcze do tego doliczyć wszystkie weekendowe wycieczki . Krzysztof: Maluchy tak szybko rosną. Na wspólne podróżowanie mamy nie więcej niż 15 lat. Potem młody człowiek powie, że woli jechać na obóz piłkarski albo z kolegami w góry. Kiedy jest dobry moment, by zabrać dziecko w pierwszą podróż? Anna: W moim przypadku to było cztery tygodnie po porodzie . Dobrze się czułam, synek był zdrowy... No i goniły nas terminy, trzeba było wyjechać, by zrobić kolejny materiał. Krzysztof: Najczęściej doradzamy rodzicom, by odczekali trzy miesiące, aż poczują się pewnie w nowej roli. Zmiana pieluchy nie stanowi już wtedy problemu, bez trudu rozpoznajemy potrzeby dziecka. Anna: Niemowlę jest wspaniałym partnerem w podróży. Nie trzeba martwić się o prowiant, bo karmimy piersią . Noszone w chuście, blisko mamusi, jest najszczęśliwsze na świecie i jest mu kompletnie obojętne, czy zwiedza zamek, czy centrum sztuki nowoczesnej. Myślę, że dla wielu młodych rodziców takie odcięcie się od „życzliwych” rad rodziny, sąsiadów, znajomych jest bardzo pomocne. Wreszcie można się poczuć odpowiedzialnym rodzicem. Pamiętam, że w pierwszą podróż zabraliśmy Michasia w marcu i jak większość mam, zbyt...
