Strata dziecka

Cena macierzyństwa  Rzadko mówi się o tym, za jaką cenę kobiety stają się matkami. Nie chodzi o poświęcanie się, ale o konieczną zmianę, jakiej wymaga wychowywanie dziecka. Mężczyzna z powodu ojcostwa nie rezygnuje z pracy, rzadko traci znajomych jako „nudny ojciec”, nie odczuwa presji bycia wzorowym rodzicem, który nigdy się nie złości, nie zasypia ze świadomością, że właśnie minął kolejny dzień w roli gosposi i opiekunki. On ma swoje dotychczasowe pasje i zainteresowania, spotyka znajomych. Samotna w domu Przed porodem dla wielu kobiet źródłem siły, poczucia wartości i pewności siebie jest praca zawodowa. Kiedy zaczynają spędzać czas z dzieckiem, mają poczucie jałowienia, wrażenie, że niczego nie dokonują, że dni przeciekają im przez palce, że żyją w nieprzewidywalnym chaosie. Żeby jakoś sobie z tym poradzić, zaczynają wkładać więcej wysiłku i energii w prace domowe i opiekę nad dzieckiem . Zaspokajają w ten sposób ambicje, ale jednocześnie znacznie komplikują swoją sytuację. Stając się wzorowymi matkami i gospodyniami, szukają w tych zajęciach sensu bycia w domu i rezygnacji z dotychczasowego (lub innego) scenariusza na życie. Z czasem czują się w tym niezastąpione, wiedzą, że „bez nich wszystko się zawali”. I rzeczywiście, trudno je wyręczyć, bo trudno je zadowolić. I tak powoli przeobrażają się w samotne perfekcjonistki, które czują żal, że nikt nie domyśli się, kiedy trzeba im pomóc. Szkodliwe stereotypy W sytuacji, gdy wszystko funkcjonuje z pozoru idealnie, mężczyzna może poczuć się bezwolny, a jeśli ma skłonności do rozleniwienia i zalegania na kanapie, to chętnie im ulegnie, pozwalając się obsługiwać i rozpieszczać jak kolejne dziecko. To bardzo zmienia relacje małżeńskie, bo wzmacnia stereotypowe myślenie o podziale ról. Wielu mężczyzn zaczyna uważać, że skoro żona „nic nie robi”, tylko „siedzi z dzieckiem”,...

Czasem trudno nam zrozumieć uczucia. Przychodzą i odchodzą całkiem niespodziewanie. I nie każdy w takiej samej sytuacji odczuwa to samo. Skąd mały człowiek może wiedzieć, że denerwowanie się i złość nie zawsze są czymś złym? Jak może nauczyć się radzić sobie ze strachem czy odczuwać szczęście? Dzieci nie potrafią nazywać swoich uczuć, za to silniej niż dorośli je odczuwają. W dwunastu opowiadaniach i dwóch wierszach autorka przedstawia bardzo różne uczucia: przykrość, złość, radość, zdenerwowanie, dumę, współczucie, zazdrość, wstyd, satysfakcję z cudzego nieszczęścia, smutek, tęsknotę, zadowolenie, wściekłość, bezradność, nadzieję, poczucie bezpieczeństwa i miłość. Niesamowita książka o emocjach, uczuciach i ciele Andrea Schütze z wrażliwością opowiada o burzliwym świecie uczuć i stara się je, poprzez bohaterów swoich opowiadań, jakby mimochodem wytłumaczyć. Bohaterami jej książki są dziewczynki i chłopcy, małe czarownice, rycerze, olbrzymy, duchy i zwierzęta. Poznajemy wiewiórkę, która współczuje innej wiewiórce zamieszkującej sąsiednią dziuplę, bo ta, mając tylko trzy kończyny, nie zdołała zgromadzić odpowiedniej ilości zapasów na zimę. Pojawi się mała czarownica - zdenerwowana, ponieważ nazajutrz ma być pasowana na pełnoprawną czarownicę. Mały rycerz poczuje radość, kiedy jego starszy brat podczas swego pierwszego turnieju spada z konia. Uczucia przedstawione w książce są bardzo prawdziwe. Poszczególne opowieści łatwo dopasować do uczuć, jakie w danej chwili przeżywa dziecko. Książka kończy się pełnym miłości listem do dziecka. List ten każdy rodzic może dopasować do własnego dziecka. - Bardzo podoba mi się to, że uczucia zawarte w opowiadaniach są wymienione w spisie treści. Można więc od razu znaleźć właściwą historię, jeśli jedno z tych uczuć odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. Ale oczywiście...

Dziecko - kochasz je nad życie, ale czasami doprowadza cię do wściekłości. Podnosisz głos, a za chwilę masz wyrzuty sumienia widząc jego wykrzywioną w podkówkę buzię. Obiecujesz sobie, że już nigdy nie nakrzyczysz na dziecko , nie stracisz panowania nad sobą. Do następnego razu. Dzieci marudzą, płaczą, zachowują się irracjonalnie. Odmawiają współpracy, kiedy trzeba się spieszyć. W takich sytuacjach czujesz złość na dziecko. Znowu to robi – myślisz sobie. Robi mi na złość. Już nie mogę. Nie wytrzymam, mam dość. I wybuchasz. Krzyczysz, twoje dziecko się boi, a ty czujesz się podle. Chcesz nauczyć dziecko panowania nad emocjami, ale czujesz, że sama nie jesteś dobrym przykładem. Skąd bierze się ta złość, którą odczuwasz w stosunku do dziecka? Złość nie jest zła Wyobraźmy sobie taką sytuację: codziennie rano budzisz dziecko, żeby iść z nim do przedszkola. Potem biegniesz do pracy. I każdego ranka powtarza się ten sam scenariusz : najpierw dziecko nie chce wstać, potem nie chce się ubrać, potem rozlewa na siebie mleko, potem płacze, bo nie chce wyjść z domu albo zaczyna się czymś bawić i nie chce tej zabawy przerwać. A minuty nieubłaganie mijają. Wiesz już, że znowu wyjdziecie za późno i znowu spóźnisz się do pracy. Boisz się reakcji szefa. Do tego jesteś niewyspana. Co robisz? W którymś momencie pękasz: może już przy ubieraniu, może dopiero przy rozlanym mleku: zaczynasz krzyczeć . Jesteś zła, sfrustrowana i zestresowana. Złość bierze górę. Złość sama w sobie, jako uczucie, nie jest zła. Zły może być sposób, w jaki ją wyrażamy - i to tutaj jest pole do pracy nad sobą. Odczuwamy całe spektrum różnych emocji – niektóre są przyjemne, inne nie. Każda ma jakiś cel, czemuś służy. Złość jest sygnałem ostrzegawczym : coś mi nie pasuje, czuję się zagrożona, moje potrzeby są zaniedbywane. Złość motywuje do zmiany sytuacji...