Nie znoszę bezdzietnych z wyboru

"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...

Kiedy mężczyzna zostaje ojcem, staje oko w oko z życiową rewolucją. Musi przewartościować swoje życie, odpowiedzieć sobie na ważne pytania: jakim ojcem chcę być dla mojego dziecka? Ile czasu chcę mu poświęcać? Czy chcę być zaangażowany w opiekę nad dzieckiem na równi z żoną? I jaka jest teraz moja pozycja w rodzinie? Okazuje się jednak, że oprócz kwestii związanych z życiem prywatnym i emocjami, mężczyzna, który zostaje ojcem, może stanąć wobec zmian, które będą dotyczyć jego kariery. Oto jak ojcostwo wpływa na sytuację zawodową mężczyzn: Ojcowie mają większe szanse na zatrudnienie Wiele mówi się o tym, że młode matki mają problemy ze znalezieniem zatrudnienia, bo potencjalni pracodawcy niechętnie zatrudniają kobiety z małymi dziećmi, obawiając się, że będą często przebywać na zwolnieniach lekarskich na dziecko. Inaczej jest z mężczyznami. Zdaniem naukowców z prestiżowego Cornell University (USA) ojcowie nie tylko nie są dyskryminowani ubiegając się o pracę, ale ojcostwo wypada na ich korzyść!  Odkrycia tego naukowcy dokonali wysyłając spreparowane CV w odpowiedzi na ogłoszenia o pracę – aplikacje były niemal identyczne, z tą różnicą, że w niektórych z nich była informacja o tym, że kandydat jest członkiem rady rodziców w szkole. Okazało się, że to właśnie kandydaci z taką informacją w CV byli częściej zapraszani na rozmowy kwalifikacyjne (dla porównania: ten sam eksperyment w przypadku kobiet, dał zupełnie odwrotny efekt...). Pracodawcy oceniali ojców jako bardziej kompetentnych i oddanych pracy niż bezdzietni mężczyźni oraz matki. Czy ojcowie gorzej pracują? Pracodawcy obawiają się, że rodzice mają zbyt wiele obowiązków związanych z rodziną, będą więc częściej nieobecni i mniej wydajni w pracy. Tymczasem, jak wykazało badanie, ojcowie przynajmniej 2 dzieci są bardziej wydajni w pracy od kolegów, którzy mają...

Mamusiu, zobacz hipopotam. O tam! – mój trzyletni synek uwielbiał wycieczki do zoo. Prawie każdą niedzielę spędzaliśmy na podziwianiu lwów, tygrysów, żyraf i innych czworonogów. Najbardziej jednak fascynowała go zagroda z domowymi zwierzętami. Tak to już jest, kiedy dziecko wychowuje się tylko w mieście. Do dziś pamiętam, jak rok temu jadąc na wakacje , Krzyś zobaczył przez tylną szybę samochodu pasące się krowy. – Mamusiu, zobacz, zobacz. Krowa! Prawdziwa! – krzyknął tak głośno, że omal nie puściłam kierownicy. Uśmiecham się zawsze na myśl o tym wydarzeniu. I przypominam je sobie, ilekroć jesteśmy w zoo. Te niedzielne wycieczki do zwierzątek stały się naszym weekendowym rytuałem . Po jakimś czasie przyłapałam się na tym, że czekam na nie równie niecierpliwie, jak mój mały miłośnik zwierząt. Jestem wtedy szczęśliwa . Rozczula mnie widok Krzysia biegnącego do kolejnego zwierzaka albo zabierającego z domu "trochę chlebka dla ptaszków". Bo po drodze do zoo, wstępowaliśmy jeszcze do parku nakarmić kaczki i gołębie. Któregoś razu pomyślałam, żeby przygarnąć jakiegoś psa albo kota, ale szybko zrezygnowałam z tego pomysłu, bo przecież my z Krzysiem prawie cały dzień jesteśmy poza domem. A każde zwierzę potrzebuje przytulenia, pogłaskania i wyprowadzenia na spacer. Codzienne życie samotnej mamy W tygodniu, nasze dni są bardzo do siebie podobne . Wstajemy rano, zjadamy razem śniadanie, ubieramy się i odprowadzam Krzysia do przedszkola. Lubię te chwile, kiedy jestem sama z synkiem i możemy porozmawiać o tym, co będzie w przedszkolu albo o tym, dlaczego ptaki śpiewają, a z drzew opadają liście. To są takie krótkie chwile w ciągu dnia, które należą tylko do nas. Potem jadę do pracy, do banku. Małego z przedszkola odbiera moja mama, a ponieważ moi rodzice zamieszkali niedaleko od nas, zabiera go do siebie. Tam Krzyś zjada obiad, a potem czytają...