Niektórzy rodzice mają duże zaufanie do ludzi...

Nigdy nie lubiłem sam biegać . Nie tak, jak moja żona, która wychodziła na samotne bieganie w ciąży . Moje ulubione treningi to były te z przyjacielem. Ponieważ często trudno było zgrać wolne terminy, ucieszyłem się, że mogę przetestować wózek do biegania . Teraz wychodzę, kiedy chcę, i to z nową towarzyszką – półroczną córeczką Kaliną. Sprawdziłem, jak zapewnić jej w wózku biegowym maksimum bezpieczeństwa i komfortu. Możemy z Kaliną wspólnie pokonywać asfaltowe drogi i leśne dróżki dzięki przystosowanemu do tego wózkowi – Joggsterowi Lite TFK. Nie bardzo wiedziałem, czy taki manewr się sprawdzi, ale jestem w szoku – bieganie z wózkiem jest wielką frajdą. Ba, tak nam się spodobało, że szlifujemy z Kaliną formę do pierwszego wspólnego półmaratonu . Czy Joggster to pojazd bez wad? Czy każdy może z nim biegać? Oto moje wrażenia i opinie.   Pierwsze wrażenie – oglądanie wózka Najpierw dokładnie sobie wózek obejrzałem. Świetne materiały, ale duże gabaryty. Za to wystarczyło tknąć palcem jego rączkę, a zaczynał się toczyć. Zero wysiłku. Zatem rozmiar nie utrudnia treningu. Na co jeszcze zwróciłem uwagę: Pasy bezpieczeństwa. W Joggsterze są pięciopunktowe, uniwersalne. Ucieszył mnie duży zakres regulacji. Po pierwsze, łatwo wpiąłem w szelki nasz śpiworek, a po drugie – spory zapas oznacza, że Kalina może rosnąć jak na drożdżach, a ja wciąż będę mógł brać ją na treningi.    Regulowane oparcie. W prosty sposób można je nawet podczas biegu unosić bądź opuszczać. Zakres regulacji: od pozycji całkowicie płaskiej, leżącej, do komfortowej siedzącej nawet dla przedszkolaka. Mocowanie siedziska i oparcia. I tu niespodzianka. Na pierwszy rzut oka oparcie wydaje się miękkie, luźne, wręcz kompletnie niestabilne. Maluch buja się w nim jak w hamaku. W trakcie biegu jednak okazuje się to ogromną zaletą wózka. Po...

Do dzisiaj w Polsce wiele matek przyczepia czerwoną kokardkę do wózka lub ubranka niemowlęcia. A co to może szkodzić? - myślą. To prawda, szkodzić nie może, ale też trudno liczyć na to, że pomoże, bo to zwykły zabobon. To taka sprzeczność dzisiejszego świata: rządzi naszym życiem techonologia, a jednak podświadomie nadal wierzymy w moc pewnych słów, gestów i rytuałów. Wierzymy, że podkowa przynosi szczęście, „trzynastka” jest pechowa. Na wszelki wypadek nie żegnamy się przez próg, dla pomyślności trzymamy kciuki, a do dziecięcych wózków przyczepiamy czerwone kokardki. Spis treści: Czerwona kokardka przeciw urokom – tradycja Czerwona kokardka do wózka a zdejmowanie uroków Jak miała działać czerwona kokardka dla noworodka Kokardka do wózka – jak zrobić Czerwone kokardki do wózka – gdzie kupić Czerwona kokardka przeciw urokom – tradycja Niejedna młoda matka słyszała od starszej, doświadczonej kobiety: matki, babci, ciotki czy sąsiadki rady zalecające zawiązanie na wózku lub przy łóżeczku niemowlęcia czerwonej kokardki. Ma ona chronić dziecko przed urokiem zadanym przez złe oczy zwane również oczami urocznymi. Zauroczone dziecko według tego przesądu może często płakać i krzyczeć, a także nie jeść i źle spać. Wiara w uroczne oczy była szeroko rozpowszechniona na terenie Polski. Złym spojrzeniem tłumaczono wiele problemów: zepsute plony, chore zwierzęta lub ludzi. Szczególnie narażone na działanie sił nieczystych i podatne na uroki były dzieci. Uważano, że aż do czasu kiedy dzieci staną się dorosłymi, miały zdolność pośredniczenia w kontaktach z zaświatami , przez co były narażone na wpływy sił nieczystych. Zauroczyć dziecko można było w bardzo prosty sposób. Wystarczyło, że osoba posiadająca złe oczy, spojrzała na nie, mówiąc „jakie ładne dziecko ”. Urok został rzucony, a rodziców...

Dzieci w starszym wieku, które pamiętają wszystkie nieprzyjemne sytuacje związane z pobytem u lekarza (np. badania, zastrzyki, pobieranie krwi), boją się kolejnych wizyt. Aby nie potęgować strachu dziecka, należy przede wszystkim podejść ze zrozumieniem do jego lęków i nie bagatelizować ich. Przed każdą kolejną wizytą trzeba dziecko nastawić psychicznie , opowiadać o spotkaniu z lekarzem i przedstawić możliwy scenariusz wydarzeń. Bardzo ważne są częste rozmowy na ten temat, odpowiadanie na każde pytanie, czytanie książek i oglądanie obrazków lekarzy i pielęgniarek, a także zabawa w lekarza, aby dziecko przywykło do tego tematu. Przy każdej wizycie trzeba dziecku okazać maksymalnie dużo wsparcia, zapewniając jak największe poczucie bezpieczeństwa. Dobrze jest wziąć dziecku jego ulubioną zabawkę, która może się okazać dla niego dużym wsparciem psychicznym. Dobry skutek przynosi też obietnica dziecku jakiejś nagrody po wizycie u lekarza. Pobyt dziecka w szpitalu Pobyt dziecka w szpitalu jest zawsze koniecznością i wiąże się z dużym stresem, lękiem i poczuciem osamotnienia. Źródłem lęku jest zazwyczaj brak wiedzy i wyobrażeń na temat szpitala i tego, co tam się dzieje. Dlatego, aby zmniejszyć negatywne uczucie, należy dziecko jak najlepiej przygotować na czekające go przeżycia. Pierwszym krokiem jest wyczerpująca rozmowa (do której dziecko może wracać przez kilka kolejnych dni), w czasie której rodzice powinni wytłumaczyć dziecku: co to jest szpital , co się tam robi, po co dzieci tam chodzą. Trzeba się postarać wytworzyć dobre nastawienie dziecka do szpitala i znajdujących się tam lekarzy i pielęgniarek. Trzeba również nastawić swoje dziecko, że rodzice najprawdopodobniej nie będą mu towarzyszyć cały czas i będzie musiało pobyć tylko z personelem medycznym i z innymi dziećmi które też tam poszły żeby się wyleczyć; ale również trzeba...