Awantura w sklepie

 Zakupy z dzieckiem są trudne i niego, i dla nas, rodziców.   Przerażająco wysokie wąwozy wypchanych regałów, las ludzkich nóg,  koszmarne dźwięki z megafonów, a do tego nadjeżdżające znienacka wózki-giganty... Mniej więcej tak się czuje dwulatek w supermarkecie. My też nie mamy lekko: dziecko marudzi, niecierpliwi się,  bywa, że urządza przedstawienie, a my  - zgrzani i zmęczeni - marzymy o tym, by mieć co najmniej dwie dodatkowe ręce. Byłoby cudownie, gdyby na czas dużych zakupów można było zostawić dziecko  pod opieką babci czy niani.  Co robić, jeśli jednak nie możemy sobie pozwolić na taki luksus? Jak reagować, gdy zbuntowany dwulatek zaczyna się awanturować?  Ustal z dzieckiem, co mu wolno w sklepie  Ono naprawdę nie musi tego wiedzieć. Nie mów "Bądź grzeczny" to dla niego nic nie znaczy. Mów konkretnie: np. "Nie biegaj."    Spróbuj się z dzieckiem dogadać Ustalcie, że po sprawnie i szybko zrobionych zakupach sprawicie  sobie jakąś przyjemność, np.  obejrzycie zwierzątka w sklepie zoologicznym.  Nie pakuj się w kłopoty Bierz pod uwagę możliwości dziecka: ono naprawdę nudzi się w sklepie i naprawdę jest zmęczone, gdy zakupy trwają zbyt długo.  Jeśli wiesz, że  twój dwulatek fatalnie znosi długie rajdy między sklepowymi regałami,  staraj się skrócić zakupy do minimum.   Staraj się nie zabierać go do sklepu, gdy jest zmęczony, rozdrażniony albo głodny. Jeśli to możliwe, wybieraj pory, gdy w sklepie nie ma tłumu (a więc przedpołudnia w dni powszednie). Zadbaj o komfort dziecka Jeśli na dworze jest chłodno, pamiętaj, by po wejściu do sklepu zdjąć dziecku czapkę i rozpiąć kurtkę. Zapobiegaj awanturom w sklepie Gdy dziecko zaczyna rozrabiać, np. wspinać się regał w supermarkecie , zastanów się dlaczego to robi. Nudzi się? Chce dotknąć czerwonego kubka na najwyższej półce? Zwrócić na siebie...

Jak wynika z badań zleconych przez Rzecznika Praw Dziecka prawie 60 proc. Polaków akceptuje klapsy, a 1/3 "lanie". To zatrważające dane, ale nie ma w nich nic o tym, co jest jeszcze częstsze i bardziej rozpowszechnione: nie mówią o krzyku. Przeczytałam kiedyś zdanie, że krzyk jest nowym klapsem . Nie sposób się z tym nie zgodzić: o ile wiedza o tym, że dawanie klapsów jest nie tylko złe, ale i karalne, jest powszechna (choć niestety wiele osób z tym się nie zgadza), o tyle przekonanie, że krzyk na dziecko jest skuteczną metodą wychowawczą wciąż ma się dobrze. To nasz sposób na "przewinienia" dziecka. A także na nasz stres. Na nasze własne błędy. Na problemy z mężem, szefową, ekspedientką. Na niezapłacony rachunek za gaz i na wylaną na sukienkę kawę. Krzyczymy na dzieci i nawet jeśli mówimy sobie, że to ostatni raz, zdarza się to ponownie. Tymczasem krzyk – tak jak klapsy – może wyrządzić ogromną krzywdę naszym dzieciom. Jeśli więc czujesz, że ten temat dotyczy też ciebie, przeczytaj, jak przestać krzyczeć na dziecko . Przyjrzyj się sobie Zacznij od przyjrzenia się sytuacjom i myślom-zapalnikom, które wywołują w tobie gniew. Zastanów się, kiedy krzyczysz na dziecko i co powoduje ten wybuch złości . Czy jest to jakieś irytujące zachowanie dziecka, czy może krzyczysz, kiedy jesteś zmęczona, bo jesteś rozdrażniona i zwykle niepozorne sytuacje kończą się wtedy awanturą? A może nie radzisz sobie ze stresującymi sytuacjami w związku lub w pracy i dlatego masz teraz tak mało cierpliwości. Najważniejsze to znaleźć powody , dla których zaczynasz krzyczeć. Kiedy będziesz je znała, łatwiej będzie ci pracować nad swoim zachowaniem. Przypomnij sobie, jakie to uczucie Wzorce zachowań przejmujemy od najbliższych nam ludzi. Jest duża szansa, że jeśli krzyczysz na swoje dzieci, na ciebie też krzyczano w dzieciństwie. Jeśli więc nie chcesz, żeby twoje...

Nie, ta awantura nie została wywołana przez grubiańską panią z kolejki. To twoje własne dziecko wrzeszczy , tupie i szarpie cię za rękę. I wiesz co? Ma powody, aby się tak zachowywać. Nie poddawaj się histerii dziecka Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że dziecko płacze, bo marzy o lizaku, który zobaczyło na sklepowej półce. Nie daj się na to nabrać, nawet jeśli dziecko krzyczy: „Kuuup mi to!”. Sklepowe awantury o wiele częściej niż dziecięcą chęcią posiadania są wywołane nudą, głodem albo zmęczeniem . Zmieniająca się muzyka, oślepiające światło i tłum szybko męczą nie tylko niemowlę, ale też dużo starszego kilkulatka. Czytaj też: 42 rady na dziecięce kryzysy Zakupy rób sprawnie W takich sytuacjach najważniejsze jest przewidywanie. Jeśli nie musisz, nie zabieraj w ogóle dziecka na zakupy. Kiedy natomiast jesteście razem w sklepie, a kilkulatek staje się marudny , lepiej wcześniej zakończ zakupy i wróć do domu. O wiele łatwiej jest nie dopuścić do wybuchu, niż uspokajać wrzeszczące co sił w płucach dziecko. W sklepie zachowaj spokój Przeoczyłaś pierwsze oznaki histerii i sytuacja wymknęła się spod kontroli? Nadal nie jesteś bez szans. Po pierwsze – zachowaj spokój. Weź dziecko na ręce (owszem, wyrywa się, ale uwierz, ono bardzo teraz potrzebuje twojej bliskości) i przejdźcie w cichsze miejsce. Nie staraj się go przekrzyczeć. Lepiej skutkuje szept. Ta stara socjotechniczna sztuczka (kiedy ściszamy głos, nasz rozmówca mimowolnie robi to samo) na pewno podziała na dziecko. Odwróć jego uwagę (np. opowiadając, co wspaniałego zaplanowałaś na popołudnie), zaproponuj picie albo – jeśli nic nie działa – po prostu przytul i pozwól dziecku się wypłakać. Kiedy jego emocje opadną, spokojnie, ale stanowczo powiedz, że nie lubisz krzyku. Nie rozwlekaj się jednak nad postępowaniem dziecka – ono, mimo że jest już takie...