Z rodzicami przedszkolaków i ich nauczycielami jest trochę jak w zabawie w kotka i myszkę. Jakieś podchody, jakieś uniki, jakieś przesuwanie odpowiedzialności, niby współpraca, ale i duża doza nieufności po obu stronach barykady. Rodzice mają nadzieję, że ich dziecko będzie mieć wspaniałych opiekunów w przedszkolu, a oni mają nadzieję, że rodzic będzie pozwalał im wykonywać swoją pracę, będzie współpracował, nie będzie sabotował ich wysiłków i pozwoli coś sobie powiedzieć, bez przyjmowania od razu postawy gotowej do ataku.
Obie strony chcą być ze sobą w dobrych stosunkach, ale często narzekają na złą komunikację na linii przedszkole-dom. Gdyby oddać głos nauczycielom przedszkolnym, co chcieliby powiedzieć rodzicom przedszkolaków?
Nie żyjemy w próżni, rozumiemy rzeczywistość pracujących rodziców (często sami nimi jesteśmy!). Wiemy, że przedszkolaki często chorują, a rodzice nie zawsze mogą z nimi zostać w domu. Wiemy, że szefowie krzywo patrzą na zwolnienia lekarskie, wiemy, że nie wszyscy mają pod ręką pomocną babcię lub ciocię, która zaopiekuje się kaszlącym maluchem. A jednak chcielibyśmy wam powiedzieć, że naprawdę wolelibyśmy, żebyście nie przyprowadzali chorych dzieci do przedszkola! Nie tylko zarażają kolegów i koleżanki, a potem przez dwa miesiące wszyscy chorują, ale zarażają też nas i nie możemy opiekować się waszymi dziećmi – a przecież przedszkolaki nie lubią zastępstw, prawda? Nie przyprowadzajcie też dzieci z gorączką – paracetamol przestanie działać po kilku godzinach i wtedy i tak zadzwonimy po was!
Czasami zarzuca się nam, że nie lubimy swojej pracy, jesteśmy nią zmęczeni, wypaliliśmy się i tak naprawdę wcale nie lubimy dzieci. Takie zarzuty są krzywdzące! To prawda, że mało zarabiamy (ale to też prawda, że mamy długie wakacje!), to prawda, że szanuje się nas mniej od nauczycieli ze szkoły podstawowej, o gimnazjum czy liceum nie wspomniawszy, ale prawdą jest też to, że lubimy śpiewać razem z dziećmi, lubimy z nimi rysować, przygotowywać przedstawienia dla rodziców... Nie byłoby nas tutaj, gdybyśmy nie kochali dzieci. Możecie spać spokojnie!
To nieprawda, że unikamy rodziców i nie chcemy rozmawiać z nimi o ich dzieciach. Chcielibyśmy tylko, żeby rodzice rozumieli, że nie każda chwila jest na to odpowiednia. Jeśli wpadacie z dzieckiem w porze śniadania, nie mamy czasu z wami rozmawiać. W ciągu dnia musimy zajmować się naszymi podopiecznymi. Kiedy odbieracie dziecko z przedszkola, zawsze znajdziemy chwilę na zamienienie kilku zdań, ale jeśli chcecie dłuższej rozmowy – umówcie się z nami na konkretny termin. Nie możemy przecież spuszczać z oka reszty podopiecznych!
Dobra współpraca z rodzicami to jeden z filarów pracy nauczycieli przedszkola. Zależy nam na niej bardzo. Jeśli dziecko słyszy w domu, że jego wychowawczyni nie ma racji, w przedszkolu nie będzie jej słuchał. Jeśli mówimy wam, że wasze dziecko uderzyło kolegę, nie zmyślamy - uwierzcie nam. Jeśli sygnalizujemy jakiś problem dotyczący waszych dzieci, nie robimy tego po to, by wam dokuczyć – robimy to z troski o dzieci (patrz pkt. 2). Jeśli nie będziecie się w nas dopatrywać złej woli, będzie nam się lepiej współpracowało. To ważne: przecież robimy to dla waszych dzieci! I tak - kiedy mówimy, że wasze dziecko świetnie się zachowuje w przedszkolu, naprawdę mamy to na myśli!
Rozumiemy, że dla rodziców ich dzieci w wieku przedszkolnym często wydają się wciąż maluszkami. Oczywiście, że 3-latek jest małym dzieckiem! Ale z naszego doświadczenia wiemy, że przedszkolaki wiele rzeczy potrafią zrobić same, tylko należy im pokazać jak i... nie przeszkadzać im w tym! Pozwólmy im nauczyć się jeść sztućcami, obsługiwać się w toalecie, ubierać do wyjścia na dwór i przebierać buty. Nie tylko jest to coś, co potrafią opanować, ale jeszcze poczują się dumne z tego, że mogą coś zrobić same! Samodzielność dzieci to ważna cecha, która ułatwi im życie w przedszkolu, a później w szkole. Pozwólmy dzieciom na to, nie oddalą się w ten sposób od nas, ale będą nam za to wdzięczne.
Zobacz też:
1. Powiedz dziecku, kiedy odbierzesz je z przedszkola Niby oczywiste. Niby doskonale o tym wiesz, ale czy zawsze w porannym biegu o tym pamiętasz? A poza tym czy jest to aż tak ważne? Tak! Dla dziecka, zwłaszcza debiutującego przedszkolaka, niezwykle istotne jest twoje zapewnienie, że je odbierzesz. Ważne jest również wytłumaczenie przedszkolakowi, kiedy to nastąpi. Pamiętaj przy tym, że słowa "o 15.00" mogą być niejasne dla dziecka. Przedszkolaki przeważnie nie posługują się jeszcze zegarkami. To wiek, w którym dziecko dopiero zacznie zapoznawać się z zegarem i wyznaczanymi przez niego godzinami. Zastąp więc przykładowe słowa "o 15.00" powiedzeniem "po obiedzie" czy"po podwieczorku". 2. Dowiedz się, jak spędziło czas w przedszkolu A nie jest to takie łatwe, jakby mogło się wydawać. Najczęściej pytamy " Jak było w przedszkolu? ", w odpowiedzi zazwyczaj pada jedno słowo: "Dobrze". Jak rozmawiać z przedszkolakiem, by dowiedzieć się, jak spędził dzień? Sprecyzuj swoje pytanie. Dla przedszkolaka pytanie "Jak było w przedszkolu?" jest zbyt ogólne i trudno mu na nie odpowiedzieć. Zapytaj konkretnie np. "W co się bawiłeś po śniadaniu?" lub "Co dziś narysowałeś?". Na tak zadane pytanie dzieci chętniej odpowiadają, a nawet opowiadają całe historie, zamiast jednowyrazowej odpowiedzi "dobrze". 3. Pobaw się z dzieckiem Zabawa na najfajniejszym placu zabaw nie da dziecku tyle radości, co chwila spędzona na szaleństwach z rodzicem. Przytulanie, wygłupy, turlanie po dywanie to dla dziecka niezwykle ważne chwile. Bawiąc się z dzieckiem pokazujemy mu, że je kochamy, lubimy z nim spędzać czas. Nie muszą to być długie godziny wymyślnych zabaw. Wystarczy kilkadziesiąt minut dziennie poświęconych wyłącznie dziecku. 4. Przeczytaj mu bajkę Chyba nie muszę przekonywać cię, jak wiele zalet płynie z czytania. Dziecko nie tylko pobudza wyobraźnię, ale również ćwiczy pamięć...
Jesteśmy zagonieni i zmęczeni. Brakuje nam czasu, w dodatku mnóstwo rzeczy nas rozprasza. Tymczasem dzieci bardzo potrzebują naszej uwagi i tego, by po prostu z nimi być . Dzięki temu czują się ważne i kochane. Są gotowe na wiele, by nas sobą zainteresować. Jak daleko są w stanie się posunąć, byśmy się nimi zajęli? Przeczytaj rozmowę z Beatą Płażewską, psychologiem, mamą dwójki dzieci. Polecamy także: Co czuje dziecko, gdy ciągle używasz przy nim telefonu? Poruszające zdjęcia Jak dzieci zwracają na siebie uwagę, gdy czują, że im jej brakuje? Beata Płażewska, psycholog: Bardzo różnie. Znam dziewczynkę, która przez kilka dni udawała, że nie może chodzić . Rodzice byli przerażeni, wozili ją po lekarzach, szpitalach. Dopiero gdy przestraszyła się jakiegoś badania, powiedziała: „Ojej, moje nóżki już działają” i zakończyła przedstawienie. Na szczęście to wyjątkowa sytuacja, dzieci rzadko posuwają się aż tak daleko. A co robią najczęściej? Na przykład złoszczą się, kopią, gryzą, krzyczą, są niegrzeczne ... Ale to denerwuje rodziców! To prawda, ale też gwarantuje reakcję , podczas gdy grzeczne zachowanie czy cicha zabawa w kąciku niekoniecznie. Dzieci tak bardzo potrzebują naszego zainteresowania, że wolą nas zdenerwować, niż być niezauważone. Co jeszcze robią? Mogą też przesadnie okazywać strach , np. wskakiwać nam na ręce na widok niegroźnego psa. Albo bardzo się wstydzić, chować za nami. Albo, zwłaszcza po pojawieniu się młodszego rodzeństwa , znów siusiać w majtki i nie radzić sobie z samodzielnym jedzeniem, czyli postępować na zasadzie: „Patrzcie, ja też jestem malutki, zaopiekujcie się mną!” Malec może też mieć problemy z wypróżnianiem się, bóle brzucha, mdłości . Może nie mieć apetytu . Bywa i tak, że dziecko staje się takim domowym, wiecznie uśmiechniętym słoneczkiem. Ciągle...
O odbieraniu dziecka z przedszkola i innych problemach spowodowanych czasem pracy rodzica, brakiem możliwości wcześniejszego wyjścia do domu, czy wzięcia dnia wolnego, rozmawiamy z psychologiem dziecięcym, Beatą Płażewską . Wszyscy koledzy poszli już do domu, nauczycielka robi, co może, by ukryć zniecierpliwienie… Jak się czuje dziecko, którego kolejny raz nikt w porę nie odebrał z przedszkola? – Bardzo niepewnie. Jest smutne, boi się, nie wie, co się dzieje i co będzie dalej. Czy mama albo tata w końcu przyjdą? Jeśli takie sytuacje zdarzają się często, może czuć się nieważne, pozostawione samemu sobie, słabe, zagubione. Może uważać, że jego świat nie jest bezpieczny i przewidywalny. „Po inne dzieci przychodzą rodzice na czas, a po mnie nie. Może coś ze mną nie tak?” – myśli. Dziecko bierze winę na siebie? – Może tak być. Dzieci są egocentrykami, wszystko odbierają osobiście. Także winy szukają w sobie , choć mogą też czuć złość na rodziców, którą będą rozładowywać, gdy znów poczują się bezpieczne. Czy brak poczucia bezpieczeństwa może wpłynąć na rozwój dziecka? – Tak. Trudno myśleć o szlaczkach czy literkach, gdy człowiek nie czuje się bezpiecznie. Zamiast się zastanawiać, czy literka B ma brzuszki z przodu, czy z tyłu, przedszkolak myśli o tym, czy mama przyjdzie na czas. Ta niepewność może też odbić się na zachowaniu dziecka . Kilkulatek może stać się płaczliwy, może rozpaczliwie bronić się przed zostaniem w przedszkolu , rozrabiać, obrażać się. Bywa różnie. Taka sytuacja u jednych dzieci może powodować lęk, u innych złość. Ale przecież spóźnienie może się zdarzyć każdemu rodzicowi. Wiadomo, jak to jest: w pracy przedłuża się narada, są korki… – To prawda, ale kilkulatek tego wszystkiego nie rozumie. Jeśli wiemy, że możemy się spóźnić, powinniśmy go uprzedzić . Jeśli usłyszy:...
