Potknęła się i upadła… – teraz jej dziecko walczy o życie

Aby szczepionki spełniły swoją rolę, czyli uodporniły dziecko przed groźnymi wirusami i bakteriami, powinny być właściwie przechowywane od chwili, gdy je wyprodukowano, aż do momentu szczepienia. Ponieważ coraz więcej rodziców decyduje się na zakup szczepionek na własną rękę, warto wiedzieć, jak się o nie zatroszczyć, zanim z apteki trafią w ręce pediatry w przychodni.  Temperatura ma znaczenie Niektóre szczepionki są bardzo wrażliwe na temperaturę (szczególnie te w postaci płynnej). Trzeba zapewnić im coś, co specjaliści określają mianem zimnego łańcucha , czyli dbać o to, aby znajdowały się stale w temperaturze między +2 a +8 stopni C . Takie warunki panują zazwyczaj w lodówce (w zależności od wysokości półki – na środkowej jest ok. 5 st. C). Odpowiednie przechowywanie szczepionek nie zawsze jest proste, zwłaszcza gdy kupujesz preparat kilka dni przed planowaną wizytą szczepienną lub jeśli na dworze jest bardzo ciepło.    Masz pytania? Wątpliwości? Zadaj ekspertom pytanie na temat szczepień przeciw pneumokokom! Jak zadbać o łańcuch? Przed zakupem szczepionki w aptece, farmaceuta powinien uprzedzić cię, jak należy ją przechowywać. Ministerstwo Zdrowia informuje na swojej stronie internetowej, że jeśli podczas kupowania preparatu nie otrzymamy takich informacji, mamy prawo zwrócić go do apteki i żądać zwrotu pieniędzy (dodajmy, szczepionki skojarzone , które kupujemy dzieciom, często dużo kosztują). W aptece podczas letnich upałów możesz liczyć na specjalne opakowanie termoizolacyjne (torebkę z folii aluminiowej), które pozwoli ci bezpiecznie dowieźć szczepionkę do domu. Bez termotorby lub termosu możesz przewozić preparat jedynie w temperaturze niższej niż 25 stopni C i nie dłużej niż przez godzinę. Z tego względu zakupy w aptece najlepiej planować tak, aby jak najszybciej trafić po nich, jeśli nie do przychodni, to do domu....

Podróż z małym dzieckiem, zawsze jest stresująca dla rodziców. Gdy mama zmuszona jest samotnie wybrać się w podróż, bez pomocy partnera, jest jej jeszcze trudniej. Wiele mam może wtedy liczyć na pomoc życzliwych osób. Czasem jednak okazuje się, że nie dość, że nie otrzyma takiej pomocy, to jeszcze ktoś zdecyduje się uprzykrzyć jej życie. Kto? Zazwyczaj inna kobieta… Dlaczego często używane powiedzenie „człowiek człowiekowi wilkiem”, tak często odnosi się do relacji damsko-damskich? Czy nie lepiej się wspierać, pomagać, okazywać szacunek? Historia opisana przez tę mamę wydarzyła się kilka dni temu w pociągu. Młoda kobieta wybrała się wraz z dzieckiem w podróż. Maluch usadowiony w nosidle bardzo dobrze znosił trudy wycieczki. Kobieta zajęła swoje miejsce w przedziale 1. klasy i spokojnie czekała na odjazd pociągu. Już po chwili, gdy tylko pociąg ruszył, synek zaczął gaworzyć i kwilić. To obruszyło strasznie inną pasażerkę, starszą panią. Wyraziła głośno swoje niezadowolenie, oznajmiając, że: „ nie po to kupiła bilety w 1.klasie, by słuchać całą drogę płaczącego dziecka”. Było to szokujące dla matki z dzieckiem i nie wiedziała jak zareagować w pierwszej chwili. Nikt z przedziału nie wstawił się za nią. Starsza pani poddała także w wątpliwość, czy młoda mama na pewno kupiła bilet w 1.klasie i czy poinformowała, że będzie miała ze sobą dziecko. Kiedy kobieta chciała odpowiedzieć na atak, niezadowolona współpasażerka odpowiedziała, że nie będzie rozmawiać i przekrzykiwać się, a młoda mama powinna mieć więcej szacunku dla starszych i wiedzieć, że utrudnia innym ludziom podróż. Młodej mamie pozostało tylko skwitować, że to starsza pani powinna być przykładem dla innych, a okazuje się, że jej dziecko umie się lepiej zachować, niż ona. Niestety wiemy, że do takich sytuacji dochodzi często. Starsze osoby...

Bardzo pragnęliśmy mieć dziecko. Nasz ślub był w lipcu 2012 r. i praktycznie od razu zaczęliśmy się starać. Mijały kolejne miesiące: sierpień, wrzesień, październik i ciągle nic. Żadnych objawów, wszystkie testy ciążowe negatywne . Porażka, smutek i zmartwienie, że już się nie uda. A ja coraz starsza, blisko trzydziestki. Stwierdziłam, że już tak nie mogę, że muszę się czymś zająć. Studia skończone, nauka za mną. Tylko praca i brak innego zajęcia. Cały czas gadałam i suszyłam głowę mężowi, że pragnę dziecka (miał już dosyć i wcale mu się nie dziwię). Jestem w ciąży Żeby coś zmienić w swoim życiu, zapisałam się na prawo jazdy (to był 1 kwietnia 2013 r.). Nie całkiem przekonana o swojej decyzji, poszłam na pierwszą lekcję. Zajęcia teoretyczne nie były takie złe, ale "pierwsze poty" pojawiły się na pierwszej jeździe. Gdy wysiadłam po niej z samochodu, nogi ugięły mi się ze strachu. Czy to na pewno była dobra decyzja? Mój nastrój  bywał w tym czasie bardzo zmienny. Po którymś kursie po prostu mnie zemdliło. "Ja się chyba nie nadaję!!!" – myślałam z goryczą. Coś mnie tknęło, żeby znowu zrobić test. Dziwnie się czułam, okres się spóźniał , choć nie pierwszy raz. Pomyślałam: "Może jest jakaś szansa". Test ciążowy wyszedł pozytywnie. Była 8:00 rano, miałam dzień wolny od pracy. Męża prędko obudziłam, mimo że był po nocnej zmianie; niewyspany, ale wstał szybko. Łza zakręciła się w oku i mnie, i jemu. " Jestem w ciąży " - powiedziałam i pokazałam test. Od tej pory nic nie będzie takie jak dawniej. Widać kropeczkę Zapisałam się do ginekologa. Był czwartek, a udało się na poniedziałek dokładnie 4 czerwca. Wielka radość, chociaż z drugiej strony niedowierzanie, a może jednak nie, może to pomyłka... Pani ginekolog podłączyła USG, nie miałam pojęcia, o co chodzi. Co tam widać. Od razu gratulacje, bo widać...