Uwierzycie, że jeszcze trzy lata temu Lena była samotną mamą, bez pracy, znajomych i pomysłu na to, gdzie chce mieszkać i co chce robić w życiu? Tak – mnie też było w to trudno uwierzyć. Magda to żywy przykład na to, że nie ma takich życiowych dołów, z których nie można byłoby się wygrzebać – trzeba tylko – to banalnie brzmi, ale sprawdza się w praktyce – wierzyć w siebie.
Dzisiaj Lenę znają prawie wszyscy w parentingowej blogosferze i to nie tylko dlatego, że pisze świetnego bloga, lecz także dlatego, że jest współorganizatorką spotkań dla blogerek, np. B(L)OGinie. Poza tym działa lokalnie, na rzecz poznańskich mam, do tego jest copywriterem-freelancerem, pełnoetatową mamą dla dwóch synów, doulą – czyli mówiąc jednym słowem (a w zasadzie to dwoma): wulkanem energii. Nawet jak stoi, to biegnie.
Zapraszam na jej bloga: Matka wygodna, na którym Lena przekonuje, że matka wygodna to też człowiek!
Jestem mamą pełnoetatową, ale zawsze mówię, że najpierw jestem kobietą, a potem dopiero mamą. Wiele kobiet zatraca się w macierzyństwie, w momencie kiedy rodzi się im dziecko, dostają pieluszkowego zapalenia mózgu. U mnie tak się nie stało. Wręcz przeciwnie, u mnie macierzyństwo dało mi kopa, żeby zrobić coś z samą sobą: zaczęłam pisać, zaczęłam bardziej wychodzić do ludzi, interesować się nowymi rzeczami, np. fotografią.
Co dziwne nawet dla mnie, zostałam doulą, czyli asystentką rodzącej, jeszcze zanim sama byłam w ciąży, a raczej zanim jeszcze dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Mieszkałam wtedy w Anglii i znajoma, która była w ciąży, nie umiała angielskiego, więc poprosiła, żebym towarzyszyła jej na badaniach i była z nią podczas porodu. Tak się to zaczęło i ciągnie się do dziś. Bycie doulą bardzo rozbudowało mnie jako człowieka. To piękny zawód.
Wyjechałam, gdy miałam 23 lata z myślą, że chcę mieć dziecko, a w Polsce nie było mnie na nie stać. Po pięciu latach wróciłam do Polski z trzyipółletnim synem, bo rozstałam się z jego tatą. Zaczynałam właściwie od nowa i musiałam mocno wziąć życie za łeb. Pochodzę z bardzo małej miejscowości i wiedziałam, że jeśli tam zostanę, to nie będę miała żadnych szans na rozwój, więc przeprowadziłam się do Poznania. Nie znałam tam nikogo, ale dałam sobie rok na ogarnięcie rzeczywistości. Znalazłam pracę, przedszkole dla syna. Byłam przed trzydziestką i zaczynałam prawie wszystko od nowa.
No coś ty, nie miałabym na to czasu. W tamtym okresie nieraz musiałam się mocno organizować, żeby umyć włosy! Ale choć nie pisałam bloga, to jedynym moim kontaktem ze światem był internet. Po roku mieszkania w Poznaniu poznałam mojego dzisiejszego męża. Na początku nie byłam przekonana do bycia z kimkolwiek w związku, wydawało mi się, że nie mam prawa wprowadzać nikogo nowego w życie mojego dziecka, ale w końcu dotarło do mnie, że muszę też myśleć o sobie, bo za kilka lat ono wyjedzie na studia, a ja zostanę sama z jakimś kotem na kolanach, na którego zresztą mam alergię. Bloga zaczęłam pisać po urodzeniu drugiego syna. Któregoś dnia po porodzie mój mąż zapytał mnie, co bym chciała w życiu robić, skoro już mam dość pracy w marketingu. Powiedziałam, że pisać, więc on otworzył mi komputer i powiedział: „No to pisz”.
Nie rezygnuj z siebie! - felieton Matki Wygodnej specjalnie dla Babyonline.pl.
Hmm, ale w kolejności od najważniejszego? To najpierw chyba byłoby oderwanie od rzeczywistości. Albo nie: najważniejszy będzie jednak kontakt z ludźmi: rozmowy, wymiany opinii, ale też spotkania zupełnie w realu, tak jak np. z Martą, (autorką bloga Matka nie wariatka). Znajomość z nią też zaczęła się przez przypadek, a teraz to jest taka przyjaźń, że nieraz śmiejemy się, że się razem zestarzejemy. Znamy swoje dzieci, znamy swoich mężów. Kolejną rzeczą, jaką daje mi blog, w sumie tak samo ważną jak dwie poprzednie, to możliwość wypowiedzenia się i poznania lepiej siebie i innych ludzi.
Bloga Asi można czytać na kilka sposobów. Praktyczny – kiedy szukamy fajnego pomysłu na prezent: wtedy przydają się filtr: prezenty według budżetu (prezenty do 50 zł, do 100 zł itd). Rekreacyjny – kiedy po prostu mamy ochotę na przejrzenie czegoś oryginalnego i fajnego: blog Asi podpada pod oba te określenia. I najlepszy sposób, mój ulubiony – marzeniowy : kiedy po paskudnym dniu chcemy poprawić sobie humor i znaleźć coś ekstra… dla siebie. Na bloga Prezentujeprezenty.pl trafiłam przez inną zaprzyjaźnioną z Babyonline blogerkę, Hanię Kozłowską z Haart.pl (Czytaj rozmowę z Hanią ), która zachęciła mnie do kontaktu z Asią słowami: „Na samą myśl o spotkaniu z nią tupię nogami, bo wiem, że bez względu na to, o czym będziemy rozmawiać, to będzie fajnie. A jej blog – świetny: sama skorzystałam z jej pomysłów". Dokładnie to samo o Asi mogę powiedzieć teraz ja: to mądra, ciekawa i inspirująca optymistka. Zresztą – chyba to widać w naszej rozmowie… Lubisz dawać prezenty? Uwielbiam! Wiem, że to jest dziwne hobby, ale ja naprawdę lubię wyszukiwać fajne prezenty i dawać je. Daję z wielkich okazji i bez okazji. Teraz, kiedy jesteśmy przed Świętami, mam listę chyba 15 osób, dla których muszę wymyślić coś fajnego, ale jak się tak nad tym zastanawiam, to chyba jeszcze bardziej lubię dawać prezenty bez okazji, bo są niewymuszone, dawane nie dlatego, że ktoś ma imieniny czy urodziny, tylko dlatego, że ktoś o kimś pomyślał i chciał mu sprawić przyjemność. A dostawać też lubisz? Och, no pewnie. Często sama sobie robię prezenty, ale oczywiście też dostaję, choć kupowanie prezentów dla mnie czasem jest wyzwaniem. Z jednej strony jestem łatwa prezentowo, no bo przecież piszę bloga o prezentach, na którym często wspominam, co bym chciała dostać, ale z drugiej strony jestem prezentowo bardzo trudna: bo kocham...
Jako, że sama mam dwie lewe ręce, uwielbiam blogi i Pinteresty, na których mogę oglądać, jak w prosty sposób z niczego powstaje piękne, pomysłowe coś. Właśnie takim blogiem jest blog Hani Kozłowskiej, Haart.com.pl: klimatyczne miejsce w internecie, z którego dowiecie się np. jak w salonie sprawdzą się stare skrzynki po winie, co można zrobić z plastikowych „tandetnych” butelek albo jak za pomocą ziemniaka ozdobić dziecięcą koszulkę. Ale przede wszystkim blog Hani podpowie wam, co możecie zrobić, by żyć wolniej i lepiej. Sama Hania, mama czteroletniego Szymona, odżegnuje się nie tylko od określenia: artystka („No coś ty! Nie pisz tak o mnie!”), lecz także od określenia blogerka , bo jak twierdzi, do prawdziwej blogerki jest jej jeszcze daleko (ciekawe, co ma na myśli???). Poszłyśmy na kawę i to było bardzo inspirujące dla mnie pół godziny. Siedziała naprzeciwko mnie inna pracująca mama, która nie tylko ani razu przy kawie nie zająknęła się o zmęczeniu, ale przeciwnie, ze świecącymi oczami opowiadała, jak wielką satysfakcję czuje, gdy uda jej się z każdej wolnej chwili wycisnąć tyle, ile jest to możliwe. Zadam Ci bardzo wyświechtane pytanie: jak się u ciebie z blogiem zaczęło? Wszystko się zaczęło jak u większości mam-blogerek – w ciąży. Byłam kilka lat po trzydziestce, moja ciąża nie była łatwa, nie mogłam pracować, więc całymi dniami siedziałam w domu i miałam strasznie dużo wolnego czasu. A dla mnie bezczynne siedzenie to męka, nie jestem w stanie wytrzymać bez ruchu przez godzinę na kanapie, cały czas muszę coś robić – i tak to już się układa, że zawsze robię pięć rzeczy na raz. Któregoś dnia zatem kupiłam klej do decoupage'u i jakoś to poszło. Pierwsza próba, kolejna. Po decoupage'u przyszła kolej na eksperymenty z innymi materiałami i metodami. Myślałam, że opowiesz o np. swoich początkach w ASP albo...
Kiedy pytam Jowitę, jak określiłaby sama siebie, najpierw odpowiada: „Mama pięciolatki”, a po sekundzie dodaje: „Koniecznie dopisz, że jestem z Podlasia”. Miejsce, w którym mieszka, jest dla niej bardzo ważne: właśnie poprzez tamtejszą naturę patrzy na ciążę i rodzicielstwo. Na swoim blogu MinyNiny.blogspot.com i poza nim promuje naturalne rodzicielstwo , bez sztucznych zasad, za to pełne bliskości i uważności. Jest doulą, instruktorką chustonoszenia, prowadzi też Domową Szkołę Rodzenia w Hajnówce, gdzie mieszka. W rodzinne strony powróciła kilka lat temu po urodzeniu Niny, choć mówi, że przed porodem nie sądziła, że kiedyś to zrobi – że po mieszkaniu w Lublinie, Warszawie, Białymstoku i Łodzi, aż tak zatęskni za tym podlaskim spokojem. Przez wiele lat nie sądziła też, że kiedykolwiek zostanie mamą. Udało się, a jak mówi sama Jowita, narodziny Niny totalnie zmieniły jej perspektywę patrzenia na świat. Przeczytajcie rozmowę z nią: Kiedy czytałam twoje najstarsze posty, zauważyłam, że bardzo dużo z nich jest poświęconych akcesoriom dla dzieci i rodziców. Teraz takich recenzji nie ma u Ciebie prawie w ogóle, dlaczego? Tematyka mojego bloga zmienia się razem z wiekiem Niny. Zresztą to chyba jest nie tylko mój przypadek, ale ogólna zasada: kiedy dziecko jest małe, naszą głowę w dużym stopniu zaprzątają kwestie: w co je ubrać, czym myć, co kupić do pokoiku, jakie zabawki wybierać. Z biegiem czasu liczba gadżetów okołodzieciowych się zmniejsza: już nie potrzebujemy tych wszystkich smoczków i butelek, bardziej zastanawiamy się nad tym, jak wychowywać, jak rozmawiać. I teraz to jest główna tematyka twojego bloga, prawda? Mam dwa główne tematy. Pierwszy to kilkulatki i ich świat, a drugi to mój rozwój osobisty, jako matki. Zauważyłam, że w polskiej blogosferze jest dziura: prawie w ogóle nie ma blogów o byciu rodzicem kilkulatka –...
