Buziaki, całusy, pocałunki

Co to jest książka obrazkowa (z ang. picture book)? Nie mamy dobrego polskiego terminu na określenie bardzo specyficznego rodzaju książki dla dzieci. Bo używając terminu „książeczka obrazkowa”, nie mamy na myśli książeczki dla najmłodszego czytelnika. To znaczy takiej z narysowanym ptaszkiem i podpisem „ćwir, ćwir” czy właśnie „ptaszek”. Nie dlatego, że deprecjonuję ich wagę, przecież są niezwykle potrzebne w rozwoju dziecka, ale dlatego, że mówimy o specyficznych książkach, które wymyślono całkiem niedawno. I są naprawdę wspaniałe! Otóż książka obrazkowa to książka przedstawiająca najczęściej równolegle, to znaczy nie linearnie, wiele różnych potencjalnych fabuł, bohaterów, ich przygód, i to wyłącznie za pomocą obrazka, np.  "Wielki piknik", „Miasteczko Mamoko”, czy seria o ulicy Czereśniowej.   Picture bookami nazywa się też takie książki, w których ilustracja pełni nadrzędną funkcję. Owszem jest tekst, ale dopełnia on rysunki, np. „Kłopot” Iwony Chmielewskiej. Rzeczywiście w książkach obrazkowych nie ma opowiadającego tekstu, bo to zadanie rysunków. Wiele z nich wydano na tak wysokim poziomie edytorskim, że są one jak dzieła sztuki (np. "Dom" z ilustracjami Roberto Innocentiego ), z którymi obcowanie rozwija człowieka niezależnie od wieku. Bo książki obrazkowe są dla małych i dużych czytelników.   Niektórzy rodzice, widząc książkę bez tekstu, stają się nieufni. Jeśli nie ma tekstu, to nie ma treści. Ależ jakiej treści nie ma? Jest, tylko nie jest ona wydrukowana! Ta treść jest potencjalnie zawarta w obrazkach, które składają się z wielu szczegółów. I to, co jest cudowne w książkach obrazkowych, żeby tę treść dostrzec, należy włożyć trochę wysiłku, a nie tylko się pogapić i omiatać wzrokiem strony. Trzeba uruchomić oko, wyobraźnię, logikę, ale też pamięć. Bo trzeba zapamiętać,...

„Mus jabłkowy” to książka obrazkowa o ojcu i synu, którym zdarzają się zarówno dobre, jak i gorsze dni, a także o tym, co z tego wynika. To historia bez lukru. Czasem trudno być dzieckiem. Tak jak trudno być rodzicem. Pochodzimy z różnych światów i zdarza się, że trzeba sporo wysiłku, by osiągnąć porozumienie. To proste. My, rodzice, wiemy więcej i ta wiedza nas paraliżuje. Sprawia, że boimy się o bezpieczeństwo naszych dzieci. Tu upatruję źródło konfliktu. Z jednej strony my, rodzice, chcemy być przyjaciółmi dla naszych dzieci, ale z drugiej nie możemy się uwolnić od roli nadzorców. Nie jest łatwo zaakceptować tę różnorodność ról – ani dziecku, ani dorosłemu. To dlatego w "Musie jabłkowym" syn odwraca się od swojego ojca. To doświadczenie jest mi bliskie, bo mój syn robił podobnie, gdy okazywałem się surowym i karzącym szefem. Zresztą kto nie miał podobnych doświadczeń? Bycie ojcem jest skomplikowane i nielogiczne. Pokazał Pan ojca nieidealnego, który złości się na syna. Ale też syn, który mówi o swoim ojcu, że jest głupi, i który – po kłótni z nim – zagroził, że poszuka sobie nowego ojca, nie jest dzieckiem idealnym.  O to mi chodziło! Byśmy zaakceptowali to, że tacy jesteśmy, że tacy są prawdziwi ojcowie i prawdziwi synowie, którym zdarza się odtrącić rękę wyciągniętą do zgody albo powiedzieć „nie kocham cię”... Dzieci nie są aniołami, zdarza im się być upartymi i złośliwymi. Nie ma potrzeby chronić ich przed każdym konfliktem, wychowywać w złudzeniu, że życie to świat jak w domku lalki Barbie. Udało się Panu zrobić książkę i dla dzieci, i dla dorosłych. To książka o szacunku. O tym, że lepiej przyznać się do słabości, niż narzucać swoje poglądy, „bo ja tak mówię”. Przyznanie się do tego, że czegoś się nie wie, nie oznacza, iż stracimy w oczach dziecka , wręcz przeciwnie. Ta zasada...

Czy książka jest dobrym pomysłem na prezent dla dziecka? To zależy. Sama chętnie dawałabym tylko książki, bo lubię je dostawać. Ale wiem, że jeśli dziecko nie lubi czytać albo słuchać, gdy rodzice mu czytają, to w takim wypadku książka jest średnim pomysłem na prezent. Nie znaczy to, że nie można jej podarować, jednak nie powinna być tym głównym prezentem, tylko dodatkiem. By nie było tak, że dziecko marzy o kolejce, a pod choinką znajduje sweterek. Nie ma większego rozczarowania jak nietrafiony prezent. Naprawdę ważne jest to, by to obdarowany ucieszył się z prezentu. Bo prezent ma sprawiać przyjemność. Taka natura jest prezentu. Ma sprawiać przyjemność obdarowywanemu, a nie obdarowującemu, który w ten sposób chce zrealizować np. swoje wychowawcze potrzeby. Książka jest dobrym prezentem, ale trzeba wiedzieć, jaką książkę dla jakiego dziecka. A jeśli dziecko czyta? To mamy ułatwione zadanie. Bo np. ma ulubioną serię i brakuje mu kilku tomów. Na pewno dokupienie kolejnych sprawi mu ogromną przyjemność. Generalnie warto patrzeć, obserwować dziecko, słuchać, rozmawiać o tym, co mu się podoba, jakie książki lubi czytać. Wtedy łatwiej trafić z tą jedyną. ZOBACZ TEŻ: Zabawki, tablety czy gry – czyli o jakich prezentach marzą dzieci. Czy warto dawać dzieciom na prezent ulubione książki z naszego dzieciństwa? Jeśli mamy takie książki, które były ważne dla nas, gdy byliśmy dziećmi, to nie darowałabym ich pod choinkę, tylko wspomniałabym o nich np. w czasie rozmowy o swoim dzieciństwie. Spytałabym dziecko, czy chce, by ją przeczytać. Jeśli chce, to ją wyciągamy i czytamy. Tylko musimy pamiętać o tym, że to moja książka, a nie dziecka. To istotne, bo dorośli zapominają o tym, że dzieciom podobają się inne rzeczy. I niekoniecznie to, co nam się kiedyś podobało, im również przypadnie do gustu  Podobnie jest z książkami z tzw....