"Bycie w ciąży jest do bani!" – szczery list mamy

Pierwsza ciąża to wielka niewiadoma. Taki odmienny stan. Ciało kobiety z miesiąca na miesiąc się zmienia, towarzyszą temu huśtawki nastrojów, zmiana temperatury ciała, a czasem niestety wymioty. Pierwsze miesiące były straszne. Najchętniej tylko spałabym. Podczas spacerów raz było mi gorąco, raz zimno.    Z upragnieniem czekałam na pierwsze ruchy dziecka . Początkowo miałam wrażenie, jakby mnie coś łaskotało od środka, ale pewnego wieczora poczułam mocniejsze uderzenie w brzuchu. To moje dzieciątko zaczęło dawać o sobie znać. To była jedna z najpiękniejszych chwil: pierwsze ruchy mojego szczęścia.  Do szpitala, na wszelki wypadek I tak mijały miesiące – brzuszek był coraz większy, dzieciątko coraz mocniej kopało. Podczas badania USG 4D lekarka powiedziała nam (bo oczywiście był ze mną mąż), że mamy zdrowego synka. Byliśmy wniebowzięci! Wszystko było w porządku, badania wychodziły dobrze. Termin porodu miałam na 5 czerwca, ale nic nie wskazywało na to, że urodzę w terminie.    W ostatnim miesiącu do ginekologa chodziłam co tydzień, aż do porodu, a że synkowi było jeszcze dobrze w brzuszku, to i w dniu planowanego porodu byłam na KTG. Podczas każdej mojej wizyty na korytarzu było wiele kobiet i tego dnia sytuacja była podobna. W oczekiwaniu na badanie, miło sobie gawędziłyśmy.    Gdy przyszła na mnie kolej, położna podłączyła mnie pod KTG i wytłumaczyła, co mam robić. Leżałam, ale nie wyczuwałam ruchów dziecka, co zaniepokoiło położną. Podeszła do mnie i prosiła, abym przekręciła się raz na jeden bok, raz na drugi. Lekarka zaczęła przesuwać główką urządzenia po brzuchu i po kilku minutach stwierdziła, że wypisze mi skierowanie do szpitala, gdyż KTG jest zawężone. Zdenerwowałam się, że ale pani doktor mnie uspokoiła i wytłumaczyła, że to typowe działanie i tak będzie bezpieczniej. Zadzwoniłam do męża, aby wziął...

Mój partner nie chciał mieć dzieci . W ogóle nie brał pod uwagę, że kiedykolwiek zostanie ojcem. Bał się obowiązku i odpowiedzialności z tym związanych. Pytał, co będzie, gdy dziecko urodzi się chore lub niesprawne. Zapewniał, że nie będzie potrafił być dobrym ojcem, że nie potrafi bezwarunkowo kochać . Długo przekonywałam go, abyśmy wreszcie zostali rodzicami. W końcu postawiłam na swoim. Gdy na teście ciążowym pojawiły się dwie magiczne kreski , byłam szczęśliwa i przerażona zarazem. Jak mu to powiem? Jak zareaguje? Zostawi mnie, tak jak deklarował, czy stanie na wysokości zadania? Nie umiałam się cieszyć swoim "stanem błogosławionym", gdyż w sercu czułam strach i niepokój. Będąc w siódmym tygodniu ciąży , tuż przed pierwszą wizytą u lekarza, powiedziałam Jarkowi, że zostanie ojcem. Nie ucieszył się. Nie poszedł ze mną do przychodni, nie pytał o nic, nie chciał oglądać zdjęć. Nie przyznał się nawet w pracy - naszej wspólnej pracy.  Pierwszy trymestr ciąży W pierwszym trymestrze ciąży czułam się bardzo źle, dużo wymiotowałam i byłam osłabiona . W dodatku od mężczyzny, który kiedyś był mi bliski słyszałam tylko: "chciałaś, to masz", "i po co Ci to było". W tamtym okresie kilkakrotnie żałowałam , że wbrew tego co mówił, samowolnie podjęłam decyzję o spełnieniu swojego największego marzenia – zostaniu mamą. Nie miałam jednak wyjścia, podjętej decyzji nijak nie dało się zmienić. Trzeba było podnieść głowę do góry i nabrać wiatru w żagle, niekoniecznie dla mnie, dla dziecka, które musi czuć, że jego mama jest zdrowa , szczęśliwa i bardzo go pragnie. Postanowiłam walczyć o swoją rodzinę i cieszyć się z tego, że niedługo będzie nas więcej. Drugi trymestr ciąży Drugi trymestr ciąży był najlepszy. Ciąża prawidłowo się rozwijała , ja czułam się wspaniale i jeszcze lepiej wyglądałam, Jarek powoli oswajał...

– Młoda (24 lata), zdrowa (regularnie się badałam, łykałam kwas foliowy) i ma szczęście. Tak o sobie myślałam, kiedy już w pierwszym miesiącu po odstawieniu pigułek zrobiłam test ciążowy i okazało się, że TA K  – zaczyna swoją opowieść nasza Czytelniczka, Iwona (28 lat) . Czytaj jej historię, w której opowiada, jak w ciąży walczyła nie tylko z mdłościami, ale też z… tasiemcem:  Pierwszy test, pierwsze dziecko, pierwsze wspólne z mężem, wielkie emocje, oczekiwanie i szczęście! Test zrobiłam szybko, szybko 1. badanie USG , już w 8. tygodniu chwaliłam się wszystkim (wiem, że to nie było rozsądne), że będę mamą . Dwa tygodnie później dowiedziałam się, że w moim ciele mieszka nie tylko moje dziecko. Coś dziwnego na majtkach Nic mnie nie bolało, nie chudłam. Nie działo się nic niepokojącego. Miałam trochę typowych, ciążowych dolegliwości – z rzadka poranne mdłości i wielka senność. Do czasu, kiedy pewnego dnia (ok. 9-10. tygodnia ciąży) zobaczyłam na majtkach coś dziwnego. Białe, malutkie… fragmenty czegoś. Jakby kawałki pestek słonecznika albo drobne cząstki makaronu. Dzień później zobaczyłam to samo w toalecie, w stolcu. Przestraszyłam się. Pojechałam od razu do ginekologa . Kiedy mu to powiedziałam, on… też się przestraszył. Mówił coś o cesarce , ciąży pod nadzorem . Kazał mi pilnie jechać do szpitala zakaźnego. Tam pracują najlepsi specjaliści od chorób pasożytniczych. Pojechałam na ostry dyżur . Mocno zawstydzona (młoda, przestraszona nie przywykłam do opowiadania o tym, jak wygląda moja kupa) opowiedziałam o tym, co się dzieje. Usłyszałam, że „to pewnie tasiemiec ”. Spokojnie. Flegmatycznie wręcz. Ja prawie zemdlałam! Powiedziano jeszcze, żebym przyszła w przyszłym tygodniu, bo wtedy będzie pewna pani doktor, która zna się na tym najlepiej. Zero przejęcia, emocji. Powiedziano, że to „raczej...