Poranek zaczynasz od krzyku na dziecko, które nie dość cicho, nie dość szybko, nie dość sprawnie rozpoczyna dzień. Po południu masz ochotę gryźć ze złości, która rozsadza cię od wewnątrz – ciągle ktoś czegoś od ciebie chce, ktoś wciąż płacze, coś stale wymaga zrobienia, a co z tobą? Może ty też czegoś chcesz, może ty też masz prawo do 5 minut dla siebie? Te pytania wypływają na powierzchnię wieczorem, kiedy odsyłasz dziecko do łóżka z zaciśniętymi w gniewie ustami, po tym, jak 500 razy musiałaś odpowiedzieć jeszcze na jego "mamo, mamusiu", napoić, nakarmić, mimo że wcześniej nie było przecież głodne, nie chciało mu się pić, nie musiało iść siusiu... Tym razem wrzeszczysz więc na męża, który nigdy nie jest wystarczająco zaangażowany, czuły i uważny. Co się stało z twoim życiem? Nie tak to miało przecież wyglądać!
Starasz się. Obiecujesz sobie/dziecku/mężowi, że to się nie powtórzy, że będziesz bardziej cierpliwa, że nauczysz się panować nad złością. Czytasz wszystko, co jest do przeczytania na ten temat w internecie, kupujesz poradniki, łykasz walerianę, popijając ją melisą. Wychodzisz do innego pokoju, głęboko oddychasz, zamykasz się w łazience i gryziesz ręczniki, liczysz do 10, 30, 100. Wszystko na nic. Po pewnym czasie nie pamiętasz już, jak to było nie złościć się. Gniew czujesz stale. Twoje dziecko zaczyna się ciebie bać, twój mąż schodzi ci z drogi. To tylko potęguje złość, przecież nie jesteś potworem! Przy najbliższej okazji nie omieszkasz wykrzyczeć tego domownikom w twarz.
W końcu czujesz, że nie dasz tak dłużej rady. Gdybyś tak mogła tylko położyć się i nie wstawać. Gdyby to wszystko mogło zniknąć. Tylko nic nie znika. Nic się nie zmienia. Wszystko jest bez sensu. Nie prosiłaś się o takie życie! Do tego te wyrzuty sumienia: kochasz swoje dziecko nad życie, chcesz dla niego jak najlepiej, a wiesz, że twoja złość je krzywdzi w niewyobrażalny sposób. Co dalej? Jak żyć?
W pierwszym scenariuszu nie robisz nic. Jesteś coraz bardziej zgorzkniała, coraz bardziej rozgniewana. Porozumiewasz się prawie wyłącznie krzykiem, czasami wrzeszczysz tak, że zdzierasz gardło. Dziecko coraz bardziej cię unika, w przyszłości będzie mieć masę problemów, słabą relację z tobą i mnóstwo uzasadnionego żalu.
W drugim scenariuszu idziesz po pomoc. Psychoterapia. Psychiatra. Okazuje się, że ta złość była objawem depresji. Ale jak to? Czy depresja to nie leżenie w łóżku z nieumytymi włosami i próby samobójcze? Nie zawsze. Złość może maskować depresję. A ta może pojawić się m.in. przez życie w ciągłym stresie. Dopóki nie otrzymasz prawidłowej diagnozy, nie odczujesz ulgi. Jeśli lekarz przepisze ci leki, nie martw się. Każdego dnia będziesz widziała, że jest trochę lżej, trochę łatwiej... A w końcu (i to całkiem szybko!) zauważysz, że właśnie minął pierwszy od dawna dzień, w którym nie podniosłaś głosu. Złość będzie już pojawiać się tylko w uzasadnionych sytuacjach i nie będzie wymykać się spod kontroli. Odzyskasz dziecko. Męża. Życie.
Jeśli więc czujesz, że pierwsza część tekstu jest o tobie, idź do specjalisty. Nie odkładaj tego na później. Zrób to dla siebie. Pewnie – zrobisz to też dla dziecka i męża, ale chwilowo masz chyba dosyć robienia wszystkiego dla innych, prawda? Dlatego zrób to dla siebie. Proszę. Depresja jest najgorsza przed diagnozą.
Zobacz też:
Czujesz się fatalnie, bo siedzisz w domu, bo z powodu dzieci często wstajesz w nocy, bo uważasz się za służącą we własnym domu, bo nie masz czasu dla siebie i męża i... bo wciąż narzekasz. Nie myśl o sobie źle – że nie panujesz nad sobą, domem. Wszystkie mamy borykają się z takimi problemami. Niektóre jednak za nic by się do tego nie przyznały. Zamiast zadręczać się, pamiętaj: 1. Jesteś równie ważną osobą, jak twoje dziecko... ...chociaż jego potrzeby są pilniejsze. Nie zaniedbuj jednak siebie. Masz prawo prosić, żeby czasem ktoś chociaż na godzinę wyręczył cię w opiece nad nim. 2. Nie da się zawsze wypełnić wszystkich obowiązków Spróbuj uczyć się odróżniać zajęcia ważne od tych, z których można czasem na kilka dni zrezygnować, np. z prasowania. 3. Nie można być jednocześnie idealną matką i żoną Kiedyś miałaś więcej czasu, bardziej dbałaś o Wasz związek i mieszkanie. Lubiłaś wypady do kina czy na romantyczne weekendy. Teraz masz inne sprawy na głowie. Weekend w Kazimierzu poczeka, aż maluszek podrośnie. Pamiętaj, że twoje dziecko będzie cię aż tak potrzebować tylko przez najbliższy czas. Wkrótce, naładowane Waszą miłością, chętnie zostanie na dzień czy wieczór np. u babci. 4. W ciągu dnia rozkładaj siły równomiernie Nie spalaj się przy wymyślaniu i przygotowywaniu fantazyjnych dań na obiad, bo nie wystarczy ci potem siły i cierpliwości do malucha grymaszącego przy jedzeniu. 5. Walcz z biernością Zwłaszcza tej, która przytrafia się każdej osobie nastawionej na spełnianie potrzeb dziecka. Nie marnuj wolnych chwil – miej pod ręką dobrą książkę albo płytę z ulubioną muzyką. 6. Naucz się odreagowywać złość Nie przy dziecku jednak! Malec nic nie zrozumie, a jedynie się wystraszy. Wyładowuj złość, gimnastykując się. Sporne kwestie omawiaj z partnerem wtedy, gdy dziecko już śpi. 7. Walcz z...
Trzymasz w ramionach ukochane maleństwo, tulisz zapłakanego dwulatka, głaszczesz usypiającego przedszkolaka. Innym razem złościsz się i masz dosyć nieprzespanych nocy, porozrzucanych zabawek i ciągłego braku czasu. Jaką jesteś mamą ? Są mamy od początku zakochane w swoim maleństwie, ale są też takie, które dojrzewają do tej miłości w trakcie pielęgnacji i karmienia maleńkiego człowieka. Ta niepowtarzalna więź na pewno się pojawi, więc nie denerwuj się i spokojnie czekaj. Jestem mamą doskonałą Karmisz w nocy co dwie godziny, w dzień cierpliwie spacerujesz po parku, nie masz czasu dla siebie, bo przecież najważniejsze jest dziecko . A gdy dorasta, wozisz je na różne zajęcia, pędzisz z pracy do domu, by podać obiad, zaprowadzić na angielski czy odrobić matematykę. I znów nie masz czasu dla siebie. Jesteś perfekcjonistką – u Ciebie wszystko musi być dopięte na ostatni guzik, dom ustawiony, wszystko zgrane i zaplanowane. Nigdy się nie skarżysz, nie jesteś zmęczona . I tylko czasami patrzysz z zazdrością na koleżankę, która wcale się nie przejmuje bałaganem w pokoju, wypuszcza malca na podwórko, by pobawił się z kolegami, ale za to ma czas na ulubioną lekturę, a nawet na wyjście do teatru. Może jednak nie warto zapominać w macierzyństwie o sobie i własnych potrzebach? Albo ciągle zmęczoną Skarżysz się na kolejną nieprzespaną noc i na góry prasowania, które piętrzą się przed Tobą. Narzekasz na trzylatka, po którym musisz sprzątać zabawki, i na pięciolatka, który ciągle o coś pyta. Nawet Twój pierwszoklasista widzi zmęczoną twarz mamusi, gdy chce się pochwalić pierwszymi samodzielnie napisanymi literkami. Być może jesteś typem cierpiętnicy, która wie, że ma się poświęcać dla dzieci , ale jest z tego bardzo niezadowolona. Warto spojrzeć na rzeczywistość bardziej życzliwym okiem. Po nieprzespanej nocy spróbuj zdrzemnąć się...
Płaczące (krzyczące, zawodzące, jęczące, kwękające, marudzące) dziecko potrafi doprowadzić na skraj obłędu. Wszystko przez matkę naturę, która zaprogramowała nas w taki sposób, że nie potrafimy słuchać tego obojętnie. Słysząc zawodzącego czy choćby pojękującego niemowlaka, mamy nieodpartą potrzebę, by natychmiast ruszyć na ratunek. Jeśli jednak trwa to zbyt długo i za żadne skarby nie możemy pomóc, zaczynają się w nas budzić także inne uczucia: obezwładniająca bezradność („O rany, i co teraz?”), lęk i rozpacz („A jeśli ono jest chore?”), wreszcie złość („Mam tego dość! Niech ktoś je ode mnie weźmie!!!”). Potem oczywiście pojawiają się wyrzuty sumienia, no bo jak to tak? To jednak nie jesteśmy tak nieskończenie cierpliwymi mamami, jakimi chciałyśmy być? Dlaczego niemowlę jest nieznośne Niemowlę może być nieznośne z tysiąca powodów i nie zawsze łatwo stwierdzić, w czym rzecz. Jednego możesz być pewna: nie robi ci na złość. Nie testuje też twojej wytrzymałości, nie mówi: „Jesteś złą matką” ani nie próbuje skłonić psa sąsiadów, by wczołgał się pod łóżko. Zachowuje się tak, bo nie potrafi jeszcze inaczej powiedzieć: „Jest mi źle i potrzebuję pomocy!”. Gdy dziecko płacze z głodu albo dlatego, że jego pieluszka zamieniła się w piekący kompres, sprawa jest prosta: wystarczy rozwiązać problem (nakarmić, przewinąć) i po sprawie. Jednak nie zawsze jest to takie łatwe. Tracy Hogg, autorka książki „Język niemowląt” radzi, by nie działać automatycznie , tzn. nie przystawiać malca do piersi (nie przewijać itd.), gdy tylko zapłacze albo choćby kwęknie. „Poczekaj chwilę, złotko, i popatrz, czego to dziecko chce od ciebie” – radziła mamie, która gnała do swojego bobasa na złamanie karku, rozpinając w biegu bluzkę. Warto wziąć sobie tę radę do serca, bo przecież karmienie dziecka, które płacze...
